Halfautomatische Troostmachine: verschil tussen versies

De Halfautomatische Troostmachine is een kunstwerk van Michel Huisman. Het bevindt zich in de voormalige Berenkuil in het Aldenhofpark, een deel van het Stadspark van Maastricht. Het werd voltooid in augustus 2001.

Het kunstwerk

Het beeld bestaat uit een mechanisch aangedreven centrale beeldengroep van een jonge vrouw die het hoofd van een dode, liggende giraf streelt. Het 'streelmechaniek' wordt aangedreven door een draaimolentje met éen stoel, waarvan de beweging middels een ondergrondse krukas wordt overgebracht op de arm van de strelende vrouw. Ieder half jaar krijgt de vrouw door studenten van de mode afdeling van de Academie Beeldende Kunsten Maastricht een nieuwe jurk aangemeten.

In de droge gracht rondom het centrale plateau heeft Huisman 12 kleinere bronzen beelden van uitgestorven diersoorten geplaatst: de lachuil, de blaauwbok, de Palestijnse kikker, de reuzenalk, de Quagga zebra, de Caribische monniksrob, de rozekopeend, de grote ivoorsnavel, de trekduif, de olijfgroene ibis, de Tasmaanse buidelwolf en de rode Colobus-aap.

Op zo'n 50 meter afstand zit een eenzame bronzen beer, met mensenhanden, op een bankje, met de rug naar het geheel. De 'berenhanden' zijn een afgietsel van de handen van Huisman. Het beeld kan gezien worden als een ode aan de bruine beren die in de kuil hebben geleefd en een elegie voor uitgestorven dieren.

Achtergrond en ontwerp

De Halfautomatische Troostmachine is er niet zonder slag of stoot gekomen. Dit komt voornamelijk doordat de berenkuil een gevoelige locatie was waar de Maastrichtenaren in hoge mate aan gehecht zijn maar waar ook veel publieke verontwaardiging over was vanwege het vermeende dierenleed dat de beren ondergingen. Er werd door verschillende burgers en groeperingen opgeroepen om de beren naar een ander, diervriendelijker onderkomen te verplaatsen en de kuil af te breken. Nadat in 1993 de laatste bruine beer, Jo, werd overgebracht naar Ouwehands Dierenpark (waar hij drie jaar later overigens overleed) stond de berenkuil leeg. ^[1]

In het Dagblad De Limburger werd een publieke oproep gedaan om een andere bestemming voor de kuil te bedenken. Tal van burgers reageerden met zeer uiteenlopende ideeën. Er werden voorstellen gedaan voor een trampoline, een berenmonument, een vogelkooi, een zwembassin met robben, een openlucht forum, een apenburcht, een bloementerp, een Japanse kersentuin, een tropische kas, een speeltuin, een zwembad, een kindertheater, een zandbak, een crossbaan voor fietsraces, een lunchroom, een dependance van de VVV of een informatiecentrum voor het IVN. Maar de algehele teneur was dat de nieuwe bestemming moest refereren aan het verblijf van de beren en de -ambivalente- betekenis die dat heeft gehad voor de stad. De winnende inzending was een voorstel om de rollen om te draaien door rondom de kuil bronzen beelden van beren te plaatsen en het publiek in de kuil te laten plaatsnemen.

In 1997 besloot de Maastrichtse gemeenteraad vier kunstenaars, Jean Henkes, Joost van den Toorn, Merijn Bolink en Michel Huisman te vragen een kunstwerk in de berenkuil te maken. In de opdracht stond dat het werk kindvriendelijk moest zijn, het moest herinneren aan de Maastrichtse beren, en het een relatie met de omgeving moest aangaan. Ter beoordeling van de ontwerpen werd een adviescommissie aangesteld. Het ontwerp van Huisman kwam als winnaar uit de bus. In juli 1997 nam het Maastrichte college van B&W het advies van de commissie over en besloot aan de Troostmachine het groene licht te geven, ondanks het dure ontwerp waarvoor aanvullende financiering nodig was.

Controverse

Omstreeks die tijd besloot Huisman in het ontwerp de centrale 'beer' figuur te vervangen door een giraf. Hij deed dat (naar eigen zeggen) naar aanleiding van een droom waarin hij bezocht werd door de dode beer 'Jo' die hem influisterde dat een dode beer geen goede representant is voor alle dode diersoorten en hem de suggestie deed de beer te vervangen door een giraf. Hierna brak in Maastricht een 'berenkuil controverse' uit. Burgers maar ook verschillende raadsleden, met name van het CDA en de VVD reageerden verontwaardigd op het aangepaste ontwerp. Het zou morbide zijn, kindonvriendelijk en het zou niets meer te maken hebben met beren. De discussie werd breed uitgemeten in de lokale media. "Het is toch geen giraffenkuil!" luidde een representatieve krantenkop. Er vond ook een afgeleide discussie plaats over inmenging van de politiek in de kunst.

Huisman verdedigde zijn ontwerp publiekelijk, in de raadszaal, middels een ingezonden brief in De Limburger en in de landelijke media; in het programma 'De Plantage' van Hanneke Groenteman. Hij overwoog de opdracht terug te geven maar besloot in een laatste poging de impasse te doorbreken door op eigen kosten toch een bronzen beer aan zijn ontwerp toe te voegen. Uiteindelijk ging het college van B&W in juni 1999 overstag, nadat het had vastgesteld dat het ontwerp nu wel aan alle gestelde eisen van de opdracht voldeed.

De Halfautomatische Troostmachine werd gebouwd en in augustus 2001 voltooid.

^[bron?]

Externe link: Berenkuil Maastricht

1. ↑ Minis, Servé (2002) De Halfautomatische Troostmachine van Maastricht