Panarabisme

Het Pan-Arabisme is een beweging die ijvert voor het verenigen van de Arabische volkeren en naties van het Midden-Oosten. Pan-Arabisme wordt meestal omschreven als seculier, socialistisch en anti-Westers.

Het Pan-Arabisme werd voor het eerst verdedigd door Amir Hussein, de Sjarif van Mekka, die streefde naar onafhankelijkheid van het Ottomaanse Rijk en de oprichting van een Arabische staat. Tijdens de Eerste Wereldoorlog kreeg hij steun van de Entente, die Arabië maar al te graag wilde afzonderen van het Ottomaanse Rijk, dat met de Centralen meevocht. Na de oorlog beslisten het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk echter dat de meeste Arabische gebieden onder de twee mogendheden verdeeld zouden worden. Het beloofde Arabië, het latere Saoedi-Arabië, werd gecreëerd in het meer zuidelijk gelegen ogenschijnlijk waardeloze gebied. De Balfour-declaratie werd door Groot-Brittanië gebruikt om hun inmalming van Palestina als Brits Mandaatgebied te rechtvaardigen. De idealen van het pan-Arabisme werden na de Eerste Wereldoorlog nog lang niet gerealiseerd, en het gebied begon zelfs aan een lange periode van Britse en Franse bezetting.

Een meer formele pan-Arabische ideologie werd opgericht door Michel Aflaq, een stichter van de Ba'ath Partij, rond 1940 in Syrië. De Ba'ath partij combineerde socialisme met Italiaans fascisme. Het pan-Arabisme lag aan de oorzaak van verschillende unificatiepogingen, met als meest in het oog springende voorbeeld de Verenigde Arabische Republiek, een unie van [[Egyplte en Syrië, die echter niet lang bestond.

De Syrische regering is, en de vroegere regering van Irak was, geleid door de Ba'ath Partij, die pan-Arabisme ondersteunt.

Pan-Arabisme kreeg een stevige deuk wanneer een verenigd Arabisch leger werd verslagen door Israël tijdens de Zesdaagse Oorlog en de onmacht om een in enig welk Arabisch land een stevige economische groei te creëeren. Tegen de jaren 1980 werd pan-Arabisme overschaduwd door pan-Islamitische gedachten.