Gebruiker:Lacuna Leemte/Kladblok 2
https://research.rkd.nl/nl/detail/https%3A%2f%2fdata.rkd.nl%2fartists%2f466793
Nationaliteit/school
BELGISCH
Geboren
SINT-NIKLAAS
1968-05-18
Overleden
1997-01-30
Kwalificaties
SCHILDER
Opleiding
SINT-NIKLAAS: OPLEIDING
St Carolus 1981-1986 (see other sources, April 2016)
BERCHEM: OPLEIDING
Kunsthumaniora RISCO 1987 (see other sources, April 2016)
HOGER INSTITUUT VOOR SCHONE KUNSTEN (HISK) (ANTWERPEN)
Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK), (painting) 1988 (see other sources, April 2016)
HOGER INSTITUUT VOOR SCHONE KUNSTEN (HISK) (GENT)
Hoger Instituut Schone Kunsten (HISK), (painting) 1989-1991 (see other sources, April 2016)
Werkzame periode
1988 - 1997
active from c. 1988 until date of death in 1997 (see other sources, April 2016)
https://sofievandevelde.be/artists/ilse-d-hollander
°1968, Sint-Niklaas, BE
+1997, nabij Gent, BE
Woonde en werkte in België.
Ilse D'Hollander studeerde kunst in Antwerpen en Gent. De invloed van de Franse schilder Nicolas de Staël is nog steeds voelbaar in haar vroege werk, zoals blijkt uit verschillende grote gouaches waarin groen en rood domineren. Indrukken die ze tijdens lange wandelingen opdeed, leverden materiaal voor haar schilderijen, die kunnen worden gezien als nabeelden van haar omzwervingen. De abstracte beelden leggen haar herinneringen vast aan de glooiende heuvels, het stille water van het kanaal, de fruitbomen in de boomgaard. Schetsmatig, onvolledig, niet helemaal accuraat en met weinig details – net als herinneringen zelf.
Haar werk is te vinden in collecties zoals FRAC Auvergne (Clermont-Ferrand), Museum M (Leuven), Museum Dhondt Dhaene (Sint-Martens-Latem) en Museum van Hedendaagse Kunst M HKA (Antwerpen).
https://www.victoria-miro.com/ilse-d-hollander-a-film-by-gautier-deblonde
De nalatenschap van Ilse D'Hollander wordt vertegenwoordigd door Gallery Sofie Van de Velde, Sean Kelly Gallery (New York City) en Victoria Miro (Londen).
Geselecteerde solotentoonstellingen
2021
'Ilse D'Hollander: Tension Field', Sean Kelly Gallery, New York, VS
2020
'Land(e)scapes', Galerie Sofie Van de Velde, Antwerpen, BE
'Ilse D'Hollander - Early Works', CC Binder Puurs, BE
2019
'Private view', Ilse D'Hollander, Galerie Sofie Van de Velde, Antwerpen, BE
2017
'Ilse D'Hollander', ADAA, New York, VS
'Early works', The White House Gallery, Leuven, BE
2016
'Ilse D'Hollander', Sean Kelly, New York, VS
'En mon coeur, l'histoire devient mélancholie', FRAC Auvergne, Clermont-Ferrand, FR
2014
'Works on Paper', Galerie Sofie Van de Velde, Antwerpen, BE
2013
'Untitled', Konrad Fisher Galerie, Düsseldorf, DE
'Untitled', M Museum, Leuven, BE
2010
'A bout de Souffle', Geukens & De Vil, Antwerpen, BE
2004
'Colour, Light & Space', Lucas De Bruycker Gallery, Gent, BE
1996
In Den Bouw, Kalken, BE
Geselecteerde groepstentoonstellingen
2023
'Real life', Gallery Sofie Van de Velde, Antwerpen, BE
'Abstract Colour', Marlborough London, Londen, UK
'Zandgrond', de Warande, Turnhout, BE
2022
'Een voorproefje van abstractie', La Patinoire Royale | Galerie Valerie Bach, Brussel, BE
2020
'L'heure bleue', Galerie Sofie Van de Velde & PLUS-ONE Gallery, Antwerpen, BE
2017
'In the picture', Galerie Sofie Van de Velde, Antwerpen, BE
'Artemisia', Galerie Albert Baronian, Brussel, BE
Art Basel : Sean Kelly Booth samen met Joseph Kosuth, Marina Abramovic, Kehinde Wiley en David Claerbout, Basel, CH
2016
'En mon coeur, l'histoire devient mélancolie', FRAC Auvergne, Clermont-Ferrand, FR
2015
'Geometrische abstracties: met Ilse D'Hollander, Charlotte Posenenske en Svenja Deininger', G262 Sofie Van de Velde Gallery, Antwerpen, BE
2014
Frieze London Art Fair, samen met o.a. Carl André, Thomas Ruff, Tony Cragg, Hanne Darboven, Konrad Fischer Gallery, Londen, UK
'Paintings on Paper', samen met o.a. Suzan Frecon, Mary Heilmann, Rebecca Morris, Ad Reinhardt en Raoul De Keyser, David Zwirner Gallery, New York, VS
2013
'Ilse D'Hollander en Jessica Warboys', Konrad Fisher Galerie, Düsseldorf, DE
2009
Ilse D'Hollander i.s.m. o.a. Gerard Richter, Christopher Wool, Lucio Fontana, Ugo Rodinone, MDD, Deurle, BE
2003
Ilse D'Hollander i.s.m. o.a. Mario De Brabandere, Maryam Najd, Caermersklooster, Gent, BE
2000
'Bibbles', Ilse D'Hollander samen met o.a. Lisa Beck, David Shaw, Uri Tzaig, CCNOA, Brussel, BE
1994
Ilse D'Hollander i.s.m. o.a. Berlinde De Bruyckere, Leo Copers, Peter Bonde, Pedro Cabrita Reis, Ric Urmel Gallery, Gent, BE
1992
'Aula Art', Gent, BE
Posted By Annelies Vanbelle
Iemand vroeg me onlangs: “Waarom hou je zo van abstracte kunst?” Waarop ik antwoordde: “Daar heb ik eigenlijk geen cerebrale theorieën over.” Want dat is het net: abstracte kunst opereert in plekken waar je denken geen toegang tot heeft. Een geraffineerde kleurnuance, een schijnbaar vluchtige penseelstreek, een compositie die het juiste ritme heeft: waarom spreken ze jou zo aan? Het is zoals bij muziek: waarom doet precies die opeenvolging van noten jouw haar rechtstaan, doen ze je hart trillen, maken ze je week in de buik? Zijn daar woorden voor? En is niet elke poging om dergelijke fijnmazige ervaringen in de mal van de taal te dwingen een zwaktebod?
Misschien is het dat wat mij zo aantrekt: niet alleen het tijdloze en universele van abstracte kunst, maar het ongedefinieerde, compleet vrij invul- en invoelbare. Je krijgt als kijker ademruimte, je wordt niet in de convergente koker van de figuratie geduwd. Het is een ander denken en voelen dan we gewend zijn. Ik zou zelfs durven zeggen dat mijn brein hierdoor geprikkeld, gestreeld, gekieteld wordt. Abstracte kunst is voor mij puur plezier.
Wetenschappelijk gezien blijkt dat te kloppen. Als we naar een abstract werk kijken, veel meer dan naar een figuratief werk, dan zorgen onze spiegelneuronen ervoor dat we ons even in het lijf van de schilder wanen. We schilderen als het ware mee. Terwijl we bij een figuratief werk voornamelijk in beslag worden genomen door decodering, kunnen we ons bij een abstract werk helemaal overgeven aan de beweging. We hoeven ze niet eens zelf uit te voeren, de voldoening ontstaat door slechts het kijken. Abstracte kunst als een bijzondere vorm van ASMR, zoals de filmpjes op YouTube die je een aangenaam tintelende sensatie in het hoofd bezorgen.
In het geval van Ilse D’Hollander (1968-1997) is de resonantie, en dus het genot, bij mij heel sterk. Als ik een schilder was dan zou ik de verf net zo op het doek willen zetten. Dezelfde gedempte en dan soms weer expressieve kleuren, dezelfde afwisseling van lagen en vlakken, dezelfde doorsnijdende lijnen die soms plots ophouden, dezelfde slordige omgang met de verf, die eigenlijk ook weer heel secuur is. Haar manier van schilderen is voor mij erg troostend, mentaal zalvend door de zachte fysieke beweging die ik me wellicht ergens ver in mijn brein visualiseer.
Groot was dan ook mijn verbazing en verdriet toen ik op een dag het verhaal ontdekte achter deze werken, de tragische levensloop van deze kunstenares. Op haar 28ste ontnam ze zichzelf het leven. Dezelfde vrouw die een dergelijke graad van helderheid en lichtheid op het canvas kreeg, moet ergens onderweg, en veel te vroeg, ten prooi gevallen zijn aan het donkerste donker. Ook haar collega, de Franse schilder en duidelijk artistieke zielsverwant, Nicolas de Staël, sprong op eenenveertigjarige leeftijd uit het raam. Beiden zou je ‘a painter’s painter’ kunnen noemen, verknocht aan slechts het strijken van lagen verf op canvas of papier, met een hypergevoeligheid voor ritme, compositie en kleur.
Maar die hypergevoeligheid komt dus met een prijs. Achter de hoek loert vaak de zwaarmoedigheid, bij zij die ultrareceptief zijn voor alle mooie – en dus ook lelijke – prikkels uit de omgeving. Begaafdheid is zelden een eenduidig hoera-verhaal. In de catalogus die we hier eigenlijk willen aanprijzen – uitgegeven door de Londense Victoria Miro Gallery, bij een tentoonstelling over Ilse D’Hollanders werk afgelopen najaar – beschrijft criticus David Anfam dat heel mooi als volgt: “Brevity makes the achievement of certain artists burn with a brighter flame. Transience and intensity tend to evince a curious kinship.” Of: als je de hijgende adem van de vergankelijkheid in je nek voelt, ga je vuriger, dieper, intenser leven.
Ilse D’Hollanders oeuvre is een poging tot antwoord op die immer tikkende klok. Haast compulsief creëerde ze, goed wetend dat ze nooit alle werken zou kunnen maken die ze in haar hoofd voor zich zag. Het zijn er toch veel geworden uiteindelijk, voor zo’n kort leven. Met 500 schilderijen en 2500 werken op papier, die postuum nog steeds zoveel weerklank hebben, heeft Ilse D’Hollander die tijd niettemin een hak gezet.
Een deel van die werken is nu gebundeld in een bescheiden uitgave, onder meer te koop bij Copyright. Ondanks de dunne editie krijg je toch een rijk overzicht, van het ingetogen tot meer extravert werk, dat hier en daar pingpongt met roemrijke voorgangers als Raoul De Keyser, Léon Spilliaert en zoals gezegd Nicolas de Staël. Op de cover staat wat mij betreft het mooiste werk, en het oranje daarvan wordt meegenomen in het binnenwerk, wat het geheel een frisse toets geeft. Helemaal een verwennerij zijn de uitvergrotingen van fragmenten uit haar doeken, die op ritmische wijze het boek doorkruisen. Ze geven je nog meer voeling met haar beeldtaal, zuigen je aan tot je met je neus op het werk zit. Een grote aanrader voor zij die een wel eens breinorgasme krijgen van abstractie.
Ilse D’Hollander, Victoria Miro Gallery, 2018, €35,00
ISBN: 9781999757915, 88 pagina’s, 25 x 21 cm, 80 ills., hardcover, Engels
https://www.victoria-miro.com/artists/217-ilse-dhollander/
In her short life, Ilse D’Hollander (1968–1997)created an intelligent, sensual and highly resonant body of work
Download CV
Ilse D'Hollander (1968 – 1997) creëerde in haar korte leven een intelligent, sensueel en zeer resonerend oeuvre. Geboren in Sint-Niklaas, België, in 1968, afgestudeerd aan het Hoger Instituut voor Beeldende Kunsten, St Lucas, Gent, in 1991, was D'Hollander standvastig toegewijd aan schilderen als een intellectuele en emotionele onderneming. Haar vaak kleinschalige doeken en werken op papier zijn geladen met verwijzingen naar het alledaagse. Toch resoneert haar werk, verlevendigd door een expressieve, maar altijd economische toets, net zo sterk als een aanhoudend, zelfreflexief onderzoek naar de handeling van het schilderen: wat er nodig is om een beeld tot stand te brengen op een begrensd, plat vlak.
D'Hollander putte uit haar indrukken en ervaringen van de plaats, met name het Vlaamse platteland waar ze de laatste, zeer productieve jaren van haar leven doorbracht. Af en toe doet haar werk denken aan vergezichten over het laagland – weidse horizonten die een intieme schaal logenstraffen. Hoewel D'Hollanders schilderijen verwijzen naar objecten en plaatsen in de wereld, maar ook naar specifieke kenmerken van temperatuur en licht, zijn ze zelden onmiddellijk herkenbaar als rechttoe rechtaan landschappen. In plaats daarvan trekt ze de kijker naar binnen en onthult haar werk een meesterlijke beheersing van grafische en schilderkunstige aanraking die de aandacht trekt, vasthoudt en vaak afleidt. Monochrome of bijna monochrome velden kunnen worden onderbroken door kleurblokken; geometrische volumes verzacht door strepen of verfstreken – aangebracht met een penseel of soms met de handen van de kunstenaar. Het resultaat kan worden gelezen als een reeks van geaccumuleerde indrukken, aanpassingen en gelaagdheden binnen haar oordeelkundig uitgepuurde composities – een visueel verslag van de denkprocessen van de kunstenaar.
In 1991, in de enige gepubliceerde tekst die ze over haar werk schreef, legde D'Hollander haar proces uit: 'Een schilderij ontstaat wanneer ideeën en de handeling van het schilderen samenvallen. Als ik naar ideeën verwijs, impliceert dit dat ik als schilder niet naar mijn doek kijk als een neutraal wezen, maar als een handelend wezen dat investeert in de handeling van het schilderen. Mijn wezen is aanwezig in mijn actie op het doek.'
Ilse D'Hollander pleegde zelfmoord in 1997, op 28-jarige leeftijd. Tijdens haar leven werd een enkele solotentoonstelling van haar werk gehouden. In het afgelopen decennium is haar werk echter het onderwerp geweest van een aantal solo- en groepspresentaties in Europa en de Verenigde Staten, waar het een ontvankelijk nieuw publiek heeft gevonden. In 2016 schreef de criticus Roberta Smith over de schilderijen van D'Hollander in The New York Times: 'Ze hebben een aantal raakvlakken met Belgische schilders als Raoul de Keyser en Luc Tuymans, maar hun verzachte geometrieën zijn opener en bieden ruimte aan suggesties van landschap, kust en weer, evenals abstractie.'
Een verwantschap met het werk van Tuymans en de Keyser plaatst haar in een groep kunstenaars die zich eind jaren tachtig en begin jaren negentig bezighielden met de mogelijkheden van de schilderkunst, en zich daartoe bevrijd voelden, in een tijd waarin velen er snel bij waren om de ondergang van het medium aan te kondigen. Men zou ook een thematische link kunnen leggen naar historische figuren als Nicolas de Staël en Piet Mondriaan. Net als zij maakte D'Hollander werk dat tegelijk abstract en figuratief is, rechttoe rechtaan en toch cryptisch. Het is dit gevoel van het overschrijden en opnieuw overschrijden van de grens tussen figuratie en abstractie, tussen uiterlijke en innerlijke werelden, het oog en de geest, dat het werk van D'Hollander zijn unieke aanwezigheid geeft en uitnodigt tot langdurige overweging. Het is een bewijs van de geconcentreerde handeling van het schilderen en de, even geconcentreerde, handeling van het kijken.
Ilse D'Hollander, geboren in 1968 in Sint-Niklaas, België, studeerde in 1988 af aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Antwerpen en in 1991 aan het Hoger Instituut voor Beeldende Kunsten in Sint-Lucas Gent. Tijdens haar leven was er in 1996 een solotentoonstelling in In Den Bouw, Kalken. Postume solotentoonstellingen waren te zien in cc Binder, Puurs, België (2020); The Arts Club, Londen (2019); Sean Kelly Gallery, New York (2019), Sofie Van de Velde Gallery, Antwerpen (2019); Victoria Miro, Londen (2018); White House Gallery, Leuven (2017); ADAA The Art Show, gepresenteerd door Sean Kelly Gallery, New York (2017); Sean Kelly Gallery, New York (2016); FRAC Auvergne, Clermont-Ferrand (2016); Konrad Fischer Galerie, Berlijn (2014); Sofie Van de Velde Gallery, Antwerpen (2014); M Museum, Leuven (2013); Geukens & De Vil, Antwerpen (2010); Lucas De Bruycker Gallery, Gent (2004). Haar werk was opgenomen in de groepstentoonstellingen L'Heure bleue, Sofie Van de Velde Gallery, Antwerpen (2020); Salon de Peinture, Museum van Hedendaagse Kunst, Antwerpen (2019), Surface Work, Victoria Miro, Londen (2018); Bouwwerk, complex, visionair, structuur, Sean Kelly, New York (2018); Artemisia, Galerie Albert Baronian, Brussel (2017); In the Picture, Galerie Sofie Van de Velde, Antwerpen (2017); Geometrische abstracties, G262 Sofie Van de Velde Gallery, Antwerpen (2015); Works on Paper, David Zwirner Gallery, New York (2014); Konrad Fischer Galerie, Düsseldorf (2013); Museum Dhondt-Dhaenens, Deurle, België (2009); Stille Schilders, Caermersklooster, Gent (2003; cat); Aula Art, Gent (1996); Urmel Gallery, Gent (1994). Werken van Ilse D'Hollander bevinden zich onder meer in collecties van Museum Dhondt-Dhaenens, Deurle, België.
Publicaties over het werk van de kunstenaar zijn onder meer Early Works, uitgegeven door de nalatenschap van Ilse D'Hollander naar aanleiding van de tentoonstelling in White House Gallery, Leuven (2017); Ilse D'Hollander, een catalogus uitgegeven door FRAC Auvergne ter gelegenheid van haar solotentoonstelling in Clermont-Ferrand (2016). Werken op papier uitgegeven door Hannibal Publishers en The Estate of Ilse D'Hollander (2014); Untitled, uitgegeven door The Estate of Ilse D'Hollander naar aanleiding van de solotentoonstelling van haar werk in het M Museum, Leuven (2013).
Zwalmse kunstenares verovert 20 jaar na haar dood de internationale kunstwereld
Herman Callebaut·26/11/2018·
0
·2537 weergaves
Ilse D’Hollander overleed in 1997 in Paulatem, een deelgemeente van Zwalm op amper 29jarige leeftijd. Ze stierf er eenzaam en vol twijfels over haar kunnen. Haar werk wordt stilaan wereldwijd ontdekt.
Op dit moment zijn 21 van haar schilderijen te bewonderen in de gerenommeerde Victoria Miro Gallery in Londen na tentoonstellingen in Antwerpen, Leuven, Düsseldorf en New York.
Victoria Miro is een zwaargewicht onder de galerijen, samen met David Zwirner en Hauser & Wirth.
De tentoonstelling wordt de hemel ingeprezen door de belangrijke Londense kranten zoals The financial Times en The observer.
Zij toont er werken die perfect het landschap van de Vlaamse Ardennen weergeven. Eenvoudige abstracte strepen, tegelijkertijd abstract en figuratief.
Ze stierf in het jaar 1997,het jaar waarin Kunst en Zwalm, een tweejaarlijkse kunstroute met enige faam, de plaatselijke kunstenaars gedeeltelijk verliet om de internationale toer op te gaan. Zo werd de dood van James Lee Byars er herdacht die in datzelfde jaar 1997 overleed. Maar Ilse D’Hollander was bij de curators, Herman Callebaut en Christine Vermassen, onbekend.
Wie was Ilse D’Hollander dan wel?
Ze werd geboren in Sint Niklaas in 1968, het revoltejaar. Ze volgde les in Antwerpen en Gent. Ze maakte zo’n 500 schilderijen, voornamelijk de laatste drie jaar van haar leven, die ze doorbracht in Paulatem. Ze woonde er erg geïsoleerd en bracht over op doek wat haar wandelingen opleverden aan beelden. “Schilderijen om in te wonen” noemt Eric Rinckhout haar werken in zijn artikel in De Tijd van 21 november 2018. Dat ze niet geïnteresseerd was in een nauwkeurige weergave van de werkelijkheid klopt volledig. Daarin leunt ze nauw aan bij de Frans-Russische schilder Nicolas de Sta ël, aldus Rinckhout.
Maar ook Claude Monet is nooit veraf, evenmin als Paul Cezanne. Monet wilde geen uitzichten tonen, wel de waarneming ervan, een proces dat zich op een subjectieve manier voltrekt. In dat opzicht stemt het werk van Ilse D’Hollander overeen met dat van Monet, zij het meer geabstraheerd. Zij bezit haar motief en brengt het over met zachte en bedaarde handen. Toch zijn de elementen herkenbaar, een landschap, een betonnen paaltje, een twijg, een wegeltje etc.
Vergeten we ook niet Roger Raveel te noemen als inspirator. De spanning tussen de vlakken geeft mooi de verkaveling van het Vlaams landschap weer.
Maar wellicht en vooral liet ze zich voornamelijk inspireren door Raoul De Keyser. Beiden kenden elkaar. Het overschilderen van haar werken en de oorspronkelijke lagen laten doorwerken geeft een gelaagdheid die een dynamiek en energie geven, en is iets wat ook De Keyser regelmatig deed. Daarover zegt ze zelf :” …door het suggestieve karakter ontstaat een verschuiving tussen lijn en vlak. Door de speling die ontstaat tussen de vlakken en de lijnen kan een figuur leesbaar gemaakt worden…”. Maar ook de strepen en de dikke lagen die alle kanten uitstuiteren geven aan dat het proces toch gaat over het schilderen op zich, wat haar een troost moet hebben gegeven. Het werk van beide kunstenaars hebben weliswaar raakvlakken maar gaan toch hun eigen weg. De Keyser ingetogen en D’Hollander met brede smeren van verf,alsof ze de strijd met de wereld op die manier moest beslechten.
Ik vroeg ooit aan Raoul De Keyser of ze elkaar hebben geïnspireerd. Hij stuurde me een kaartje terug met al tekst ‘hahaha’.
Over haar eigen werk zegt Ilse D’Hollander zelf :”het schilderij ontstaat uit het samenvallen van gedachten en het schilderen zelf. Met gedachten wordt hier bedoeld dat ik als schilder niet als een neutraal wezen voor mijn doek sta, maar als handelend wezen dat zijn zijn investeert in het schilderen. In mijn actie op het doek is mijn wezen aanwezig”.
Zoals met De Keyser is het moeilijk om Ilse D’Hollander te plaatsen. Is zij nu lyrisch abstract of abstract expressionistisch. Onbelangrijk eigenlijk, het werk geeft een intimiteit weer waar je je in thuisvoelt, maar ook vastberadenheid. Ze maakt een persoonlijke synthese van wat kunst voor haar betekent.
Het oeuvre van D’Hollander is vroegtijdig afgerond door haar zelfgekozen dood
Wie een mooie citytrip naar Londen overweegt moet maar eens binnenspringen in Victoria Miro Mayfair. Op de website is een nieuwe kortfilm over de kunstenares te zien. www.victoria-miro.com
Maak PDF van dit artikel
Herman Callebaut
https://ensembles.org/actors/ilse-d-hollander
1968 - 1996
Geboren in Sint-Niklaas (BE), overleden in BE.
Ilse D’Hollander (1968) studeerde aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Antwerpen en het Hoger Instituut voor Beeldende Kunsten St. Lucas in Gent. Vanaf het einde van de jaren 1980 besloot ze haar leven te wijden aan de schilderkunst. Geen evidente keuze in een periode waarin andere media aan belang winnen ten koste van het schilderen, dat door sommigen zelfs enkele keren dood wordt verklaard. Beïnvloed door meesters als Paul Cézanne en Nicholas de Staël vertrok D’Hollander vanuit observaties van de werkelijkheid. In de loop van de jaren 1990 evolueerde haar stijl van figuratief naar abstract. Haar contact met Raoul de Keyzer liet ook duidelijke sporen na in haar werk. Het uitgebreide oeuvre schilderijen en tekeningen dat Ilse D’Hollander, tussen 1989 en 1997, produceerde, kan worden gelezen als een zoektocht naar het medium schilderkunst. De handeling van het schilderen zelf stond centraal. “Een schilderij ontstaat uit het samenvallen van gedachten en het schilderen zelf.” In 1997 stapte Ilse D’Hollander op jonge leeftijd uit het leven.
"De schilderijen van Ilse D’Hollander (Sint-Niklaas, 1968-1997) zijn het resultaat van een persoonlijke zoektocht naar het medium schilderkunst. Via een nauwkeurige observatie van haar directe omgeving creëerde D’Hollander composities van kleurvlakken en lijnen, trillende vormen en transparante overschilderingen. Visuele elementen uit het landschap, zoals een tak, huis of weg, worden omgezet in een meer abstracte vormentaal die varieert tussen herkenbaar, suggestief, vastberaden en meer poëtisch."
(Museum M)
https://whitehousegallery.be/artists/ilse-dhollander
Ilse D'Hollander (1968-1997) was een echte painter's painter, en het was haar diepe respect voor de relatie tussen verf en doek dat haar kunst zo intens en puur maakte. Haar sterk ontwikkelde gevoel voor kleur, compositie, schaal en oppervlak zijn allemaal subtiele maar vitale elementen van haar werk.
Ik kwam voor het eerst in aanraking met het werk van Ilse via een vriendin en buurvrouw van mij in de muziekindustrie (muziek was erg belangrijk voor haar) en ik voelde me meteen aangetrokken tot de beelden die ik te zien kreeg. Naarmate ik meer over Ilse te weten kwam, raakte ik geïntrigeerd en vervolgens bedroefd door haar leven en door haar dood op zo'n jonge leeftijd. De tragische omstandigheden van een jonge vrouw die zelfmoord pleegde op het moment dat haar artistieke carrière tot bloei kwam, deden me denken aan soortgelijke jonge kunstenaars, en in het bijzonder aan de fotografe Francesca Woodman, wier werk ik al lang bewonder. Beide kunstenaars, de een werkzaam in de fotografie, de ander in olieverf, waren hartstochtelijk gedreven en volledig toegewijd aan de artistieke ervaring die ze nastreefden. Wie weet wat er had kunnen zijn? Men moet echter niet blijven stilstaan bij het onweegbare, maar veeleer de rijke erfenis koesteren die ons is nagelaten.
Toen ik voor het eerst naar het werk van Ilse keek, zag ik parallellen met een andere kunstenaar die ik enorm bewonder, Nicolas De Staël, en wiens eerste tentoonstelling in de VS in 1996 in mijn galerie werd gehouden. Ik weet niet of Ilse door hem is beïnvloed of dat ze zelfs maar van zijn werk wist, en daarom vind ik het onverstandig om te veel vergelijkingen te maken – vooral omdat hij zich op jonge leeftijd van het leven beroofde – behalve om te zeggen dat ik dezelfde onmiddellijke en viscerale aantrekkingskracht voelde op haar schilderijen.
Deze eerste ontmoetingen met Ilse's werken waren door middel van gedrukte afbeeldingen in catalogi, en dus was het een openbaring om diezelfde schilderijen in het origineel te zien toen ik een paar jaar geleden België bezocht. Ik kon de werkelijke verflagen zien die op het doek waren aangebracht, de penseelstreken en vingerafdrukken die de oppervlakken van haar schilderijen zo rijk en levendig maken. De subtiele tonen en spaarzame composities, gecombineerd met de kleinschaligheid van de werken, getuigen van een kunstenares die zich zeer bewust was van wat ze deed en de emoties en gedachten die diep van binnen liggen zorgvuldig controleerde en onderdrukte. Uit de kwelling van haar geest creëerde ze subliminaal mooie oases van rust.
De laatste twee jaar van haar leven waren bijzonder productief; Het was bijna alsof ze wist dat haar tijd opraakte. Toch krijg je geen gevoel van urgentie in de lyrische, soms spaarzame en elegische schilderijen die ze maakte. Het zijn buitengewone studies in terughoudendheid. Achter deze terughoudendheid ging een persoon schuil die het leven ten volle leefde, jubelend in de natuur, wandelend en fietsend door het platteland, ondergedompeld in muziek en onvermoeibaar haar hand trainde met talloze tekeningen.
Zwevende kleurvlakken in zachte aardetinten roepen gevoelens van kalmte en rust op; Abstract, en vrij van veel letterlijke weergave van de wereld om ons heen, verbeelden de schilderijen elementen van natuurlijke schoonheid zoals boomtakken, maar subtiel gesuggereerd, waardoor de kijker hints van de realiteit krijgt. Ik heb het onmiskenbare genoegen thuis te leven met een schilderij van D'Hollander, en elke dag als ik er in de gang langs loop op weg naar buiten en de maalstroom van New York City in, word ik geraakt door de schoonheid ervan. Om Ilse zelf te citeren:
"Het is de schilderkunst zelf die altijd fundamenteel blijft; met respect voor de persoon die schildert. De toeschouwer die zijn blik op mijn schilderijen richt, blijft nog fundamenteler."
Ik ben blij dat het werk van Ilse nu de erkenning krijgt die ze verdient en dat haar schilderijen aan een breder publiek getoond zullen worden.
David Nash
, New York, 2013
https://www.wikiart.org/en/ilse-dhollander
Born: May 18, 1968; Belgium
Died: January 30, 1997
Nationality: Belgian
Art Movement: Abstract Expressionism, Provisional Painting (New Casualism)
Genre: abstract
Field: painting, drawing
Official site: ilsedhollander.org
De Belgische kunstenares Ilse D'Hollander verwierp abstractie en figuratie als een of/of-premisse ten gunste van een pad dat beide omarmde.
John Yau
26 maart 2021
Ilse D'Hollander, "Untitled" (1990/1991), gemengde techniek op karton. Kunstwerk: 27 15/16 x 39 3/8 inch; ingelijst: 34 1/2 x 46 1/4 x 2 inch (© The Estate of Ilse D'Hollander, met dank aan Sean Kelly, New York)
Steun onafhankelijke kunstjournalistiek
Als onafhankelijke publicatie vertrouwen we op lezers zoals jij om onze journalistiek te financieren en onze berichtgeving en kritiek gratis en toegankelijk te houden voor iedereen. Als u onze dekking waardeert en er meer van wilt ondersteunen, overweeg dan om vandaag nog lid te worden.
LID WORDEN
De Belgische kunstenares Ilse D'Hollander (1968-1997) leefde minder dan 30 jaar in deze wereld. Tegen de tijd dat ze in 1991 afstudeerde aan het Hoger Instituut voor Beeldende Kunsten, St. Lucas, Gent, was het duidelijk dat ze 'een volmaakt tekenares' was, zoals Eric Rinckhout stelt in een catalogusessay gewijd aan haar 'vroege en onbekende werk'.
Rinckhout: "In 1980 besloot D'Hollander zich uitsluitend aan de schilderkunst te wijden." Terwijl hij er verder op wijst dat schilderen "in die tijd een zeer onmodieuze discipline was", ben ik veel meer gegrepen door het feit dat D'Hollander blijkbaar werd opgeroepen door het langzame medium van de schilderkunst voordat ze een tiener werd, en dat ze de rest van haar korte leven nooit wankelde in haar toewijding.
De directheid van het tekenen, en van het tekenen in verf, was het ideaal van D'Hollander. Ze legde uit: "Een schilderij ontstaat wanneer ideeën en de handeling van het schilderen samenvallen."
In deze verklaring kan men zien wat ze deelt met de Belgische abstracte kunstenaar Raoul De Keyser en de Amerikaanse abstract expressionisten, in het bijzonder Willem de Kooning en anderen die zich toeleggen op het tekenen in verf.
Installatiebeeld van Ilse D'Hollander: Tension Field bij Sean Kelly, New York, 12 maart – 24 april 2021 (Fotografie: JSP Art Photography, New York, met dank aan Sean Kelly, New York)
Tegelijkertijd wilde D'Hollander net zo direct zijn als kunstenaars van vorige generaties die in het minimalisme en Color Field painting werkten, zonder in hun voetsporen te treden. Evenmin was ze geïnteresseerd in de flamboyantie van de kunstenaars die geassocieerd werden met het neo-expressionisme en "de terugkeer naar de schilderkunst" die gedurende een groot deel van de jaren 1980 de aandacht van de internationale kunstwereld domineerde.
Gezien de schilderkunstige prestaties van de naoorlogse generatie die in de jaren 1950 en '60 in Amerika en Europa opkwam, en van Europese kunstenaars zo verschillend als Nicolas de Staël, Eugène Leroy en René Daniëls, D'Hollanders afwijzing van abstractie en figuratie als een of/of-premisse ten gunste van een pad dat beide mogelijkheden omarmde, zonder echt een van beide te worden, is bewonderenswaardig.
Om een idee te krijgen van wat D'Hollander in haar leven heeft gedaan, moet je de tentoonstelling Ilse D'Hollander: Tension Field zien, bij Sean Kelly (12 maart - 24 april 2021), die een tiental werken bevat.
Het essay van Rinckhout opent met een zin waaraan deze tentoonstelling zijn titel ontleent: "De schilderijen van Ilse D'Hollander zijn één enorm spanningsveld." Hoewel er veel aandacht is besteed aan haar onderhandeling van het figurale en het abstracte, met name via het onderwerp landschap, wil ik het over een iets andere boeg gooien.
Meld u aan voor onze gratis nieuwsbrieven om het laatste kunstnieuws, recensies en meningen van Hyperallergic te ontvangen.
Dagelijks
Elke doordeweekse ochtend de laatste verhalen
Wekelijks
Keuze van de redactie van de beste verhalen per week
Kansen
Maandelijkse lijst met mogelijkheden voor kunstenaars en kunstwerkers
Email Address
Inschrijven
Bekijk onze volledige lijst met gratis nieuwsbrieven.
Ilse D'Hollander, "Untitled" (1990/1991), gemengde techniek op karton. Kunstwerk: 27 15/16 x 39 3/8 inch; ingelijst: 34 1/2 x 46 1/4 x 2 inch (© The Estate of Ilse D'Hollander, met dank aan Sean Kelly, New York)
Ik geloof dat D'Hollander geen van beide richtingen wilde laten domineren, omdat zoveel andere kunstenaars al zoveel hadden bereikt op het gebied van representatie en abstractie. Maar door te werken op een manier waarbij de bestemming onduidelijk was, kon ze binnen het domein van de schilderkunst blijven totdat idee en daad samenvielen. De valkuil was dat hij in het proces verzandde, zoals de Staël en Leroy vaak deden, of grillig werd, wat een sterk onderdeel was van Het temperament van De Keyser. Ik heb geen concreet bewijs voor mijn theorie over D'Hollander; Ik ga af op wat haar werk me vertelt, en de zichtbare beslissingen die ze heeft genomen.
De vroegste werken van de tentoonstelling zijn vijf schilderijen op karton. Ze behoren tot de grootste die D'Hollander heeft gemaakt; Iemand gaf haar meer dan twee dozijn vellen karton van identieke grootte tijdens haar laatste schooljaar. Twee van de schilderijen dateren uit 1990-91, terwijl de andere drie uit 1991 dateren.
Je hoeft geen kunstenaar te zijn om te erkennen dat het beter is om verf toe te voegen aan een dunne kartonnen drager dan te proberen het eraf te schrapen of het oppervlak te schuren. Omdat karton niet zo flexibel is als een gessoed canvas, dwingt het de kunstenaar om andere beslissingen te nemen.
D'Hollander koos ervoor om deze kenmerkende steun te gebruiken, en in een groter formaat dan voor haar gebruikelijk was. Deze keuzes duiden zowel op haar ambitie als op haar bereidheid om buiten haar comfortzone te schilderen.
Installatiebeeld van Ilse D'Hollander: Tension Field bij Sean Kelly, New York, 12 maart – 24 april 2021 (Fotografie: JSP Art Photography, New York, met dank aan Sean Kelly, New York)
Wat ik meeneem uit het werk van D'Hollander – wat deze tentoonstelling opnieuw bevestigde – is dat ze zich niet alleen aan de schilderkunst wijdde, maar ook de traditie van de meesterwerken verwierp ten gunste van verkenning en openheid, van ontdekken waar de verf haar kon brengen. Daartoe verwierp ze pure abstractie en openlijke figuratie ten gunste van een derde mogelijkheid, die ze alleen in het doen kon vinden. Ze hield de erfenis van de ontdekking in de schilderkunst open; daarom ben ik zo'n fan van haar werk.
Dit gevoel van ontdekking is glashelder in de vijf schilderijen op karton: terwijl de grens tussen figuratie en abstractie oplost en groen in elk schilderij verwerkt (dat notoir moeilijk te gebruiken is), herhaalt D'Hollander zichzelf niet. Er is geen motief waar ze naar terugkeert, geen compositorisch formaat waarop ze vertrouwt, noch variaties op een thema. Ze lijkt altijd opnieuw op pad te gaan. In dit opzicht staat ze dichter bij de Griekse filosoof Heraclitus, die opmerkte dat we niet in staat zijn om twee keer in dezelfde rivier te stappen, dan bij Plato en zijn grot van ideale vormen.
D'Hollander lijkt ook nog nooit een tint te zijn tegengekomen die ze niet kon gebruiken, iets wat het meest prominent aanwezig is in haar gebruik van groen. Haar scala aan groentinten suggereert dat haar schilderijen in het landschap zijn ontstaan. Maar net als bij het werk van bepaalde dichters die ik bewonder – ik denk aan John Ashbery en Michael Palmer – is het onmogelijk om het werk te herleiden tot een specifieke bron of gebeurtenis.
In het andere vroege "Untitled" (1990-91) vormt de stapel gebogen groene banden die het grootste deel van de bovenste helft van het schilderij in beslag neemt, bekroond door een andere tint groen, die verleidelijk is om als lucht te lezen, nooit volledig samenhangend tot een voor de hand liggend landschap. Is het een luchtfoto of een die omhoog kantelt in de richting van het beeldvlak? Integendeel, het lijkt tegelijkertijd al deze lezingen het hof te maken en te weerleggen.
Hier moeten we niet vergeten dat D'Hollander net van de kunstacademie kwam en pas ongeveer 22 jaar oud was. Als sommige van deze vroege werken doen denken aan de schilderijen die Richard Diebenkorn in 1950 tot '52 in New Mexico maakte, toen hij ongeveer 30 was, is het duidelijk hoe verfijnd ze op jonge leeftijd was.
In een groep van drie 'Untitled'-schilderijen uit 1995 en '96 werkt D'Hollander met een somber palet van licht en donker. Ik denk dat het het beste is om ze niet te lezen in het licht van haar zelfmoord, want dat vermindert ze alleen maar.
Ilse D'Hollander, "Untitled" (1995), olieverf op doek. Schilderij: 16 1/8 x 18 7/8 inch; ingelijst: 17 1/8 x 19 7/8 x 1 3/4 inch (© The Estate of Ilse D'Hollander, met dank aan Sean Kelly, New York)
"Untitled" (1996) bestaat uit twee zwarte vlakken, waarvan het ene vanuit de rechterbenedenhoek naar binnen helt tot het de bovenrand kruist, het andere zich uitstrekt vanaf de rechter- en bovenrand en meer dan een kwart van het schilderij in beslag neemt. De lichtgrijze ruimte ertussen suggereert een opening waar we doorheen zouden kunnen gaan vanuit de semi-ingesloten ruimte die door de twee vlakken wordt gedefinieerd.
Een dikke, weelderig geschilderde donkergrijze strook loopt langs de onderkant van het zwarte vlak aan de linkerkant en doorkruist de ruimte tussen de twee vlakken totdat deze net niet kruist. We zouden deze donkergrijze strook kunnen lezen als een drempel tussen de besloten ruimte en de ruimte erboven. Herinnerend aan het feit dat er een onvoltooid schilderij op haar ezel stond toen ze zelfmoord pleegde, ben ik terughoudend om dit schilderij in verband te brengen met haar dood en haar te fetisjiseren, zoals is gedaan met andere jonge vrouwelijke kunstenaars die jong stierven of hun leven vroegtijdig beëindigden.
Toen ik van de galerie naar huis liep, herinnerde ik me een ervaring die ik had met John Ashbery. Hij had me uitgenodigd om met hem naar de opera te gaan. Omdat ik nog nooit had gehoord van degene die we zagen, vroeg ik hem of het een komedie of een tragedie was. Hij zei: "Het is een weinig bekende opera met drie zakdoeken. Ik weet zeker dat je het geweldig zult vinden."
Ilse D'Hollander: Tension Field loopt tot en met 24 april in Sean Kelly Gallery (475 Tenth Avenue, Manhattan).
Steun Independen
John Yau
John Yau has published books of poetry, fiction, and criticism. His latest poetry publications include a book of poems, Further Adventures in Monochrome (Copper Canyon Press, 2012), and the chapbook, Egyptian... More by John Yau
https://www.artforum.com/events/ilse-dhollander-203665/
Ilse D'Hollander
Konrad Fischer Galerie | Düsseldorf
Door Andrea Gyorody
DELEN
Ilse D'Hollander, Zonder titel (#25), 1996, olieverf op doek, 27 1/2 x 21 5/8".
De Belgische schilderes Ilse D'Hollander overleed in 1997 op negenentwintigjarige leeftijd en haar werk is sindsdien zelden meer te zien geweest. Ze begon te schilderen in Gent, waar haar vroegste werken stillevens en portretten waren, geïnspireerd door Cézanne en Nicolas de Staël. Haar nauwe band met haar mentor Raoul De Keyser, een abstracte schilder die de voorkeur gaf aan een stijl die tegelijk intuïtief, economisch en subtiel referentieel was, ging vooraf aan (en voorspelde) haar geleidelijke overgang naar een soortgelijk soort abstractie rond 1995, ongeveer op hetzelfde moment dat ze een half uur rijden buiten Gent verhuisde naar het landelijke stadje Paulatem. Daar creëerde ze in de laatste twee jaar van haar leven een klein maar formidabel oeuvre dat in 2013 voor het eerst echt te zien was in een retrospectieve in het M – Museum Leuven in België.
Het is onduidelijk wat de aanleiding was voor deze plotselinge opleving van de belangstelling voor D'Hollander, maar we moeten er dankbaar voor zijn. Bij Fischer, in de eerste solopresentatie van het werk van de kunstenaar in Duitsland, nodigde de samenhangende groepering van zevenentwintig olieverfschilderijen en negen kleinere gouaches uit de nalatenschap van de kunstenaar, op twee na allemaal zonder titel, de toeschouwer uit om te genieten van de esthetische ervaring, om lang genoeg naar deze ogenschijnlijk eenvoudige composities te kijken om te observeren hoe verrassend levendig ze zijn. De werken waren zo gerangschikt dat ze aarzelden tussen flitsen van leesbaarheid, zoals in de grof weergegeven hekpaal tegen een zonsondergang in Untitled (#324) (alle geciteerde werken, 1996), en pure abstractie. Waar de representatie zich terugtrekt, neemt de schilderkunstige eigenzinnigheid, ondersteund door een palet dat wordt gedomineerd door zachte pastelkleuren en modderige aardetinten, het over. In Untitled (#298) spelen vreemd biomorfe zwarte vormen omzoomd met witte highlights over een mintkleurig canvas, als organismen die zwemmen in een algengetinte vijver, terwijl een piekerig roze rookspoor zweeft over vierkanten van gebroken wit en babyblauw in Untitled (#290).
Die dynamiek kwam in de hele tentoonstelling terug, mede dankzij de zichtbare en gerichte penseelstreken die de schilderijen van D'Hollander het gevoel geven van schetsen of studies, maar zonder dat ze gehaast of louter gebaren lijken. De kleurvlakken in Untitled (#11) en Untitled (#112) lijken zich in eerste instantie met hun eigen zaken te bemoeien, elk onopvallend hun eigen deel van het doek innemend. Maar het zwervende oog van een kijker merkt al snel plekken op waar aangrenzende velden in elkaar uitbarsten, kleuren die de grenzen van de vorm overschrijden; of waar lagen van donkerdere onderschildering oprijzen en de uniformiteit van het oppervlak verstoren; of waar snelle penseelstreken van rechts naar links het gevoel van expansie en beweging creëren waar er geen is. Weer andere werken, zoals Untitled (#10), dwingen de kijker zich af te vragen wat lijn, vorm en kleur überhaupt onderscheidt: wanneer versmelten penseelstreken tot herkenbare vormen, en wanneer zijn ze, op grond van het vestigen van de aandacht op hun toepassing, 'slechts' het bewijs dat de schilder een pigment over het doek sleept?
Deze nauwkeurige beschouwingen van de meest elementaire componenten van de schilderkunst verdienen de vergelijkingen tussen D'Hollander (in het kleine handvol teksten over haar werk) en De Keyser en de Stäel, een groep waaraan ik Philip Guston en Richard Diebenkorn zou willen toevoegen, die beiden genoten van het formele spel van abstracte compositie en D'Hollanders voorliefde voor melkachtige, onverzadigde kleur. D'Hollander stierf te jong om een even robuuste, onderscheidende en gevarieerde benadering van abstractie te hebben verwoord, maar de bescheidenheid van de schilderijen die ze achterliet, is een van hun grootste deugden.
—Andrea Gyorody
De fragiele wereld van Ilse D'Hollander
Schilderes Ilse D'Hollander werd niet ouder dan 29. Ze stapte in januari 1997 uit het leven. In Museum M Leuven is nu het eerste grote overzicht van haar werk te zien: subtiele verkenningen in verf, sonates in grijs en blauw, en abstracties die plots de vorm van een dreigend landschap aannemen. Eric Rinckhout
12 september 2013, 00:00
Onbeperkt verder lezen?
Log in als abonnee of abonneer
De fragiele wereld van Ilse D'Hollander
Schilderes Ilse D'Hollander werd niet ouder dan 29. Ze
stapte in januari 1997 uit het leven. In Museum M Leuven is
nu het eerste grote overzicht van haar werk te zien: subtiele
verkenningen in verf, sonates in grijs en blauw, en
abstracties die plots de vorm van een dreigend landschap
aannemen. Eric Rinckhout
12 september 2013, 00:00
Ilse D'Hollander tot 20/10 in museum M, L. Vanderkelenstraat 28,
Leuven. Dagelijks 11-18u, do tot 22u, woe gesloten.
www.mleuven.be
Het werk van Ilse D'Hollander is een regelrechte ontdekking. In
Leuven zijn zo'n veertig schilderijen en evenveel werken op
papier te zien die grotendeels uit de periode 1995-'96 dateren,
twee jaar waarin Ilse D'Hollander een intense werkdrift aan de
dag legde. "In totaal heeft Ilse zo'n tweehonderd werken op
papier en circa vijfhonderd schilderijen nagelaten", zegt Ric
Urmel, die de Estate of Ilse D'Hollander beheert.
Live Editie
Net binnen
Zoeken Rubrieken
03-07-2024, 12:06 De fragiele wereld van Ilse D'Hollander | De Morgen
https://www.demorgen.be/nieuws/de-fragiele-wereld-van-ilse-d-hollander~b6571d4d/?referrer=https://www.google.be/ 1/9
De schilderes, die in 1968 in Sint-Niklaas werd geboren, studeerde
schilderkunst in Antwerpen en Gent. Aanvankelijk werd ze sterk
beïnvloed door Cézanne (1839-1906): haar vroege, figuratieve
stillevens dragen duidelijk het stempel van de Franse meester.
Helemaal in de lijn van Cézanne zal Ilse D'Hollander later huizen,
bomen en landschappen gaan uitbeelden als eenvoudige
geometrische elementen. Ook de Franse schilder Nicolas de Staël - die in 1955 in Antibes
zelfmoord pleegde - nam ze als referentiepunt. De Staël vertrok
van landschappen en stadsgezichten, die hij telkens op zijn
manier sterk vereenvoudigde en abstraheerde.
UITPUTTENDE WANDELINGEN
Op een ingekeerd zelfportret en een Cézanniaans stilleven na,
hebben de schilderijen die in Leuven hangen zich grotendeels
losgemaakt van de zichtbare werkelijkheid. Ilse D'Hollander
schildert, op bijzonder delicate en tactiele wijze, geometrische
figuren die elkaar aantrekken of afstoten. Vaak gaat het om
vlakken die elkaar overlappen of figuren die elkaar net niet raken.
Het verborgene of verzonkene speelt vaak een rol en er is ook de
spanning tussen een kronkelende streep en enkele vlakken,
tussen iets wat net anders is en de rest. Maar een al te
psychologische lezing van haar schilderijen zou afbreuk doen aan
Live Editie
Net binnen
Zoeken Rubrieken
03-07-2024, 12:06 De fragiele wereld van Ilse D'Hollander | De Morgen
https://www.demorgen.be/nieuws/de-fragiele-wereld-van-ilse-d-hollander~b6571d4d/?referrer=https://www.google.be/ 2/9
de picturale rijkdom van haar oeuvre.
Even vaak gaat het om verf die verhult of onthult in een boeiend
spel van transparante gelaagdheid. Iets wat een geschilderd
lattenwerkje lijkt, kan een blad lijntjespapier zijn, want in de
verflagen zitten letters als littekens verborgen. Een ander
schilderij - de meeste hebben geen titel - toont dikke zwarte
horizontale strepen die door kleine fijne witte lijntjes doorkruist
worden en zo, heel subtiel en geraffineerd, een zweem van diepte
in het schilderij doen ontstaan. Een rode streep zindert van de
energie op een grijze achtergrond. Nu eens schildert Ilse
D'Hollander fel en robuust, dan weer aarzelt ze. De druk die ze op
de borstel uitoefent, laat sporen na in de verf.
Soms duikt er een eenzame boom op, herken je een omheining en
de contouren van een uiteengespat huisje. Een pad is een simpele
boog die diepte geeft aan rudimentair landschap. Rond 1994 was
Ilse D'Hollander verhuisd van Gent naar Paulatem, een kleine
gemeente in de Zwalmstreek. Daar leefde ze niet alleen in de
natuur, ze maakte er ook lange fietstochten en uitputtende
wandelingen. Ze nam haar natuurlijke omgeving in zich op en
vertaalde de beleving ervan in haar schilderkunst.
Een cruciale schilder in het universum van Ilse D'Hollander was
Live
Raoul D
Editie
e Keyser. "Ze hadden eNet binnen lkaar ontmoet in de Gele
Zoeken
Zaal in
Rubrieken
03-07-2024, 12:06 De fragiele wereld van Ilse D'H
Gent en daar was meteen een soort telepathisch contact tussen hen ontstaan", vertelt Ric Urmel. "Hoewel er een leeftijdsverschil van veertig jaar was (Raoul De Keyser was geboren in 1930; ER), merkte je dat niet: ze waren verwante zielen. Zij is een paar keer in zijn atelier geweest, ze rolde dan zijn sigaretten. Aan één woord hadden ze genoeg als ze het over elkaars schilderijen hadden." Tijdens haar leven heeft Ilse D'Hollander nauwelijks geëxposeerd. Haar werk was te zien in een groepstentoonstelling in 1994 met Leo Copers en Marc Maet, in de galerie die Ric Urmel toen in Gent had. In galerie In den Bouw in Kalken had ze in 1996 haar eerste solotentoonstelling. Na haar zelfmoord is haar werk nog maar enkele keren te zien geweest: op groepstentoonstellingen, zoals Stille schildersin het Caermersklooster in Gent (2003) en de Biënnale van de schilderkunst in Museum Dhondt-Dhaenens in Deurle (2010). Een solotentoonstelling was te zien bij galerie Geukens en De Vil in Antwerpen (2010). Haar schilderijen zijn wel intensief gebruikt als ontwerp voor de prachtige cd-hoezen van Megadisc Classics, het platenlabel dat Ric Urmel in 1993 oprichtte. Haar werk siert de composities van John Cage, Galina Ustvolskaya en György Ligeti. stillevens en studies, en de schilderijen die de moeilijke, manische
en depressieve periodes van de kunstenares documenteren. "Dat
is stof voor een echt retrospectief." Ric Urmel wil het werk van
Ilse alleszins een zo ruim mogelijke bekendheid geven. In
september 2014 brengt de beroemde galerie Konrad Fischer een
solotentoonstelling van haar in Berlijn. Ook de New Yorkse
galeriehouder David Nash bezit een werk van Ilse en heeft
plannen voor een tentoonstelling. "Ik wil dat de Estate sowieso
dertig schilderijen en dertig tekeningen houdt. Dat moet de basis
zijn om op eender welk moment een expositie te kunnen
organiseren."
Over haar eigen werk schreef Ilse een korte tekst in 1991. Een
opvallende zin is: "In mijn actie op het doek is mijn wezen
aanwezig." Ze stond niet "als neutraal wezen" voor haar doek. Ze
liet haar eigen, hoogstpersoonlijke sporen na in de verf. Op haar
laatste schilderij - het is niet op de expositie, wel in het
bijbehorende boek te zien - loopt een donkergrijze streep weg van
een groene rechthoek. Enkele centimeters verder - de grijze
streep loopt intussen over een lichtgrijs vlak dat een groen vlak
verhult - splitst die ene streep in twee. Was dat haar manier om
het onvermijdelijke afscheid uit te beelden?
https://www.theguardian.com/artanddesign/2018/nov/18/ilse-dhollander-victoria-miro-fiona-tan-frith-street-reviewIlse D'Hollander; Fiona Tan: Elders – recensie
Dit artikel is meer dan 5 jaar oud
Victoria Miro, Londen; Frith Street Gallery, Londen
De serene landschappen van Ilse D'Hollander uit de jaren 1990 verraden niets van de innerlijke onrust van deze jonge kunstenares. Plus, de utopische skylines van LA van Fiona Tan
Laura Klaarkomen
Laura Cumming
zo 18 nov 2018 09.00 CET
Delen
7
IKDe D'Hollander was zo jong toen ze stierf, dat bijna de eerste reactie op haar werk een soort geschokt verdriet zou kunnen zijn bij de gedachte aan zo'n schittering die zo abrupt is uitgedoofd. De kunstenares pleegde zelfmoord op 28-jarige leeftijd. Maar de schilderijen die ze naliet, tarten zulke melancholische gedachten. Klein, rustig en evenwichtig, deze landschappen zijn uitzonderlijk mooi. Wat er in haar leven aan de hand was, lijkt niet in haar kunst te zijn gebeurd.
D'Hollander werd in 1968 geboren in Oost-Vlaanderen. Ze studeerde eerst in Antwerpen en daarna in Gent; De vroegste werken in deze tentoonstelling – geschilderd op karton toen de kunstenaar ongeveer 24 jaar oud was – roepen het platteland tussen de twee steden op in al het rijke groen van de lente en de zomer. In 1995 verhuisde ze naar het provinciedorp Paulatem, waar ze de laatste twee jaar van haar leven met toenemende energie en afzondering lijkt te hebben gewerkt. Haar carrière was misschien kort, maar D'Hollander was productief. Er zijn meer dan 500 schilderijen bewaard gebleven.
Haar gewoonte was om lange wandelingen en fietstochten te maken door de Vlaamse Ardennen en terug te keren naar het atelier om te schilderen wat ze uit haar hoofd had meegemaakt. Het is de romantische traditie – emotie die in rust wordt herinnerd – hernomen voor de moderne tijd. Het licht in deze visioenen is krijtachtig, vaak bleek of opaalachtig, en komt in zachte lagen op het doek alsof het zowel door het weer als door de tijd wordt herinnerd. Elk beeld neigt naar abstractie, maar is diep geworteld in de werkelijkheid.
Het Belgische landschap heeft een eigen geometrie van kriskras door elkaar lopende dijken en weilanden, lage horizonten en kanalen. D'Hollander kantelt deze ordelijkheid in een nieuwe poëzie van kleur en vorm. Stervende schemering drukt in horizontale banden neer op bronzen grond. Een enkele vloeiende lijn buigt langs de rand van een doek omhoog en beschrijft de contouren van omgeploegde velden. In een zeer aanlokkelijk beeld meet een grijze lijn die diagonaal over een vergezicht van mistig blauw water en donkere bomen loopt de afstand tot de verre horizon alsof hij van hier naar de eeuwigheid reist.
In een zeldzame uitspraak sprak D'Hollander over de lagen en lijnen in haar schilderijen die met elkaar spelen om leesbare figuren te maken. Ze bedoelde geen mensen. Het kan een schuur zijn, een paal of een geïsoleerd bosje. Op een prachtig doek uit 1996 is de figuur een windmolen, topzwaar en bizar onder sluiers van gloeiende lucht.
Andere schilders en plaatsen kunnen eerder in haar gedachten opkomen: Seurat's stille kusten bij Gravelines aan de Franse grens; De sterk geabstraheerde landschappen van Nicolas de Staël; de schilderijen van D'Hollanders landgenoten Raoul de Keyser en Luc Tuymans. Er zijn zelfs nuances van 17e-eeuwse Nederlandse kunst in de winterse witheid en hoge luchten; Ze was altijd zeer bedreven in de schilderkunst uit het verleden.
Zonder titel, 1996 van Ilse D'Hollander.
Bekijk afbeelding op volledig scherm
Zonder titel, 1996 van Ilse D'Hollander. Foto: © De nalatenschap van Ilse D'Hollander
Maar wat haar werk zo onderscheidend maakt, is de combinatie van sereniteit en durf. Vloeiende verticale streken eindigen in plotselinge maar weelderige punten. Prachtig ultramarijnwater ontmoet angstige grijze luchten. Ze schildert de verdelingen van een raamkozijn om het oog verder in de groenachtige mist daarachter te lokken, of stuurt een potlooddunne schaduw over de vlaktes om hun atmosferische verlatenheid op te roepen.
Er zijn slechts 20 werken in deze tentoonstelling, maar ze zijn verbazingwekkend divers. Waar andere schilders het landschap ondergeschikt maken aan hun persoonlijke esthetiek, vernieuwt D'Hollander telkens haar eigen esthetiek. Haar penseel kan het gevoel dragen dat ze door korenvelden raast, omhoog tuurt naar oogverblindende sneeuw of hard staart naar scherpe dijken die naar het verdwijnpunt buigen. De wereld, en de manier waarop zij die ziet, zijn versmolten in deze dichte sonnetten.
Er was maar één show in haar leven. D'Hollander was een van die schilders die al hun kracht in het werk legden, niet in reputatie. Ze zou hebben gezegd dat ze nooit oud genoeg zou zijn geworden om alle beelden te schilderen die ze in haar hoofd had. Victoria Miro heeft opdracht gegeven voor een korte film over haar, die bijna niets verraadt, behalve het diepe isolement van haar omgeving. Maar daar is ze aan het einde, op een foto, donkerharig en blijkbaar glimlachend, zelfs als ze zich afwendt.
The landscape of Los Angeles, as seen from high up in the hills, is the entire focus of Fiona Tan’s latest film installation at Frith Street Gallery. To describe this view as captivating would be an understatement. Tan’s camera gazes at the scene in long, unhurried takes, watching dawn break over distant canyons and trees, noticing the sun gradually glinting off reflective skyscrapers, witnessing the slow close of day as the lights of cars streaming home describe a silver river through the city.
a still from Fiona Tan’s film Elsewhere, 2018.
View image in fullscreen
'Een visioen van het hiernamaals?': een still uit Fiona Tans film Elsewhere, 2018. Foto: Met dank aan de kunstenaar en Frith Street Gallery
Alles ziet er vreemd en nieuw uit door Tans peinzende ogen. Dat is een van de grote geschenken van deze internationale kunstenares, dochter van Chinese en Australische ouders, geboren in Indonesië en woonachtig in Nederland. Ze lijkt altijd op elke plek voor het eerst te komen. En al snel begint een stem commentaar te geven op het raadsel van de aankomst in dit land van de engelen: misschien moeten we het zien als een visioen van het hiernamaals?
Hier is blijkbaar geen sprake van racisme of geweld, geen misdaad of vervuiling. Er is geen behoefte meer aan geld, elektriciteit, overheid – of zelfs herinnering, want de ene dag vloeit vreedzaam over in de andere. En dat is wat de film lijkt te bevestigen: een utopische visie, onveranderlijk, rechtstreeks uit Samuel Butlers Erewhon. Maar de verteller begint zich geleidelijk af te vragen hoe ze in staat zal zijn om de tijd te zien, spontaniteit te ervaren, zich iets van waarde te herinneren. Ze ontmoet buren die een verlangen naar toeval en imperfectie uiten. En naarmate deze beklijvende film ten einde loopt, wordt het verheven uitzicht donker maar ook vertrouwd: wat zou beter zijn, de filmische illusie of de echte wereld?
Sterbeoordelingen (van de 5)
Ilse D'Hollander ★★★★★
Fiona Tan: Elders ★★★★
Ilse D'Hollander is tot 21 december te zien in Victoria Miro, Londen W1
Fiona Tan: Elsewhere is tot 12 januari te zien in Frith Street Gallery, Londen W1
Dit is waar we mee te maken hebben
Teams van advocaten van de rijken en machtigen proberen ons te stoppen met het publiceren van verhalen waarvan ze niet willen dat je ze ziet.
Lobbygroepen met ondoorzichtige financiering die vastbesloten zijn om feiten over de klimaatnoodsituatie en andere gevestigde wetenschap te ondermijnen.
Autoritaire staten die geen rekening houden met de persvrijheid.
Kwaadwillenden verspreiden online desinformatie om de democratie te ondermijnen.
***
Maar we hebben iets krachtigs aan onze kant.
We hebben je.
The Guardian wordt gefinancierd door lezers zoals u in België en de enige persoon die beslist wat we publiceren is onze redacteur.
Als je je bij ons wilt aansluiten in onze missie om onafhankelijke, wereldwijde journalistiek met de wereld te delen, zouden we je graag aan je zijde hebben.
Als je kunt, steun ons dan maandelijks. Het duurt minder dan een minuut om op te zetten en je kunt er zeker van zijn dat je elke maand een grote impact maakt ter ondersteuning van open, onafhankelijke journalistiek. Bedankt.
Ilse D'Hollander; Fiona Tan: Elders – recensie
Dit artikel is meer dan 5 jaar oud
Victoria Miro, Londen; Frith Street Gallery, Londen
De serene landschappen van Ilse D'Hollander uit de jaren 1990 verraden niets van de innerlijke onrust van deze jonge kunstenares. Plus, de utopische skylines van LA van Fiona Tan
Laura Klaarkomen
Laura Cumming
zo 18 nov 2018 09.00 CET
Delen
7
IKDe D'Hollander was zo jong toen ze stierf, dat bijna de eerste reactie op haar werk een soort geschokt verdriet zou kunnen zijn bij de gedachte aan zo'n schittering die zo abrupt is uitgedoofd. De kunstenares pleegde zelfmoord op 28-jarige leeftijd. Maar de schilderijen die ze naliet, tarten zulke melancholische gedachten. Klein, rustig en evenwichtig, deze landschappen zijn uitzonderlijk mooi. Wat er in haar leven aan de hand was, lijkt niet in haar kunst te zijn gebeurd.
D'Hollander werd in 1968 geboren in Oost-Vlaanderen. Ze studeerde eerst in Antwerpen en daarna in Gent; De vroegste werken in deze tentoonstelling – geschilderd op karton toen de kunstenaar ongeveer 24 jaar oud was – roepen het platteland tussen de twee steden op in al het rijke groen van de lente en de zomer. In 1995 verhuisde ze naar het provinciedorp Paulatem, waar ze de laatste twee jaar van haar leven met toenemende energie en afzondering lijkt te hebben gewerkt. Haar carrière was misschien kort, maar D'Hollander was productief. Er zijn meer dan 500 schilderijen bewaard gebleven.
Haar gewoonte was om lange wandelingen en fietstochten te maken door de Vlaamse Ardennen en terug te keren naar het atelier om te schilderen wat ze uit haar hoofd had meegemaakt. Het is de romantische traditie – emotie die in rust wordt herinnerd – hernomen voor de moderne tijd. Het licht in deze visioenen is krijtachtig, vaak bleek of opaalachtig, en komt in zachte lagen op het doek alsof het zowel door het weer als door de tijd wordt herinnerd. Elk beeld neigt naar abstractie, maar is diep geworteld in de werkelijkheid.
Het Belgische landschap heeft een eigen geometrie van kriskras door elkaar lopende dijken en weilanden, lage horizonten en kanalen. D'Hollander kantelt deze ordelijkheid in een nieuwe poëzie van kleur en vorm. Stervende schemering drukt in horizontale banden neer op bronzen grond. Een enkele vloeiende lijn buigt langs de rand van een doek omhoog en beschrijft de contouren van omgeploegde velden. In een zeer aanlokkelijk beeld meet een grijze lijn die diagonaal over een vergezicht van mistig blauw water en donkere bomen loopt de afstand tot de verre horizon alsof hij van hier naar de eeuwigheid reist.
In een zeldzame uitspraak sprak D'Hollander over de lagen en lijnen in haar schilderijen die met elkaar spelen om leesbare figuren te maken. Ze bedoelde geen mensen. Het kan een schuur zijn, een paal of een geïsoleerd bosje. Op een prachtig doek uit 1996 is de figuur een windmolen, topzwaar en bizar onder sluiers van gloeiende lucht.
Andere schilders en plaatsen kunnen eerder in haar gedachten opkomen: Seurat's stille kusten bij Gravelines aan de Franse grens; De sterk geabstraheerde landschappen van Nicolas de Staël; de schilderijen van D'Hollanders landgenoten Raoul de Keyser en Luc Tuymans. Er zijn zelfs nuances van 17e-eeuwse Nederlandse kunst in de winterse witheid en hoge luchten; Ze was altijd zeer bedreven in de schilderkunst uit het verleden.
Zonder titel, 1996 van Ilse D'Hollander.
Bekijk afbeelding op volledig scherm
Zonder titel, 1996 van Ilse D'Hollander. Foto: © De nalatenschap van Ilse D'Hollander
Maar wat haar werk zo onderscheidend maakt, is de combinatie van sereniteit en durf. Vloeiende verticale streken eindigen in plotselinge maar weelderige punten. Prachtig ultramarijnwater ontmoet angstige grijze luchten. Ze schildert de verdelingen van een raamkozijn om het oog verder in de groenachtige mist daarachter te lokken, of stuurt een potlooddunne schaduw over de vlaktes om hun atmosferische verlatenheid op te roepen.
Er zijn slechts 20 werken in deze tentoonstelling, maar ze zijn verbazingwekkend divers. Waar andere schilders het landschap ondergeschikt maken aan hun persoonlijke esthetiek, vernieuwt D'Hollander telkens haar eigen esthetiek. Haar penseel kan het gevoel dragen dat ze door korenvelden raast, omhoog tuurt naar oogverblindende sneeuw of hard staart naar scherpe dijken die naar het verdwijnpunt buigen. De wereld, en de manier waarop zij die ziet, zijn versmolten in deze dichte sonnetten.
Er was maar één show in haar leven. D'Hollander was een van die schilders die al hun kracht in het werk legden, niet in reputatie. Ze zou hebben gezegd dat ze nooit oud genoeg zou zijn geworden om alle beelden te schilderen die ze in haar hoofd had. Victoria Miro heeft opdracht gegeven voor een korte film over haar, die bijna niets verraadt, behalve het diepe isolement van haar omgeving. Maar daar is ze aan het einde, op een foto, donkerharig en blijkbaar glimlachend, zelfs als ze zich afwendt.
The landscape of Los Angeles, as seen from high up in the hills, is the entire focus of Fiona Tan’s latest film installation at Frith Street Gallery. To describe this view as captivating would be an understatement. Tan’s camera gazes at the scene in long, unhurried takes, watching dawn break over distant canyons and trees, noticing the sun gradually glinting off reflective skyscrapers, witnessing the slow close of day as the lights of cars streaming home describe a silver river through the city.
a still from Fiona Tan’s film Elsewhere, 2018.
View image in fullscreen
'Een visioen van het hiernamaals?': een still uit Fiona Tans film Elsewhere, 2018. Foto: Met dank aan de kunstenaar en Frith Street Gallery
Alles ziet er vreemd en nieuw uit door Tans peinzende ogen. Dat is een van de grote geschenken van deze internationale kunstenares, dochter van Chinese en Australische ouders, geboren in Indonesië en woonachtig in Nederland. Ze lijkt altijd op elke plek voor het eerst te komen. En al snel begint een stem commentaar te geven op het raadsel van de aankomst in dit land van de engelen: misschien moeten we het zien als een visioen van het hiernamaals?
Hier is blijkbaar geen sprake van racisme of geweld, geen misdaad of vervuiling. Er is geen behoefte meer aan geld, elektriciteit, overheid – of zelfs herinnering, want de ene dag vloeit vreedzaam over in de andere. En dat is wat de film lijkt te bevestigen: een utopische visie, onveranderlijk, rechtstreeks uit Samuel Butlers Erewhon. Maar de verteller begint zich geleidelijk af te vragen hoe ze in staat zal zijn om de tijd te zien, spontaniteit te ervaren, zich iets van waarde te herinneren. Ze ontmoet buren die een verlangen naar toeval en imperfectie uiten. En naarmate deze beklijvende film ten einde loopt, wordt het verheven uitzicht donker maar ook vertrouwd: wat zou beter zijn, de filmische illusie of de echte wereld?
Sterbeoordelingen (van de 5)
Ilse D'Hollander ★★★★★
Fiona Tan: Elders ★★★★
Ilse D'Hollander is tot 21 december te zien in Victoria Miro, Londen W1
Fiona Tan: Elsewhere is tot 12 januari te zien in Frith Street Gallery, Londen W1
Dit is waar we mee te maken hebben
Teams van advocaten van de rijken en machtigen proberen ons te stoppen met het publiceren van verhalen waarvan ze niet willen dat je ze ziet.
Lobbygroepen met ondoorzichtige financiering die vastbesloten zijn om feiten over de klimaatnoodsituatie en andere gevestigde wetenschap te ondermijnen.
Autoritaire staten die geen rekening houden met de persvrijheid.
Kwaadwillenden verspreiden online desinformatie om de democratie te ondermijnen.
***
Maar we hebben iets krachtigs aan onze kant.
We hebben je.
The Guardian wordt gefinancierd door lezers zoals u in België en de enige persoon die beslist wat we publiceren is onze redacteur.
Als je je bij ons wilt aansluiten in onze missie om onafhankelijke, wereldwijde journalistiek met de wereld te delen, zouden we je graag aan je zijde hebben.
Als je kunt, steun ons dan maandelijks. Het duurt minder dan een minuut om op te zetten en je kunt er zeker van zijn dat je elke maand een grote impact maakt ter ondersteuning van open, onafhankelijke journalistiek. Bedankt.
https://www.theartsclub.co.uk/art/ilse-dhollander/
Ilse D'Hollander
Augustus 2019
Tijdens haar korte leven creëerde D'Hollander een rauw en zeer resonerend oeuvre. Haar doeken en werken op karton richten zich op de rijke dialoog tussen representatie en abstractie, en werpen licht op de manieren waarop kleur en vorm worden waargenomen. D'Hollander werd geboren in Sint-Niklaas en verhuisde later naar het kleine pastorale stadje Paulatem. Beide settings werden inspiratiebronnen voor haar praktijk. D'Hollander put subtiel uit haar ervaring en perceptie van plaats, in het bijzonder het Vlaamse platteland waar ze haar laatste jaren doorbracht. De werken van D'Hollander tonen natuurlijke vergezichten, horizonten en landschappen die tegelijk grenzeloos en intiem zijn. Ze onthullen een beheersing van grafische en schilderkunstige toets die de aandacht trekt, vasthoudt en afwendt.
Haar composities zijn opgebouwd uit opvallende geometrische blokken en kleurbanden, getemperd door verfstreken van een penseel of zelfs van de hand van de kunstenaar zelf. Het gelaagde resultaat laat zich lezen als een visuele interpretatie van haar denkproces.
De tentoonstelling is samengesteld door Amelie von Wedel en Pernilla Holmes van Wedel Art. Ilse D'Hollander wordt vertegenwoordigd door Victoria Miro Londen/Venetië. Wij zijn Ric Urmel zeer erkentelijk voor zijn medewerking.
https://www.interviewmagazine.com/art/ilse-dhollander-sean-kelly
De emotionele aantrekkingskracht van Ilse D'Hollander
Door Haley Weiss
12 januari 2016
Facebook Delen Twutter Delen E-mail delen
BEKIJK VOLLEDIGE AFBEELDINGEN
Toen de abstracte schilder Ilse D'Hollander in 1994 naar het kleine landelijke stadje Paulatem verhuisde, begon ze een productieve praktijk waar ze nu bekend om staat. Haar werken veranderden van landschappen in abstractie en kwamen aan op een punt waar ze balanceren op de afgrond tussen de twee. Opgeleid aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen en de LUCA School of Arts in Gent, roepen haar doeken noties op van de Vlaamse landschapsschilderkunst, zowel in palet als in toon, maar hun composities weerspiegelen een 20e-eeuwse gevoeligheid. Nu, bijna 19 jaar nadat ze op 29-jarige leeftijd een einde aan haar eigen leven maakte, is D'Hollanders eerste solotentoonstelling in de Verenigde Staten te zien in Sean Kelly, New York. Hoewel ze tijdens haar leven exposeerde, waaronder een solotentoonstelling in haar geboorteland België het jaar voor haar dood, markeert "Ilse D'Hollander" de eerste wijdverbreide kennismaking met het intieme oeuvre van de kunstenaar.
“It’s so rare [to] take on a project where you had known nothing about it before,” explains Janine Cirincione, the show’s curator and a director at Sean Kelly. Cirincione knew nothing of D’Hollander until a friend, who happens to run the artist’s estate, introduced her. Immediately, she felt a sense of refreshment. “After several years of the art world discourse being about different and new kinds of abstraction, such as Zombie Formalism,” Cirincione continues, “this seemed like an angel descending into the middle of that conversation and offering an alternative.”
D’Hollander’s connection to the natural world beyond her studio walls seems to have grounded her within abstracted canvases. Her thoughtful, emotive oeuvre and studied rawness, which are reflected through more than 60 works on canvas and paper, is a welcome respite from what one might expect of abstract painting. Their small scale invite a personal, immediate experience, allowing for a close examination of the peaks and valleys of the artist’s impasto. D’Hollander’s hand is present in rich in varied tones, ranging from deep greens and burgundy to soft whites, blues, and peach. As an excerpt from the only writing she did on her own work states, “My being is present in my action on the canvas.”
"Er is een gevoel van vreugde in alleen al de actie om ernaar te kijken," vervolgt Cirincione. "Deze werken herinneren me eraan dat we bij kunst en schilderen moeten kijken doen." Hoe eenvoudig deze uitspraak ook mag lijken, het sentiment is er een die maar al te zeldzaam is: kunst kan geworteld zijn in een viscerale, visuele ervaring, en op zijn best kan een ontmoeting met nieuw werk een inzichtelijke introductie en een welkome verrassing zijn.
"ILSE D'HOLLANDER" IS TOT EN MET 6 FEBRUARI 2016 TE ZIEN BIJ SEAN KELLY.
https://www.tijd.be/cultuur/expo/schilderijen-om-in-te-wonen/10071634.htmlSchilderijen om in te wonen
Schermvullende weergave
©The Estate of Ilse D’Hollander Courtesy The Estate of Ilse D’Hollander and Victoria Miro, London/Venice
ERIC RINCKHOUT
21 november 2018 12:28
Update 21 november 2018 12:28
Het werk van de jonggestorven Belgische schilderes Ilse D’Hollander wordt stilaan wereldwijd ontdekt. 21 van haar schilderijen zijn te zien in de gerenommeerde Victoria Miro Gallery in Londen: gloedvolle landschappen die tegelijk abstract en figuratief zijn.
De Britse pers is laaiend enthousiast. Jackie Wullschlager, de kunstcritica van Financial Times, koos de tentoonstelling als haar Critics’ Choice of the Week en omschreef het werk van Ilse D’Hollander als ‘spaarzame, stille en subtiele maar evengoed lyrische composities, balancerend tussen abstractie en evocatie van het Vlaamse platteland’. In de zondagkrant The Observer gaf recensente Laura Cumming de expo het maximum van vijf sterren: ze loofde de ‘uitzonderlijke schoonheid’ van de schilderijen en de ‘combinatie van sereniteit en durf’.
Wat zou D’Hollander, die zo twijfelde aan haar kunnen, denken van al die aandacht en die lovende woorden? Haar werk werd de voorbije jaren getoond in galeries in Antwerpen en Museum M in Leuven en daarna in Düsseldorf, Berlijn en New York. We kunnen het haar helaas niet meer vragen: ze stapte in 1997 uit het leven, op haar 28ste.
Ze werd geboren in Sint-Niklaas in het revoltejaar 1968. Dit jaar zou ze vijftig zijn geworden. D’Hollander volgde les aan de academies van Antwerpen en Gent. Rond 1990 koos ze resoluut voor de schilderkunst. De laatste drie jaar van haar leven legde ze een enorme productiviteit aan de dag. Ze maakte zo’n 500 schilderijen op doek en op papier.
Jubelend ingetogen
In de vestiging van de Londense topgalerie Victoria Miro in Mayfair, met andere zwaargewichten als David Zwirner, Hauser & Wirth and Thaddaeus Ropac om de hoek, hangen 21 schilderijen van D’Hollander. Die worden sober gepresenteerd in drie intieme, witte zalen, waar de nu eens jubelende dan weer ingetogen kleuren van het werk ten volle tot hun recht komen.
Het is een adembenemende selectie. Vier schilderijen op karton dateren uit 1992-’93, en zijn nooit eerder getoond. Ze doen aan de vroegste abstracten en expressionisten denken: de geometrische patronen van Kandinsky en de heldere kleuren van Macke.
Schermvullende weergave
© The Estate of Ilse D’Hollander Courtesy The Estate of Ilse D’Hollander and Victoria Miro, London/Venice
In haar werk op doek uit de periode 1995 tot begin 1997 bereikt D’Hollander haar hoogstpersoonlijke fusie van abstractie en figuratie, hoewel af en toe toch een eenzame skeletachtige boom in een herkenbaar landschap opduikt. In 1994 was de kunstenares naar Paulatem verhuisd, een dorp in de Zwalmstreek.
Daar woonde ze erg geïsoleerd, maar haar frequente wandelingen in de natuur gaven haar bijzonder veel inspiratie. Terug in haar atelier schilderde ze de indrukken - een soort ‘na-beelden’ - die haar wandelingen opriepen.
Maar D’Hollander was niet geïnteresseerd in een nauwkeurige weergave van het landschap. In dat opzicht leunt ze aan bij de Frans-Russische schilder Nicolas de Staël. Ook zijn voldragen schilderijen houden het midden tussen abstractie en figuratie - ‘een schilderij is een muur én een ruimte’, zei hij ooit - en ook hij vond dat je de emoties moest schilderen die de observatie had veroorzaakt.
Aantrekken en afstoten
Anderzijds moet D’Hollander ook gewoonweg van het ‘witte doek’ in het atelier zijn vertrokken en louter gedacht hebben in verf, vlakken en volume, in stippen en strepen, en in kleur. Daarbij liet ze zich inspireren door het werk van schilders zo divers als Paul Cézanne en Raoul de Keyser.
Wat de onweerstaanbare kracht, charme en sterkte van D’Hollanders oeuvre uitmaakt, is in de eerste plaats haar gedurfd kleurgebruik. Tegelijk zet ze haar werken onder spanning. Door vlakken grof te overschilderen en toch te laten doorschemeren, door verfstreken alle richtingen te laten uitwaaieren of door - helemaal op het laatst - een schuine streep door een compositie te trekken die het geheel dynamiek en energie geeft.
D’Hollanders schilderijen zijn objecten op zich, niet noodzakelijk vensters op de zichtbare werkelijkheid.
Vaak loopt de schuine of gebogen streep als een vluchtlijn richting oneindigheid. Het verband met de zuigende perspectieven in de zeegezichten van Leon Spilliaert is dan snel gelegd. Niet in de laatste plaats is het werk van D’Hollander verf en nog eens verf. Het schilderij is een object op zich, niet noodzakelijk een venster op de zichtbare werkelijkheid.
In een van de werken - zoals zo vaak zonder titel en vermoedelijk uit 1995 - schildert ze een landschap met iets wat links een waterplas kan zijn en rechts een hek of buitenmuur. D’Hollander leidt onze blik in het schilderij naar binnen, maar door haar weerbarstige en tegendraadse borsteltrekken zet ze onze blik ook voor schut. ‘Kijk maar, dit is een landschap en geen landschap, dit is een samenspel van verf en verfstreken’, lijkt ze te zeggen. Steeds weer is er dat dubbele van aantrekken en afstoten.
D’Hollander vond in korte tijd haar eigen stem. Ze creëerde een persoonlijke wereld van gloeiende kleuren en driftige verf, maar evengoed borstelde ze een opgedroogd donker pad te midden van mistige blauwe velden, waar de struiken eeuwig verzonken zijn in zwaarmoedige zwartheid. Een virtuoze schilderes, die alleen in haar schilderijen kon wonen.
‘Ilse D’Hollander’ loopt tot 21 december in Victoria Miro Mayfair in Londen.
Op de website is een nieuwe kortfilm over de kunstenares te zien. www.victoria-miro.com
Bron: De Tijd
Meest gelezen
1Hoe van de rolkoffer een geldmachine wordt gemaakt
2Tesla wint 100 miljard dollar beurswaarde in twee dagen
3België loopt 31 miljoen euro Europees relancegeld mis
4Le Pen waarschuwt voor 'administratieve staatsgreep' door kamp van Macron
5Vakbonden blazen bemiddeling met Loterij-CEO Jannie Haek op
In het nieuws
ALLE ARTIKELS
https://museumdd.be/collectie/untitledIlse D’Hollander
1968—1997
Untitled, 1995
olieverf
500 x 500 mm
Collectie Museum Dhondt-Dhaenens
Dit kunstwerk werd door de Stichting Ilse D’Hollander geschonken aan MDD n.a.v. de tentoonstelling Biënnale van de Schilderkunst – Het sublieme voorbij (27.06 – 19.09.2010).
https://www.tijd.be/cultuur/algemeen/de-manische-strijd-om-de-estates/10068374.html
MARGO VANSYNGHEL
11 november 2018 09:09
Update 11 november 2018 09:09
Veilinghuizen en galeries sloven zich steeds harder uit om collecties van overleden verzamelaars en nalatenschappen van dode kunstenaars binnen te halen. De Amerikaanse popkunstenaar Andy Warhol zei het al: ‘Death means a lot of money, honey.’
Twee vrouwen zitten in een Chinees restaurant. Hoedjes op, theepot op de tafel. Op zich een simpele scène. Alleen iemand als Edward Hopper had ze in zo’n treffend clair-obscur kunnen vatten en in zo’n eenzaamheid kunnen drenken. De Amerikaan schilderde het doek in 1929, 13 jaar voor zijn meesterwerk ‘Nighthawks’. Volgende week gaat het onder de hamer bij Christie’s, dat er meer dan 84 miljoen dollar (73,9 miljoen euro) voor verwacht.
Tot voor kort maakte ‘Chop Suey’, zo heet het schilderij, deel uit van de collectie van de steenrijke Amerikaanse verzamelaar en reismagnaat Barney A. Ebsworth, die in april van dit jaar stierf. Christie’s veilt komende dinsdag zijn hele collectie, goed voor een geschatte opbrengst van 300 miljoen dollar.
De herfstveilingen van New York, van oudsher belangrijke barometers van de kunstmarkt, worden dit jaar gedomineerd door de ‘estates’ van overleden verzamelaars als Ebsworth. Sotheby’s zet in op de collectie van MoMA-bestuurder David Teiger, die op meer dan 90 miljoen dollar wordt geschat. Daarnaast trekken de collecties van Frank Sinatra en van Nelson & Happy Rockefeller - die onder meer een Nelson Rockefeller-portret van Andy Warhol bevat - de aandacht.
Drie topwerken waarop de veilinghuizen deze week inzetten
‘Chop Suey’ (1929)
73,9 miljoen euro
Niet iedereen zal vrolijk zijn als dit werk van Edward Hopper op de geschatte 73,9 miljoen euro wordt verkocht. Voor zijn dood had verzamelaar en reismagnaat Barney A. Ebsworth dit werk beloofd aan het Seattle Art Museum.
‘Portrait of An Artist’ (1972)
70 miljoen euro
David Hockney kan op zijn 81ste nog een record breken. Christie’s verwacht dat de zwembadscène donderdag zo’n 70 miljoen euro opbrengt. Dat zou een wereldrecord voor het duurst geveilde werk van een levende kunstenaar betekenen. Nu staat dat op naam van Jeff Koons.
‘Woman As Landscape’ (1945-55)
61,5 miljoen euro
Willem de Kooning schetste geen flatterend beeld van vrouwen, maar dat heeft de populariteit van de abstract-expressionist niet kunnen schaden. Barney A. Ebsworth kocht dit werk van de Amerikaanse komiek Steve Martin.
Aan de vrolijke marketingtoon die de veilinghuizen aanslaan, is het niet te merken, maar voor de collecties van die beroemde verzamelaars is hard geknokt. ‘Estates zijn een gigantische business’, zegt de auteur en kunstmarktkenner Tim Schneider. ‘Ik zie veel gelijkenissen tussen de kunstmarkt en Wall Street: ze gaan tot manische extremen voor een deal.’
De wedloop om de grote nalatenschappen van verzamelaars en individuele kunstenaars is de jongste jaren geëscaleerd. Bekende veilinghuizen en toonaangevende galeries doen er alles aan om ze binnen te halen. Soms beginnen de veilinghuizen nog voor de dood van een verzamelaar al zijn collectie te archiveren, een arbeidsintensieve en dure klus. En ze garanderen minimumprijzen, bedragen die ze zelf moeten neertellen als die prijs op veiling niet wordt gehaald.
Die ‘garanties’ kunnen hoog oplopen. Volgens The Wall Street Journal beloofde Christie’s vorig jaar aan de nazaten van David Rockefeller dat zijn collectie zeker 650 miljoen dollar zou opbrengen. Het veilinghuis maakte de pater familias van de Rockefellers, David Rockefeller Jr., ook het hof door geld te doneren aan de non-profitorganisatie waarvan hij directeur is. In mei werd de Rockefeller-veiling met 830 miljoen dollar de lucratiefste ooit.
Forse afkoopsommen
Dé reden voor de harde strijd om de nalatenschappen is prozaïsch: ze zijn makkelijker voor iedereen. Om te beginnen laten ze zich vlot verkopen. ‘Een veiling samenstellen uit werk van meerdere verkopers is veel werk. Je moet verschillende deals sluiten. Een estate is een overzichtelijk geheel’, zegt Schneider.
Er valt ook makkelijker op te verdienen. De potentiële marges liggen hoger omdat werken uit een belangrijke estate doorgaans meer waard zijn: ze zijn vaak al een hele tijd niet meer op de markt geweest, en ze dragen het naamkaartje en het bijbehorende kwaliteitslabel van een belangrijke verzamelaar. Voor een Picasso die David Rockefeller ooit van Gertrude Stein kocht en die tot aan zijn dood aan z’n muur hing, betalen sommige nieuwe collectioneurs met plezier een pak meer.
‘Naamsbekendheid, zowel van de kunstenaar als van de verzamelaar/verkoper, is belangrijk voor de nieuwe verzamelaars uit Azië en het Midden-Oosten’, zegt Bonnie Brennan, die bij Christie’s het departement trusts, estates en wealth management leidt.
Ook steeds meer galeries voor hedendaagse kunst zetten in op nalatenschappen van artiesten. Zelfs White Cube, dat tot nu alleen met levende kunstenaars werkte. De legendarische Londense galerie vertegenwoordigt vanaf dit najaar de estate van de Amerikaanse abstract-expressionistische schilder Al Held.
White Cube volgt de trend aan de top van de galeriemarkt, aangevuurd door wereldwijd opererende huizen als David Zwirner, Hauser & Wirth of Thaddaeus Ropac. Liefst 40 procent van de kunstenaars die Zwirner vertegenwoordigt, zijn estates of foundations van overleden kunstenaars die worden beheerd door hun nazaten of door raden van bestuur. Daar zijn klinkende namen uit de moderne en hedendaagse kunst bij, zoals Giorgio Morandi, Josef Albers, Blinky Palermo, Sigmar Polke en Alice Neel.
Over wat galeries ervoor over hebben om een prestigieuze estate binnen te halen wordt angstvallig gezwegen. Maar dat ze tot veel bereid zijn, laat zich raden. Er doen verhalen de ronde over forse voorschotten - afkoopsommen, zeg maar - voor de nazaten. En over percentages op de verkoop van werken die voor de nazaten kunnen oplopen tot 90 procent, in plaats van de 50 tot 60 procent die gangbaar is voor levende kunstenaars.
De primaire economische drijfveren achter een estate kunnen perfect samenvallen met eerbare kunsthistorische motieven. ‘Veel kunstdealers kijken naar estates om te zien welke onontdekte schatten ze nog kunnen bovenhalen,’ zegt Loretta Würtenberger, de oprichtster van The Institute for Artists’ Estates.
‘Estates bieden soms echt de mogelijkheid om de kunstgeschiedenis te herzien, door aandacht te vragen voor kunstenaars die destijds onderbelicht bleven’, zegt Jonathan Laib. Hij beheert bij David Zwirner de estates van Ruth Asawa en Anni Albers. Die twee namen tonen volgens Laib aan hoe vrouwelijke en niet-blanke kunstenaars werden benadeeld in de kunstwereld. Hij verwijst naar Albers’ solo-expo in Tate Modern in Londen, een van de eerste keren dat Anni Albers niet samen met haar man Joseph in de spotlights staat. ‘Twee decennia na haar dood krijgt ze pas de erkenning die ze verdient.’
En dus ontdekken we via de grote galeries en de tempels van de hedendaagse kunst steeds minder jonge kunstenaars, en steeds meer dode. Ooit van Günter Förg gehoord? Toen de schilder in 2013 stierf, was hij niet bepaald bekend bij een breed publiek. Volgend jaar krijgt hij een expo bij Hauser & Wirth, die de estate sinds deze zomer vertegenwoordigt. De prijzen voor zijn werk stegen in de eerste helft van dit jaar met 30 procent.
Een gelijkaardige curve is te zien in de appreciatie voor het werk van Philip Guston (1913-1980). De Amerikaanse schilder was aan het einde van zijn leven zeker geen illustere onbekende meer, maar zijn figuratieve, cartooneske werk was altijd veel minder populair, en dus veel minder waard dan het abstracte werk uit zijn beginperiode. Tot Hauser & Wirth zich zo’n drie jaar geleden met de zaken ging bemoeien en een grote expo tijdens de Biënnale van Venetië organiseerde. In 2016 stond zijn veilingrecord nog op 6,5 miljoen dollar voor een figuratief werk, nu op 12,5 miljoen.
Acht keer duurder
Dichter bij huis speelde eenzelfde mechanisme bij de jong gestorven Belgische kunstenares Ilse D’Hollander. Tijdens haar leven exposeerde ze amper. Sinds een estate haar nalatenschap beheert, hingen haar schilderijen al in het Museum M in Leuven, het M HKA in Antwerpen en de Sean Kelly Gallery in New York. De estate van Ilse D’Hollander wordt geëxploiteerd door drie galeries: Sofie Van De Velde in België, Sean Kelly in New York en sinds kort ook door Victoria Miro, die exporuimtes heeft in Londen en Venetië.
‘Estates zijn erg complex, zeker nu er zoveel geld mee gemoeid is’, zegt de Belgische kunsthistorica Hélène Vandenberghe, die bij The Institute for Artists’ Estates nazaten begeleidt bij het beheren van nalatenschappen. ‘De kinderen krijgen plots een enorm kapitaal in handen en weten niet wat ermee te doen.’
Vandenberghe spreekt uit ervaring. Na de zelfgekozen dood van haar vader, de Gentse schrijver-kunstenaar Philippe Vandenberg (de -he liet hij vallen in zijn artiestennaam) in 2009 ontfermde ze zich met haar twee broers over zijn nalatenschap. Sinds 2011 wordt die estate, een foundation, vertegenwoordigd door Hauser & Wirth, een van de machtigste galeries ter wereld.
Intussen wordt Vandenbergs grillige schilder- en tekenwerk zowat overal ter wereld getoond en is het ongeveer acht keer duurder geworden. Tien jaar geleden bracht een schilderij zo’n 10.000 euro op, nu is een groot doek van hem al rond 80.000 euro waard. Toch verdienen de galerie en de estate er nog niet zoveel aan, aldus Vandenberghe. Ze is vooral blij dat haar vader eindelijk de erkenning krijgt die hij verdient.
https://www.labellerevue.org/en/exhibition-reviews/2017-bis/test-2-ilse-dhollander
Ilse D'Hollander bij Frac Auvergne
door Laetitia Paviani
Naar de Facebookpagina / Sjilpen
Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie Frac Auvergne, Clermont-Ferrand 8 oktober> 30 december 2016
☛
Tentoonstellingszicht, Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie, Frac Auvergne, 2016.
foto: Ludovic Combe
Frac Auvergne, Clermont-Ferrand 8 oktober> 30 december 2016
☛
Tentoonstellingszicht, Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie, Frac Auvergne, 2016.
foto: Ludovic Combe
Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie Frac Auvergne, Clermont-Ferrand 8 oktober> 30 december 2016
☛
Tentoonstellingszicht, Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie, Frac Auvergne, 2016.
foto : Ludovic Combe
Frac Auvergne, Clermont-Ferrand 8 oktober> 30 december 2016
☛
Tentoonstellingszicht, Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie, Frac Auvergne, 2016.
foto: Ludovic Combe
Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie Frac Auvergne, Clermont-Ferrand 8 oktober> 30 december 2016
☛
Tentoonstellingszicht, Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie, Frac Auvergne, 2016.
foto: Ludovic Combe
Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie Frac Auvergne, Clermont-Ferrand 8 oktober> 30 december 2016
☛
Tentoonstellingszicht, Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie, Frac Auvergne, 2016.
foto: Ludovic Combe
Frac Auvergne, Clermont-Ferrand 8 oktober> 30 december 2016
☛
Tentoonstellingszicht, Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie, Frac Auvergne, 2016.
foto: Ludovic Combe
Frac Auvergne, Clermont-Ferrand October 8th> December30th 2016
☛
Exhibition view, Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie, Frac Auvergne, 2016.
photo: Ludovic Combe
Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie Frac Auvergne, Clermont-Ferrand October 8th> December30th 2016
☛
Exhibition view, Ilse D'Hollander, En mon coeur, l'histoire devient mélancolie, Frac Auvergne, 2016.
photo: Ludovic Combe
AAN DE OORZAAK VAN HET ZWIJGEN PUT IEDER VAN ONS ZIJN EIGEN ANGST – ANGST VOOR MINACHTING, VOOR AFKEURING, OF EEN OORDEEL, OF ERKENNING, VOOR UITDAGING, VOOR VERNIETIGING.1
Geen valse bescheidenheid, laten we erover praten (...)
Ilse d'Hollander, een Belgische kunstenares geboren in 1968, overleed in 1997 op 29-jarige leeftijd. Ze liet haar tien jaar vroege werk achter zich, waaronder twee opvallende stukken die de basis
vormden van de monografische tentoonstelling die van 8 oktober tot 30 december 2016 aan haar werd gewijd in Frac Auvergne.
(...) het is zo melancholisch als maar kan, maar feit is dat Ilse d'Hollander geen zelfmoord pleegde na een leven lang op zoek te zijn geweest naar zichtbaarheid of te hebben gevochten tegen ongunstige meningen; Ze liet geen instructies achter, geen "laatste muur"2, geen enkel woord, en ook buiten de kunstwereld was ze geen kluizenaar. Niemand zag haar werk, omdat ze dat niet wilde. En dit is een nogal ongebruikelijk feit om rekening mee te houden: noch ongelukkig, noch "rauw", hier was een kunstenaar aan het werk die een "grenzeloze" kunst produceerde door er een einde aan te maken.
Wat kunnen we daarvan denken? Hoe kan dit verlangen naar afwezigheid, deze twijfel, afgezien van enige biografische of sentimentele overweging, vandaag de dag worden getoond? Het roept moeilijke artistieke en museografische vragen op.
Na haar dood circuleerden Hollanders kunstwerken van collectieve tentoonstellingen naar galeries, maar werden niet vaak samen getoond. We hadden kunnen verwachten dat er, buiten het commerciële circuit, een diepgaander onderzoek zou worden gedaan naar de moeilijkheid – en die is moeilijk – om dit unieke oeuvre te presenteren.
Aan hun lot overgelaten stellen deze kunstwerken de vraag naar hun status. Zijn het atelierkunstwerken, werkfasen, aantekeningen, zijn ze voltooid, zijn ze autonoom? Hoe kunnen, afhankelijk van het geval, ze worden gepresenteerd zonder de kunstenaar te verraden? Hoe stel je een schilderij tentoon dat niet getoond wilde worden?
Deze schilderijen zijn autonoom (voor ons, maar voor haar?) door hun spontaniteit, hun openhartige vrijheid, hun hersengolven, hun aanwezigheid als een daad van schilderen – dit alles komt tot uiting; Het is duidelijk dat het meer is dan alleen experimenten en de zorgvuldige ontvangst die hier voor hen is gereserveerd, helpt ons hun kracht en aarzelingen te begrijpen.
Deze kunstwerken zijn echter liminaal, op de drempel van iets anders, resistent tegen comfortabele categorisering. Een traditionele manier van weergeven plaatst ze in een afbakening van betekenis die klinkt als een punt in het midden van een zin, waardoor ze worden bevroren tot iets permanents terwijl ze een tijdelijke handeling suggereren.
Dit is de kern van het probleem met deze kleine schilderijen: ze zijn verleidelijk, plat en kunnen aan de muur worden geprikt. Drie eeuwen geleden was er in de salons alleen plaats voor de rommel van grote doeken alleen, zoals het een rugkleed wordt voor degenen die ze niet dragen. Tegenwoordig is hun enige manier van tentoonstellen om ze te laten ademen. Is dat genoeg?
Wat betreft Eva Hesse's "Studioworks", dat in 2010 het onderwerp was van een tentoonstelling in de Fundacio Tapiès3, hadden ze een precaire en zeer aparte status in de korte carrière van de kunstenaar; een "werk" dat niet noodzakelijk "een oeuvre" werd. Ze gaan over een overdaad aan productie, een dwangmatig verlangen naar herhalingen, ongelukken en bewustzijn, in gelijke mate als D'Hollanders kleine gouaches op papier.
Het is in zulke objecten dat de acties van de kunst duidelijker worden. Hoe kunnen deze acties worden tentoongesteld met respect voor hun vergankelijkheid, hun weerstand tegen vertoning?
De "Studioworks" gaan vooral over de bekommernissen van de kunstenaar, over de verschillende mogelijke oriëntaties van een werk. Eva Hesse had deze objecten opengesteld voor een bredere situatie dan die van hun context, ze had ze in haar tentoonstellingen opgenomen, maar altijd gegroepeerd en gescheiden4; Ze deed haar best om hen niet te overweldigen met de zelfvoorziening van voltooide kunstwerken. Door ze op die manier te presenteren, zouden ze definitief verloren zijn gegaan, hetzij in de diepten van de oorsprong, hetzij tussen de overblijfselen, terwijl het belangrijk is om hun kracht te voelen op het punt van zwaaien tussen deze twee deuropeningen.
Wat zouden deze schilderijen daarover gezegd hebben als ze konden spreken...?
... MAAR BOVENAL, DENK IK, ZIJN WE BANG VOOR DE ZICHTBAARHEID ZONDER WELKE WE OOK NIET ECHT KUNNEN LEVEN.5
Notities
Audre Lorde, "De transformatie van stilte in taal en actie", in Sister Outsider, essays en toespraken, Crossing Press, 1984.
De tentoonstelling "Drift" van Raoul De Keyser in de David Zwirner Gallery (april 2016) werd georganiseerd rond een groep van tweeëntwintig schilderijen die bekend staan onder de naam The Last Wall , opgehangen in de galerie precies zoals De Keyser ze had geïnstalleerd op de muur van atelier in Deinze, België. http://www.twocoatsofpaint.com/2016/04/raoul-de-keyser-loss-of-certainty.html
http://www.fundaciotapies.org/site/spip.php?rubrique952
Bijvoorbeeldin vitrines. Op de Fundació Tapiès werden de "Studioworks" op tafels gepresenteerd.
Audre Lorde, Ibidem.
https://www.artforum.com/events/ilse-dhollander-2-245818/
Ilse D'Hollander
Sean Kelly Azië
10 september 2019 - 17 november 2019
Door Brian Hioe
Ilse D'Hollander, Zonder titel, 1996, olieverf op doek, 26 3/4 x 18 7/8".
Ilse D'Hollander, Zonder titel, 1996, olieverf op doek, 26 3/4 x 18 7/8".
DELEN
De eerste solotentoonstelling van Ilse D'Hollander in Azië bestaat uit dertien kleinschalige olieverfschilderijen en acht nog kleinere gouache-op-papier-werken. Negen van de doeken werden gemaakt in 1996, D'Hollanders meest productieve jaar, het laatste voor haar tragische zelfmoord op achtentwintigjarige leeftijd. Zoals met veel van het bescheiden oeuvre van deze Belgische kunstenaar, is alles wat te zien is Untitled.
In deze show versmelten rudimentaire, harmonieuze vormen met een ingehouden palet om de mogelijkheden van de tweedimensionale ruimte los te maken. Drie gouacheschilderijen uit 1994 tonen pastorale landschappen van bovenaf gezien, geabstraheerd in vlekken van groen, bruin en rood doorsneden door lijnen - vermoedelijk wegen. Olieverf uit 1996 en 1995 lijkt een glimp van buitenaf te bieden door een raam, waarbij zowel het interieur als het exterieur worden weergegeven als kleurvelden, terwijl in een derde het zicht wordt vereenvoudigd tot overlappende klodders. De overige vlakken laten de voorstelling volledig achterwege, een werk uit 1996 dat een bijzonder hoogtepunt blijkt te zijn: daarin zweeft een grijs prisma op een poederblauwe achtergrond boven zijn schimmige dubbelganger, terwijl daartussen een getint staal wegzakt in zijn omgeving - het lijkt allemaal op een Rothko die langzaam loskomt. Twee gouachewerken uit 1994 vullen elkaar aan, waarbij de gedempte uitbundigheid een tegenwicht vormt voor het formele gewicht van zijn tweelingbroer. D'Hollanders gave ligt in haar delicate benadering van het modernisme: speels maar niet luchtig, zelfverzekerd maar nooit kil gezaghebbend. Hoewel haar kortstondige landschappen en sferen bescheiden lijken, zelfs zichzelf wegcijferen, leveren ze altijd een krachtige, zij het onbepaalde emotionele resonantie op, die lang na het bekijken in het geheugen blijft hangen.
Artforum Inbox
Registreer u om ons volledige menu met nieuwsbrieven te ontvangen - From the Archive, Must See, Video, In Print, Dispatch en ArtforumEDU - evenals speciale aanbiedingen van Artforum.
INSCHRIJVEN
MEEST GELEZEN
Pyramids of Giza.
NIEUWS
GROTE ANOMALIE ONTDEKT OP BEGRAAFPLAATS IN DE BUURT VAN PIRAMIDES VAN GIZEH
Bruno Dumont, Twentynine Palms, 2003, still from a color film in 35 mm, 130 minutes. Katia (Katia Golubeva) and David (David Wissak).
FUNCTIES
FLESH & BLOOD: SEKS EN GEWELD IN DE RECENTE FRANSE CINEMA
Ilse D’Hollander
FUNCTIES
CLOSE-UP: DE KONINGIN EN IK
POPULAIRST
1.
De ho-hum kassa van Kevin Costner's 'Horizon' draagt een boodschap uit: verander films niet in televisie
2.
Eddie Murphy zegt dat Elvis Presley, Michael Jackson en Prince allemaal dienen als "waarschuwende verhalen" voor hem
3.
Dr. Disrespect stuurde willens en wetens expliciete berichten naar een minderjarige, zegt voormalig Twitch-medewerker
4.
De manager van Shifty Shellshock zegt dat de doodsoorzaak van Crazy Town Singer een accidentele overdosis was
DIT VIND JE MISSCHIEN OOK LEUK
Eminem beleeft zijn eigen 'Spider-Man'-oorsprongsverhaal met Big Sean en BabyTron op 'Tobey'
Eminem beleeft zijn eigen 'Spider-Man'-oorsprongsverhaal met Big Sean en BabyTron op 'Tobey'
Realitysterren plannen hun eigen begrafenissen in de nieuwe Britse show 'Celebrity Send Off'
Realitysterren plannen hun eigen begrafenissen in de nieuwe Britse show 'Celebrity Send Off'
G Flip denkt in de BOX voor een nieuw drankenassortiment
G Flip denkt in de BOX voor een nieuw drankenassortiment
Recordbeoordelingen voor Euro 2024-voetbal doen geen pijn aan de kassa van 'Inside Out 2'
Recordbeoordelingen voor Euro 2024-voetbal doen geen pijn aan de kassa van 'Inside Out 2'
Saj Issa, Plein Air Performance, 2024, HD video, color, sound, 4 minutes 35 seconds.
ABONNEREN
ABONNEREN
ARCHIEF
https://ericrinckhout.wordpress.com/tag/ilse-dhollander/
De helaas jong gestorven schilderes Ilse D’Hollander schreef in 1991, toen ze 23 was: “Een schilderij ontstaat uit het samenvallen van gedachten en het schilderen zelf. Met gedachten wordt hier bedoeld dat ik, als schilder niet als een neutraal wezen voor mijn doek sta, maar als handelend wezen dat zijn ‘zijn’ investeert in het schilderen. In mijn actie op het doek is mijn wezen aanwezig.”
