Ioniërs: verschil tussen versies

De '''Ioniërs''' waren de tweede stamgroep van de [[Grieken]] en waren al sinds rond 1900 v.Chr het land binnengedrongen. De [[Doriërs]] verdreven hen met uitzondering van [[Attica (Griekenland)|Attica]] van het vasteland. De Ioniërs vestigden zich op de noordelijke [[Cycladen]], onder meer op [[Naxos (eiland)|Naxos]], op de [[Sporaden]], zoals [[Chios (eiland)|Chios]] en [[Samos (eiland)|Samos]], en de westkust van Klein-Azië ten zuiden van [[Smyrna (Griekse stad)|Smyrna]], waar hun belangrijkste steden kwamen te liggen: [[Milete]] en [[Efeze]].

Dankzij hun gunstige ligging als schakel tussen oost en west bereikten deze steden snel een hoge culturele welvaart. Griekse dichtkunst, filosofie, geschiedenis en wetenschappelijk onderzoek vonden in Ionisch gebied hun oorsprong.

Ionië aanvaardde de soevereiniteit van koning [[Croesus|Kroisos]] van [[Lydië]], die na diens ondergang overging op de [[Perzen]]. De steeds grotere druk van het machtige Perzische achterland leidde echter in 500 v.Chr. tot de [[Ionische Opstand]] door [[Histiaeus|Histiaios]], de [[tiran]] van Milete, die in 494 eindigde met de verwoesting van die stad en het voorspel vormde van de Perzische oorlogen. De politieke en culturele leiding ging op [[Oude Athene|Athene]] over. Pas in de [[Hellenisme|hellenistische periode]] kwamen de Ionische steden, vooral Efeze, weer tot bloei.

De taal van de Ioniërs, het [[Ionisch (dialect)|Ionisch]], was een [[Oudgrieks]] dialect. Het [[Ionisch alfabet|Ionische alfabet]] was iets anders dan het Attische alfabet. De streek waar de Ioniërs hebben gewoond wordt [[Ionië]] genoemd, maar het was geen land.