Win Remmerswaal: verschil tussen versies

Win Remmerswaal
Persoonlijke informatie
Volledige naam	Wilhelmus Abraham Remmerswaal
Bijnaam	Last Call / Poundcake
Geboortedatum	8 maart 1954
Geboorteplaats	Den Haag, Nederland
Sport	Honkbal
Gooit	R
Slaat	R
Clubinformatie
Huidige club	geen
Rugnummer	40 en 49[1]
Positie	Werper
Prestaties als pitcher
ERA	5.50
Prestaties als slagman
Wedstrijden	22 (Major League)
Interlandcarrière
Interlands	6
Prijzen
Europees Kampioen	1973
Beste werper	1973
Portaal    Sport

Wilhelmus Abraham (Win) Remmerswaal (Den Haag, 8 maart 1954) is een voormalig Nederlands honkballer. Remmerswaal was een zeer getalenteerde intelligente werper met een breed arsenaal aan worpen. Hij speelde in Nederland in de hoofdklasse, voor het Nederlands team en daarna in Amerika waar hij uiteindelijk twee seizoenen uitkwam voor de hoofdmacht van de Boston Red Sox in de Major League.^[2][3]. Hij was de eerste in Nederland opgeleide honkballer die de Major League haalde ^[4] Hierna speelde hij nog een aantal jaren in de Italiaanse hoofdklasse. Hij stond bekend als een excentrieke speler die tragisch genoeg niet uit zijn leven haalde wat er in had gezeten. Tijdens zijn sportloopbaan raakte hij verslaafd aan alcohol en leeft na een hieraan gerelateerde beroerte in 1997 gekluisterd aan een rolstoel in een verzorgingshuis in Nederland.^[5]

Begin loopbaan

Jeugd en familie

Remmerswaal, een rechtshandige werper, groeide op in Wassenaar en ging na de middelbare school luchtvaarttechniek studeren aan de Technische Hogeschool in Delft. Hij kwam uit een sportieve familie. Zijn vader, Jaap Remmerswaal, die werkte als redacteur bij een uitgever, was in zijn jonge jaren een verdienstelijk voetballer geweest die voor de Tweede Wereldoorlog uitkwam voor het eerste elftal van zijn vereniging VUC in Wassenaar in de hoofdklasse van de amateurs. Alle vier zijn zonen, Hans Harry, Win en Jerry erfden de sportieve aanleg. De oudste, Harry, speelde voetbal in de hoofdklasse van de amateurs bij Spijkenisse. Hans speelde tweede honkman in de hoofdklasse bij ADO. Alle vier de broers waren begonnen met honkbal bij de SV Wassenaar en speelden later ook bij de Storks in Den Haag. Vader Jaap zorgde er voor dat alle zoons mee konden doen aan de competities en miste geen wedstrijd. Met Win reed hij naar alle wedstrijden van de clubwedstrijden en de nationale jeugdselecties toe. Win was een vrolijke teenager maar hield op vrij jonge leeftijd, zonder dat zijn ouders, die nauwelijks alcohol dronken, het wisten reeds van doorzakken met vrienden en soms uit onzekerheid dronk hij zich overdag ook moed in. Zijn vader ontdekte dat hij dat deed toen hij zijn zoon meenam naar een trainingsdag van de Cadetten, het nationale jeugdteam naar Santpoort reed en hij ontdekte dat zijn zoon dronken was. Hij parkeerde de auto en liet zijn zoon voordat hij hem durfde af te zetten eerst een paar uur zijn roes uitslapen. Het incident herhaalde zich een aantal keren en vader concludeerde achteraf dat zijn zoon "een aangeboren probleem had" - een neiging tot verslaving, omdat hij het uit de thuissituatie totaal niet had meegekregen.^[6]

Nederlandse hoofdklasse

Bij de Storks speelde Win destijds in de hoofdklasse. Zijn broer ging naar ADO, hij verkoos bij de Storks te blijven. Zijn teamgenoot daar, Will Koot, memoreerde in een interview dat het een luxe was om hem als werper te hebben. "Als hij gooide hadden we de nul al in onze zak zitten."^[7] Een van zijn meest memorabele wedstrijden als hoofdklassepitcher was het pitchersduel om de Nederlandse beker in 1973 tegen HCAW uit Bussum. Zijn tegenstrever was de Bussummer Ade Fijth. Heel lang kwam er door geweldig pitchen niemand over de thuisplaat. De wedstrijd moest na de reguliere 9 innings telkenmale verlengd worden en duurde uiteindelijk 15 innings lang waarin in de allerlaatste slagbeurt van HCAW deze club een punt wist binnen te halen en de titel won.^[8] In 1973 gooide hij tevens met de Storks een "perfect game". Remmerswaal was met een aantal teamgenoten zeer gedreven. Niet enkel de reguliere trainingen waren genoeg, met zijn teamgenoten Hudson John, Frank de Groot en Simon Arindell werd er elke week op woensdagmiddag nog extra getraind op het veld van zijn oude club in Wassenaar wat achter de tuin van zijn ouderlijk huis was gelegen.^[9]

Nederlands team

Op zijn zeventiende werd Remmerswaal opgenomen in de selectie van Oranje waarna hij op zijn achttiende debuteerde in het Nederlands honkbalteam. Als pitcher was hij in de beginjaren soms impulsief en daardoor liet de controle over zijn worpen wel eens te wensen over. Hij schreef daarom reeds tijdens zijn tijd bij de Storks volgens zijn medespeler daar Rob van Rest aan de binnenkant van zijn handschoen "Denk na voordat je gooit".^[10] Zijn eerste interlands speelde hij tijdens de Haarlemse Honkbalweek van 1972^[11]. Een jaar later, in 1973 speelde hij gedurende het Europese honkbalkampioenschap in Italië een cruciale rol in het verslaan van de aartsrivaal Italië. In de voorronde speelden de teams tegen elkaar en stond Italië in de derde inning op 6-4 voorsprong. Na een pitcherswissel kwam Remmerwaal op de heuvel en gooide 6 2/3 innings waarin hij geen loper thuis liet komen en slechts twee slagen en tweemaal vier wijd moest toestaan. Het lukte hem tevens om negen slagmannen met drie slag uit te gooien en Nederland won de wedstrijd met 7-6. In de finale stonden de teams wederom tegenover elkaar en na de winst werd Remmerswaal uitgeroepen tot de beste werper van het toernooi.^[12] Ook in 1974 nam Remmerswaal nog deel aan de Haarlemse Honkbalweek vlak voordat hij Nederland zou verlaten.^[13]. Dat toernooi eindigde voor hem in mineur. Op de slotdag van het toernooi staat het Nederlands team tegenover de Amerikaanse Arizona Wildcats. Remmerswaal inkomt als relieving pitcher in de achtste inning het veld in en staat meteen met de honken vol tegenover slagman Bob Starke. Die slaat een grand slam homerun en de wedstrijd gaat met 8-4 verloren.^[14]

Amerika

Contract

In 1974 besloot Remmerswaal zijn geluk in Amerika te beproeven als honkballer. Hij stopte zijn studie luchtvaarttechniek aan de universiteit en ging proberen zijn droom om als honkballer de top te bereiken in de Amerikaanse competitie te verwezenlijken. De Nederlandse bondscoach, Cees Herkemij, had Amerikaanse talentenscouts op hem geattendeerd. Aanvankelijk werd hem een try out bij de Kansas City Royals aangeboden die goed verliep maar toen kaapte Dick O'Connell, de manager van de Boston Red Sox hem weg. O'Connell had hem al zien spelen toen hij in Nederland rondreisde eerder en hij tekende op 22 november 1974 een contract om bij deze organisatie te gaan spelen.

Minor league

De eerste drie jaren kwam Remmerswaal uit in het Farm systeem en werkte zichzelf door hard werken en veel trainen op van A niveau naar AAA niveau clubs. Hij werd opgenomen in de roosters van werpers en gooide stabiel zijn weg omhoog als reliefpitcher. Hij stond niet bekend om het hoge percentage uitgegooide slagmannen hoewel hij eenmaal er 15 uit kreeg met drie slag bij de club Winterhaven op A niveau in 1975. De wedstrijd ging wel verloren doordat er drie slagmannen van de tegenpartij door veldfouten binnenkwamen. Wat wel zich stabiliseerde was zijn controle over zijn worpen. Hij had een snelle fastball en als afwisseling een even goede slider en breaking ball en wist de hoeken van de slagzone nu goed te vinden. In 1977 kwam hij uit voor de AA club Bristol Red Sox in Connecticut. Hier werd hij 23 wedstrijden opgesteld als startend werper en won met zijn team dat jaar de DoubleA Eastern League met vier shutouts.^[15] Het leven in Amerika als honkballer viel Remmerswaal niet licht. Hij miste Europa met zijn veel diversere maatschappij en vond veel van de mensen waarmee hij omging oppervlakkig.^[16] In juli 1978 verscheen er een interview met hem in het weekblad Nieuwe Revu waarin hij vertelde dat hij het moeilijk vond zich staande te houden. De stress van het telkenmale moeten presteren en competitie met medewerpers voeren gecombineerd met het toentertijd veel voorkomende afreageren door de spelers in hun vrije tijd met alcoholmisbruik, heftige feesten in hotelkamers en een ongeregelde levensstijl door het vele reizen viel hem moeilijk. Ook worstelde hij met de gewoontes die hij overnam van collega's om de stress te bestrijden met stimulerende en kalmerende middelen voor en na de wedstrijd. Het interview resulteerde indertijd tot geschokte reacties in de sportpers omdat het de eerste keer was dat men een kijkje in de keuken kreeg van het professionele Amerikaanse honkbal met zijn toentertijd vrij vaak voorkomende excessen.^[17]

Spring training en wintercompetitie

In 1978 deed Remmerswaal mee aan de Spring training en maakte indruk op de manager Don Zimmer. Hij en zijn collega Joel Finch werden beoordeeld voor een plek in het Major League team dat jaar. Zimmer die beiden voor de eerste keer zag spelen vond ze zeer gelijkaardig - ze gooiden allebei hard en gefocust. Beiden haalden het aanvankelijk niet dat seizoen maar werden wel gepromoveerd van double A naar de triple A club Pawtucket. De coach daar, Joe Morgan, werd niet geconsulteerd halverwege het seizoen toen Finch wel opgeroepen werd voor de hoofdmacht en Remmerswaal niet maar verklaarde achteraf dat hij liever Remmerswaal dan Finch had doorgestuurd omdat deze dat seizoen 39 strike outs en 19 honkslagen gooide in 41 innings en vier wedstrijden als winnend werper uitgooide. Zijn worpen en controle beoordeelde hij als exceptioneel. Aan het einde van zijn eerste volledige jaar bij Pawtucket hield Remmerswaal zijn goede vorm niet helemaal vol. Hij eindigde het seizoen met een gemiddelde van 5,6 maal vier wijd per negen innings en zijn ERA steeg naar 4.49.

Die winter besloot hij om zich verder te ontwikkelen in Puerto Rico. Hij voegde zich daar bij de Ponce Leones, een geaffilieerde club in de hoogste divisie van het Portoricaanse honkbal in de wintercompetitie. Hij begon sterk met vier gewonnen wedstrijden een een verloren maar hield het hoge niveau niet vol en eindigde met 5 tegen 5. Halverwege het jaar liep hij een armblessure op waarvan hij aanvankelijk herstelde maar de pees in zijn schouder zou later weer gaan ontsteken.

Beste seizoen in Triple A

In 1979 kon hij weer bij Pawtucket aan de slag en dat seizoen was zijn beste. Hij werd dat jaar gecoacht als pitcher door Johnny Podres die jarenlang voor de Brooklyn Dodgers was uitgekomen en daarna was gaan werken als pitchingcoach voor de Boston Red Sox organisatie. Podres hielp hem zeer met focussen en wedstrijdritme behouden en in dat jaar eindigde hij met een zeer lage ERA van 2.05 en zeven geredde wedstrijden van de 39 waarin hij uitkwam. Hij gooide in totaal 93 slagmannen uit in 92 innings.

Een van zijn collega's van 1977 tot 1980 was de linkshandige werper John Tudor die tussen 1985 en 1987 furore zou maken bij de St. Louis Cardinals. Hij zelf had een bijna chirurgische perfectie van technisch pitchen ontwikkeld en bekeek de stijl van zijn collega die vanuit een andere pure natuurlijke aanleg gooide met verwondering. Hij vond dat Remmerswaal een soort "rubberen arm" leek te hebben waardoor hij meer gooide dan wierp en hierdoor elke dag wel een wedstrijd kon spelen. Terwijl Tudor er hard voor moest werken zag hij met verbazing aan dat zijn collega achteraf bezien zijn natuurlijke talent vergooid had door het niet goed door te ontwikkelen.

De voorzitter van de Pawtucket Red Sox, Mike Tamburro herinnerde zich dat Remmerswaal ooit bevraagd werd door de omroeper van het stadion wat zijn grootste droom was. Zijn teamgenoten hadden voor hem de bijnaam "Poundcake" bedacht en hij antwoordde dat hij graag Fenway Park wilde halen in de Major League. Op de vraag wat hij zich daar dan bij voorstelde was het antwoord dat hij zich voorstelde dat het de zevende wedstrijd van de World Series zou zijn en hij is de pitcher die de wedstrijd moet uitgooien. Hij komt aangerend uit de bullpen en hoort dan 35.000 fans in koor roepen "Poundcake Poundcake" en wint de de wedstrijd.

Major League

Door zijn goede seizoen bij Pawtucket werd Remmerswaal in het begin van augustus 1979 opgeroepen om zijn debuut te maken in de Major League voor de wedstrijd op vrijdagavond drie augustus. Hij vervoegde zich totaal relaxt in het clubhuis en begon halverwege de vierde inning met ingooien in de bullpen. Na vijf innings verliet de startend werper Steve Renko de wedstrijd en werd er door de manager Steve Renko naar de bullpen gebeld om Remmerswaal. De coach riep "Get Win up" en kreeg tot zijn verbazing het bericht terug dat Remmerswaal er niet was omdat hij op de tribune achter het buitenveld een zakje pinda's aan het kopen was. Uiteindelijk wist men hem te vinden en kon hij de wedstrijd tegen de Milwaukee Brewers die op dat moment met 4-1 voorstonden gaan uitgooien. Hoewel hij slechts 1 punt toestond werd de wedstrijd verloren met 5-3.^[18] Twee dagen erna slaagde hij er in om zijn eerste wedstrijd te winnen. Toen hij na drie innings de startend werper Dick Drago moest vervangen stonden de Red Sox al met 8-0 voor. Remmerswaal pitchte de volgende drie innings en de wedstrijd werd gewonnen met 19-5. In het restant van het seizoen kwam hij nog in zes wedstrijden in actie maar eindigde met een hoog ERA van 7.08. De overgang van triple A naar de majors was een grote stap voor hem om te maken en zijn weg in te vinden.

Omdat hij last van zijn schouder was blijven houden besloot hij dat jaar niet terug te gaan in de winter naar Puerto Rico maar zijn schouder rust te gunnen. Hij bracht een bezoek aan Nederland en gaf daar in Rotterdam aan dertig jonge honkballers een clinic in de sporthal onder het stadium van De Kuip^[19] Terug in Amerika in het voorjaar startte hij het seizoen van 1980 wederom bij Pawtucket in de triple A. In juni werd hij wederom teruggehaald bij de hoofdmacht en speelde daar in totaal 11 wedstrijden tot het begin van augustus. Zijn beste wedstrijd was die van donderdagavond 2 juli. Het was een uitwedstrijd in het stadion van de Baltimore Orioles. De startend werper, Chuck Rainey voelde zijn elleboog klappen na de tweede slagman en moest geblesseerd het veld verlaten. Remmerswaal werd opgeroepen en speelde zes innings waarin hij slechts twee honkslagen toestond, vijf slagmannen uitgooide, een punt gescoord moest toestaan en de winst binnenhaalde. Hij gooide gevarieerd gefocust en dacht goed na over welke worp hij telkens moest toepassen en werkte goed samen met zijn catcher. De sportverslaggever van de Boston Globe, Peter Gammons, schreef de volgende dag in de krant dat hij er van overtuigd was dat deze catcher, Carlton Fisk, er alles mee te maken had gehad. Hij gaf een aantal keren omdat hij de slagmannen goed kende de juiste aanwijzingen welke bal gegooid moest worden. Vaak twee precies dezelfde achter elkaar en dat zou een rookie pitcher uit zichzelf niet aandurven.^[20]. Buitenvelder Reggie Jackson die tegen hem stond een paar weken erna als slagman van de New York Yankees complimenteerde hem in de New York Times toen hij daardoor geïnterviewd werd met het feit dat hij vond dat Remmerswaal de beste arm van alle pitchers van de Red Sox had. Door zijn weer opspelende armblessure kwam hij in augustus weinig meer aan werpen toe en werd toen geconfronteerd met een serie van wedstrijden die door de regen afgeblazen moesten worden. Remmerswaal had een creatieve manier van doen in de bullpen. Zijn oud collega, Bruce Hurst, die samen met hem in triple A en de majors speelde weet nog goed dat Remmerswaal de gewoonte had om als ze moesten wachten om mogelijk opgeroepen te worden als relievers collega pitchers handtekeningen op ballen liet zetten die hij vervolgens met het publiek op de tribune ging ruilen tegen ijs, pinda's of pizza's. Tijdens een uitwedstrijd in de Major League tegen de Cleveland Indians viel hij door de mand toen een vrouwelijke toeschouwer de bullpen in kwam met een pizza. De televisiecamera's zonden het toevallig live uit en het management van de Red Sox ontplofte toen ze het zagen gebeuren. Wat achteraf gezien zijn drie laatste wedstrijden op het hoogste niveau zouden zijn speelde Remmerswaal in september en oktober. Zijn allerlaatste wedstrijd was op 5 oktober en eindigde dat seizoen met een ERA van 4.58. Zijn totale ERA kwam hierdoor op 5.50 en hij speelde in totaal 55 innings op het hoogste niveau. Hij werd niet meer opgeroepen aan het eind van het seizoen toen de steeds terugkerende peesontsteking in zijn schoudergewricht van zijn werparm bleef terugkomen en hij op de blessurelijst kwam te staan.

Nadagen in Amerika

Toen het seizoen van 1981 begon miste Remmerswaal het grootste deel van de springtraining doordat hij visumproblemen had en noodgedwongen moest terugkeren naar Nederland om een nieuwe verblijfsvergunning aan te vragen. Hij keerde terug naar Amerika en vertelde met de nodige ironie dat hij verbaasd was dat ze hem zelfs gemist hadden. De Boston Red Sox organisatie besloot hem terug te zetten in het triple A team van de Pawtucket Red Sox maar daar kwam hij weinig aan spelen toe door zijn schouderblessure die bleef opspelen. Hij voelde zich alleen en verlaten en zijn drankproblemen verergerden en werden chronisch. Hij speelde nog wel mee in de meest memorabele wedstrijd uit het Amerikaanse profhonkbal, de langste officiële wedstrijd ooit gehouden. Samen met zijn kamergenoot Bruce Hurst was hij een van de pitchers die moesten werpen in de allerlangste wedstrijd die ooit gespeeld werd. Zijn club moest op 19 april uitkomen tegen de Rochester Red Wings, de triple A dochter van de Baltimore Orioles. De wedstrijd begon in de middag maar het bleef onbeslist - na de negende inning was het 2-2 en moest er doorgespeeld worden. Het bleef echter 2-2 tot vier uur in de nacht toen men al gevorderd was tot de 32e inning en er eindelijk een official van de League gevonden kon worden die de wedstrijd kon schorsen. Alle spelers waren doodop en men was totaal door de rotatie van negen pitchers heen inmiddels. Uiteindelijk werd de wedstrijd op 23 juni uitgespeeld en scoorde Pawtucket in de 33e inning een punt en won met 3-2.^[21] Aan het eind van het seizoen was het duidelijk dat hij het niveau niet meer aan kon - hij had slechts twee wedstrijden volledig gespeeld en verloren en in 20 wedstrijden uitgekomen als relief pitcher en zijn ERA was opgelopen tot 5.93. Het was onvermijdelijk dat de Red Sox hem moesten ontslaan.

Anekdotes uit Amerika^[22]

Remmerswaal stond bekend als een apart type. In zijn tijd in Amerika was zijn bijnaam ook Last Call. De verklaring was tweeledig - omdat hij zo vaak niet of op het laatste moment op kwam dagen voor een training of wedstrijd maar ook omdat hij vaak de laatste closing pitcher was die vanuit de bullpen werd gehaald om een wedstrijd in het slot te gooien. In de bullpen was hij een creatieve collega die niet enkel gesigneerde ballen met het publiek ruilde voor een pizza of pinda's maar ook bekend stond volgens zijn collega Bruce Hurst die dat in 2006 vertelde aan een journalist dat hij zeven talen kon spreken en bekend stond om zijn technische verhalen aan collegapitchers, vaak gerelateerd aan zijn studie. Zoals de uitgebreide uitleg die hij gaf waarom een vliegtuig kon vliegen. Zijn gebrek aan discipline was legendarisch. Talloos waren de gelegenheden waarin hij zich door verslapen (soms gerelateerd aan een kater) de teambus of het vliegtuig miste naar een wedstrijd. Eenmaal moest hij op zondag 21 september in 1980 zich melden bij het stadion van de New York Yankees voor een wedstrijd. Hij nam een taxi maar kwam niet in het honkbalstadion terecht maar in het Shea Stadion waar het American Football team de New York Jets speelde. Pas in de kleedkamers van dat stadion kwam hij er achter dat hij verkeerd was. Soms was Remmerswaal dagen zoek en men nam hem in de minors dan maar weer in genade aan omdat hij zo goed gooide. Ongetwijfeld waren er avonden genoeg dat hij doorzakte in een kroeg maar ook had hij gewoon soms geen zin in de training maar prefereerde het om een boeiende stad waar hij nog nooit geweest was te gaan bekijken en kon dagen dwalen door straten en parken. Om zijn soms landurige katers te verbergen had hij een mooie frase bedacht als men hem naar zijn zin te vroeg uit de bullpen wilde halen voor een pitchbeurt. Hij vertelde dan aan de coach Joe Morgan dat hij niet eerder dan een bepaalde tijd wilde invallen "want de tijdzones in Holland waren totaal anders". Tijdens een wedstrijd in Quebec City tegen een dochterteam van de Montreal Expos had hij volgens zijn collegapitcher John Tudor opeens bedacht dat hij vanuit een hoog opgetrokken en wegschoppend been ging gooien vanuit de werphouding. De wedstrijd ging bijzonder goed en dus besloot hij de volgende wedstrijd zijn been nóg hoger uit te schoppen. Dat leidde echter tot een desastreus verlies doordat geen worp meer lukte. Toen dat gebeurd was pakte hij een viltstift en schreef "Win" op zijn linkerschoen en "Lose" op zijn rechterschoen en als hij de wedstrijd won hinkelde hij op zijn linkervoet het veld af en bij verlies op zijn rechter. Tudor maakte het ook mee dat hij totaal verbrand door de zon opeens verscheen in het stadion veel te laat voor een training. Op de vraag van Tudor wat ie had uitgespookt was het antwoord dat hij de halve dag had rondgedreven in het naburige meertje op een binnenband met een krat bier drijvend op een andere zwemband naast hem. Na afloop van een wedstrijd in Kansas City gaf hij zijn honkbalkostuum mee aan de hotelstomerij zich totaal niet realiserend dat hij die pas de dag er op terug zou krijgen en het vliegtuig terug naar Boston die avond al zou vliegen.

Terug naar Europa

Italië

Aan het eind van 1981 keerde Remmerswaal terug naar Europa. Hij kreeg een contract bij de hoofklassevereniging Parma waar hij een aantal jaren in de seizoenen 1983 tot en met 1985 met wisselend succes speelde als werper. Door zijn chronisch geworden elleboogblessure, een peesontsteking, was de snelheid van zijn fastball een stuk minder geworden en moest hij noodgedwongen vaker terugvallen op zijn slider maar dit wisselen van worpen verergerde zijn blessure enkel. Ook kon men door zijn alcoholproblemen vaak niet op hem rekenen en werd hij in die periode een aantal malen ontslagen maar wist zich door zijn talent als werper toch een aantal keren weer terug te vechten. In Italië ontmoette hij zijn vrouw, Clotilde Zangarini, waarmee hij een dochter Alessia kreeg. Het huwelijk werd geplaagd door de alcoholverslaving van Remmerswaal. Zijn vrouw slaagde er niet in om hem hier mee te helpen. In een laatste poging om zijn leven weer op de rails te krijgen hield ze hem een seizoen lang in 1984 van de drank af en begeleidde hem naar alle wedstrijden in de hoop dat hernieuwd succes als honkballer hem weer op de rails zou krijgen. In 1984 behaalde hij mede daardoor inderdaad zijn grootste succes als pitcher in Italië door met Parma de landstitel en daaropvolgend de Europacup voor landskampioenen te winnen en in de finale maar 1 honkslag toe te staan maar daarna ging het weer bergafwaarts. Zijn huwelijk hield geen stand door zijn drankverslaving en uiteindelijk keerde hij terug naar Nederland nadat hij na zijn laatste ontslag bij Parma nog kort uitgekomen was voor Nettuno en San Marino in de hoofdklasse aldaar en kort gecoacht had bij Parma.^[23] Achteraf verklaarde Clothilde op bezoek in Nederland in 2005 aan haar schoonvader dat Remmerswaal het echt had geprobeerd in 1984 en dat hij een jaar lang nuchter was gebleven en dat dat hun gelukkigste huwelijksjaar was geweest maar dat meer er gewoon niet in zat en dat ze daar nu vrede mee had. Toentertijd lag de zaak anders en had ze de beslissing moeten nemen om te scheiden en een bezoekverbod aan te vragen bij de rechtbank omdat ze niet wilde dat haar dochtertje geestelijk schade zou oplopen door het drankgebruik van haar vader.^[24]

Nederland

Remmerswaal ging in Nederland eerst bij zijn ouders wonen en poogde zijn leven met hun hulp weer enigszins op de rails te krijgen. In 1989 werd hij aangenomen als hoofdcoach en manager van het hoofdklasseteam van de Amsterdam Pirates maar het bleek een desastreus seizoen voor hem te worden. Niet enkel lukte het hem niet om een goed visitekaartje als coach achter te laten wat totaal mislukte door zijn erratische gedrag ten gevolge van zijn drankmisbruik, maar het team presteerde zelfs zo slecht dat ze degradeerden naar de overgangsklasse en Remmerswaal werd ontslagen als hoofdcoach.^[25]

Hierna maakte Remmerswaal ook in zijn persoonlijk leven een driedubbele familietragedie mee. In 1993 pleegde zijn broer Harry zelfmoord vanwege een verbroken relatie, twee jaar later stierf zijn broer Hans aan kanker en in datzelfde jaar kwam zijn broer Jerry thuis bij zijn ouders na een partijtje tennis en zakte tegenover zijn broer Win zittend in elkaar. Win dacht dat eerst Jerry een grap met hem uithaalde maar hij bleek acuut overleden te zijn aan een hartstilstand. Dit was een enorme klap voor zijn ouders die in korte tijd drie van hun vier zoons kwijtraakten en het leidde er toe dat Win mede hierdoor in een door alcohol benevelde depressie terecht kwam en hoewel hij welkom bleef bij zijn ouders vaak dagen lang zwervend en in kroegen en op straat rondhangend doorbracht. Hij had nog een tijdlang een relatie maar die hield geen stand door zijn alcoholverslaving. Journalist Leo Verheul en vriend Theo van Gogh probeerden hem nog van de drank af te krijgen en Verheul bezocht met hem nog de sporttherapeut Ted Troost maar dat had geen succes. Troost adviseerde Verheul zelfs om zijn handen van Remmerswaal af te trekken want hij moest zelf er bovenop zien te komen en nu sleepte hij enkel zijn vrienden mee. Zijn levensstijl resulteerde uiteindelijk in een dubbele longontsteking met borstvliesontsteking waardoor hij met 42 jaar in coma raakte. In december 1997 had hij zich doodziek naar het huis van zijn ex-vriendin weten te slepen die hem bewusteloos op de bank had aangetroffen. Hij ontwaakte drie weken later met een permanente hersenbeschadiging waardoor zijn hersenen en zenuwstelsel blijvend beschadigd bleken te zijn zodat hij aangewezen raakte op een rolstoel, gevoed moet worden en moest worden opgenomen in een verpleegtehuis.^[26]

Op 27 juli 2006 bezocht zijn oude vriend, collega-pitcher en destijds kamergenoot Bruce Hurst die toen als pitchingcoach van het Chinese honkbalteam in Nederland, was Remmerswaal in het verpleeghuis op uitnodiging van de organisatie van de Haarlemse Honkbalweek en dagblad de Telegraaf die daar over later publiceerde. Hurst had al eerder geprobeerd om contact op te nemen met Remmerswaal toen hij had gehoord van diens gezondheidsproblemen en er over gelezen in het blad Diamond Rays, het halfjaarlijks magazine voor Red Sox veteranen. Remmerswaal had een goede dag en kon veel herinneringen ophalen met zijn oud-collega.^[27]

Remmerswaal leeft momenteel in het verzorgingstehuis waar hij iedere dinsdagavond en vrijdagavond wordt bezocht door zijn vader die sinds 2001 weduwnaar is en tweemaal per jaar door zijn dochter die daarvoor overkomt uit het buitenland.

Op 20 november 2010 was de televisiepremière van de twintig minuten durende documentaire An Almost Perfect Game van regisseur Jan Hermsen waarin een roerend portret geschetst wordt van de speler en er interviews zijn met journalist Theo Reitsma en oud collega's uit de honkbalwereld.^[28] Ook zijn er korte clips te zien van de major league wedstrijd Boston Red Sox - New York Yankees waarin hij ondermeer een prachtige breaking ball gooit en daar de inning mee beëindigt. Aangrijpend zijn de beelden van de huidige Remmerswaal zittend in zijn rolstoel met achter hem het prikbord met de honkbalkaartjes en teamfoto's. Reitsma vat zijn loopbaan goed samen door te concluderen dat Remmerswaal vanaf jong een groot talent was en heel hard gewerkt heeft om de top te bereiken en eenieders respect verdiend dat hem dat ook is gelukt.^[29]