Witte lupine
| Witte lupine | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| soort | |||||||||||||||||||||
| Lupinus albus L. (1753) | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| peulen en zaden | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Zaden | |||||||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||||||
Witte lupine op  Wikispecies
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
De witte lupine (Lupinus albus) is een zoete lupine die behoort tot het geslacht Lupinus in de familie Leguminosae. De witte lupine is giftig en komt in Nederland als een zeer zeldzame, verwilderde soort voor. Door veredeling zijn er alkaloïde-arme of ‘zoete’ rassen beschikbaar gekomen.
Witte lupine onderscheidt zich binnen het grote en polymorfe geslacht Lupinus vanwege een kleine variatie in morfologische kenmerken. De soort heeft echter een grote, intraspecifieke variabiliteit in fysiologische planteigenschappen: de duur van vernalisatie en groeisnelheid, fotoperiodieke gevoeligheid, vormtolerantie, droogteresistentie, koudetolerantie en winterhardheid. Er zijn winter- en voorjaarsrassen van witte lupine. De duur van de groeiperiode bij voorjaarszaai varieert van 106 tot 180 dagen, de hoeveelheid zaden per plant varieert van 2,2 g tot 40 g, de opbrengst aan groene massa per plant van 9 g tot 250 g, het eiwitgehalte in het zaad van 35,0% tot 53,7% en oliegehalte van 6,2% naar 12,0%.
Beschrijving
De witte lupine is een eenjarige, kruidachtige plant die doorgaans 30 tot 120 cm hoog wordt. De stengels zijn aan de bovenkant vertakt en hebben aanliggende haren.
De gesteelde, handvormige bladeren hebben vijf tot negen keer blaadjes. De gehele, afgeronde tot puntige, vaak stekelige blaadjes zijn kort gesteeld en omgekeerd eirond. Die van de onderste bladeren zijn 2,5 tot 3,5 centimeter lang en 1,4 tot 1,8 centimeter breed, die van de bovenste zijn 4 tot 6 centimeter lang en één tot 1,5 centimeter breed. Ze zijn van boven kaal en van onderen behaard. De steunblaadjes zijn borstelachtig.
De bloemen staan in 5 tot 10 centimeter lange, losse, eindstandige trossen. De tweeslachtige vlinderbloemen zijn duidelijk gesteeld en afwisselend gerangschikt in kransen. De harige kelk is 8 tot 9 millimeter lang. De bovenlip van de kelk is ongedeeld tot licht tweetandig, de onderlip is ongelijk drietandig en iets langer dan de bovenlip. De bloemkroon is 15 tot 20 millimeter lang en wit tot violetblauw. De 10 meeldraden zijn met elkaar vergroeid. De stempel is bolvormig en heeft aan de basis een haarrand. De bloeitijd in Centraal-Europa is van juni tot september, volgens Helmut Gams van april tot juli.[1]
De peulen zijn 6 tot 14 centimeter lang en 11 tot 20 millimeter breed. Ze staan rechtop, hebben een snavel, zijn stijf behaard en worden vervolgens kaal en verkleuren geel. Ze bevatten elk 3 tot 6 zaden die plat, rondachtig-vierhoekig en 8 tot 14 millimeter groot zijn. Het oppervlak is glad, mat en geelachtig wit.
Verspreiding
Witte lupine komt wijd verspreid voor in het Middellandse Zeegebied en groeit op natuurlijke wijze in de zuidelijke Balkan, de Franse regio Provence,[2] de regio van het Italiaanse vasteland Apulië, de eilanden Sicilië, Corsica en Sardinië, en de Egeïsche Zee, evenals in Libanon, Israël, Palestina en westelijk Anatolië. Het wordt aangetroffen in weilanden, hooilanden en met gras begroeide hellingen op zowel zandige als zure grond. De witte lupine wordt geteeld in het hele Middellandse Zeegebied en in Egypte, Soedan, Ethiopië, Syrië, Europa, Noord- en Zuid-Amerika, en tropisch en zuidelijk Afrika. De oude teelt van witte lupine onder de lokale naam hanchcoly werd tot voor kort beoefend in het westen van Georgië.
Geschiedenis en moderne toepassingen
Het begin van de lupineteelt in de Oude Wereld wordt soms geassocieerd met het Oude Egypte.[3] Het is echter waarschijnlijker dat witte lupine oorspronkelijk in cultuur werd genomen in het oude Griekenland, waar de grootste biodiversiteit geconcentreerd is en waar tot op de dag van vandaag in het wild groeiende vormen bewaard zijn gebleven (ssp. graecus).[4] Op het Balkanschiereiland zijn vertegenwoordigers van een andere ondersoort van de witte lupine (ssp. termis en ssp. albus) verwilderd en groeien nu in natuurlijke omgevingen. Ook kan de Griekse oorsprong van gecultiveerde lupine worden aangetoond door de Griekse naam 'thermos' van lupine, wat zich grofweg vertaalt naar 'heet'. Witte lupine verspreidde zich vanuit Griekenland naar aangrenzende regio's en staten in de loop van de tijd, met name Egypte en het oude Rome. De vormen van lupine met witte zaden en roze-blauwe of lichtroze bloemen (L. termis) verspreidden zich voornamelijk naar het zuiden (Egypte, Libië en Palestina), terwijl de vormen met witte zaden en grijsachtig- blauwe of witte bloemen (L. albus) verplaatsten zich naar het westen (Apennijns Schiereiland en verder).[5]
Volgens Zohary en Hopf "is de witte lupine zelfs vandaag de dag een gewaardeerd voedingsgewas en wordt hij nog steeds verbouwd in sommige mediterrane landen, met name in Egypte."[6] In Griekenland, vooral op het eiland Kreta en in het gebied Peloponnesos, zijn lupinezaden een veelgebruikt tussendoortje tijdens de vastentijd. Ze worden normaal gesproken 2 à 3 uur in zeewater geweekt om de smaak te verzachten en worden vervolgens rauw geconsumeerd. In Frankrijk, Spanje, Portugal, Zuid-Italië en delen van Brazilië is lupine een zeer populaire snack (tramousse of lupin in het Frans, lupini in het Italiaans, tremoço-branco in het Portugees, altramuces of chochos in het Spaans, tramussos in het Catalaans). Lupine staat in het Arabisch bekend als ترمس termes, en de zaden worden in Egypte verkocht als een populaire straatsnack nadat ze zijn geweekt en gepekeld.
Ondersoorten en variëteiten
- subsp. graecus (Boiss. et Spun.) Franko et Silva
- subsp. termis (Forsk.) Ponert.
- var. abissinicus Libk.
- var. subroseus Libk.
- subsp. albus L.
- var. albus
- var. vavilovii (Atab.) Kurl. et Stankev.
- var. vulgaris Libk.
- f. libkindae Kurl. et Stankev.[7]
Rassen
Er staan 30 witte lupinerassen in de Gemeenschappelijke rassenlijst voor landbouwgewassen van de EU, waarvan één voor conservendoeleinden.[8] In Nederland doet het Louis Bolk Instituut onderzoek naar geschikte rassen voor Nederlands omstandigheden.
Ziekten
Omdat er talloze ziekten zijn die witte lupine aantasten, is de bestrijding complex en belangrijk. Hogere opbrengsten kunnen worden verkregen door vroeg in het jaar te zaaien, maar deze strategie kan de schade door plagen en ziekten vergroten.[9]
Schimmelziekten worden vaak bestreden met fungicides.[9] Om niet-schimmelziekten te bestrijden zijn de meest effectieve praktijken vruchtwisseling en het gebruik van ziektevrije zaden.[9]
Schimmels
De volgende drie schimmels zijn lupinespecifiek en volledig aangepast aan de aanwezigheid van alkaloïden:[10]
- Pleichaeta setosa, veroorzaakt bruine bladvlekken en kan worden bestreden door vorsttolerante planten te selecteren
- Uromyces lupinicolus, ook bekend als roest, veroorzaakt ontbladering en vermindering van de biomassa, en wordt bestreden met triazoolfungiciden
- Colletotrichum lupini, een door zaad overgedragen ziekte[10] die lupineplanten kan doden voordat ze bloeien.[10][11] en dat vooral wordt aangepakt via zaadbehandeling.[12]
Virussen
Het bonenmozaïekvirus wordt overgedragen door bladluizen en geïnfecteerde zaden, en is de belangrijkste virusziekte bij witte lupine. Een belangrijke ziekte voor andere lupines is komkommermozaïekvirus, waar de witte lupine immuun voor is.[9]
Plagen
Phorbia platura is het enige insect dat historisch gezien een significante invloed heeft gehad op de witte lupine.[10] Insectenlarven kunnen de wortels en hypocotylen beschadigen,[10] en kan het meest effectief worden behandeld met bodeminsecticiden of andere zaadbehandelingen.[10]
Bladluizen vormen ook een probleem, vooral tijdens de knopvorming en vroege peulenstadia.[9] Ze verminderen de gewasopbrengst en beperken het aantal bloemen.[9] Ze kunnen ook virusziekten overbrengen.[9]
Andere plagen en schadelijke organismen zijn onder meer:[9]
- maden, die ervoor zorgen dat zaailingen verwelken en afsterven
- kevers en nachtvlinderrupsen, die zaailingen doden
- slakken, die bladeren beschadigen
- trips, die bloemen en bladeren aantasten
- blindwantsen, die jonge peulen aantasten
- rupsen, die zich voeden met peulen en zaden
Externe links
- Teelthandleiding Lupine van het Louis Bolk Instituut
- Witte lupine (Lupinus albus), verspreiding in Nederland, volgens de atlas van Floron
- Lupinus albus in Plants Of the World Online
- ↑ Gustav Hegi, Helmut Gams: Familie Leguminosae. In: Gustav Hegi: Illustrierte Flora von Mitteleuropa. 1. Auflage, Band IV, Teil 3, Verlag Carl Hanser, München 1964, S. 1153.
- ↑ (en) Hamlyn (2 augustus 2018). New Larousse Gastronomique. Octopus. ISBN 978-0-600-63587-1.
- ↑ Zhukovsky, P. M. (1929). A contribution to the knowledge of genus Lupinus Tourn. Bull. Appl. Bot. Genet. Plant Breed 21 (1): 16–294.
- ↑ Kurlovich, B. S. (2002). Lupins: geography, classification, genetic resources, and breeding. Pub. House "Intan", St. Petersburg. ISBN 5-86741-034-X. Geraadpleegd op 11 May 2024.
- ↑ BK, lupins-bk.blogspot.com/2006/07/history-of-lupin-domestication.html. Lupins-bk.blogspot.com (17 juli 2006). Geraadpleegd op 4 augustus 2012.
- ↑ Zohary, Daniel, Hopf, Maria (2000). Domestication of plants in the old world: the origin and spread of cultivated plants in West Asia, Europe, and the Nile Valley, 3rd. Oxford University Press, Oxford New York, p. 123. ISBN 978-0-19-850357-6.
- ↑ BK, lupindiversity.blogspot.com/2006/08/lupinus-albus-l-white-lupin.html. Lupindiversity.blogspot.com (4 augustus 2006). Geraadpleegd op 4 augustus 2012.
- ↑ Gemeenschappelijke rassenlijst voor landbouwgewassen van de EU
- ↑ a b c d e f g h Joy, Robert. Plant Guide. Usda NRCS: 5–8.
- ↑ a b c d e f Huyghe, Christian (1997). White Lupin (< I> Lupinus Albus L.). Field Crops Research 53 (1–3): 147–160. DOI: 10.1016/S0378-4290(97)00028-2.
- ↑ Jansen, P. C. M.. Lupinus albus. Protabase.
- ↑ Romer, P, K. Further trials to control Anthracnose (Colletotrichum sp.) in white lupins (Lupinus albus) with chemicals. Proceeding 9th International Lupin Conference: 25–27.
