Godert van der Capellen

Godert Alexander Gerard Philip van der Capellen, (Utrecht, 15 december 1778 – De Bilt, 10 april 1848) was een vooraanstaande, zelfbewuste en ambitieuze staatsman uit de tijd van koning Willem I.

Van der Capellen was een zoon van een kolonel die tevens kamerheer van stadhouder Willem V was. Hij werd, nadat zijn vader in Pruisische gevangenschap overleden was, opgevoed door een Waalse predikant. Hij genoot zijn opleiding deels in Duitsland.

Na voltooiing van de rechtenstudie werd hij ambtenaar en in 1808 benoemde Lodewijk Napoleon hem tot landdrost van Oost-Friesland. Daarna was hij onder meer minister van Binnenlandse Zaken en Eredienst.

Na het herstel van de Nederlandse onafhankelijkheid was hij onder meer provinciebestuurder, commissaris in Brussel en diplomaat.

In 1816 werd hij de eerste gouverneur-generaal van Nederlands-Indië na het vertrek van de Engelsen. Hij had geen gemakkelijke taak want er werd op veel plekken gestreden. In het laatste jaar brak onder leiding van Diponegoro een grote opstand in Java uit. Zijn taak werd nog eens extra belemmerd door de koning en het kabinet die veel van zijn plannen niet steunden. Ook zijn onwelwillendheid tegenover de pas opgerichte Nederlandsche Handel-Maatschappij en zijn financiële beleid leverde hem zware kritiek op. In 1823 werd hij teruggeroepen, waarna hij pas in 1826 door de Java-oorlog kon terugkeren. Na terugkomst vervulde hij nog verschillende erefuncties.

Hij overleed op 69-jarige leeftijd op landgoed Vollenhoven te De Bilt.