Gammaflits: verschil tussen versies
k robot Erbij: scn |
k italianen betaalden het meest, dis Italiaans-Nederlands 😉 |
||
| Regel 7: | Regel 7: | ||
In de jaren zeventig werd geprobeerd met optische middelen de plekken te bestuderen waar de gammaflitsen vandaan leken te komen, maar er werd niets bijzonders waargenomen. Pas in de jaren negentig lukte het om met het [[Compton Gamma Ray Observatorium]] beter onderzoek te doen. Een van de instrumenten aan boord van de satelliet was het "Burst & Transient Source Experiment (BATSE)". Daarmee kon heel precies de locatie van de gammauitbarstingen worden bepaald. Per dag werden door Batse twee tot drie gammaflitsen gedetecteerd. Een verdere ontdekking was dat de flitsen willekeurig over de hemel waren verspreid. Dat laatste betekende dat ze niet uit ons [[Melkweg (sterrenstelsel)|melkwegstelsel]] kwamen maar van ver weg in het heelal. De uitbarstingen moesten daarom afkomstig zijn van hoog energetische processen. |
In de jaren zeventig werd geprobeerd met optische middelen de plekken te bestuderen waar de gammaflitsen vandaan leken te komen, maar er werd niets bijzonders waargenomen. Pas in de jaren negentig lukte het om met het [[Compton Gamma Ray Observatorium]] beter onderzoek te doen. Een van de instrumenten aan boord van de satelliet was het "Burst & Transient Source Experiment (BATSE)". Daarmee kon heel precies de locatie van de gammauitbarstingen worden bepaald. Per dag werden door Batse twee tot drie gammaflitsen gedetecteerd. Een verdere ontdekking was dat de flitsen willekeurig over de hemel waren verspreid. Dat laatste betekende dat ze niet uit ons [[Melkweg (sterrenstelsel)|melkwegstelsel]] kwamen maar van ver weg in het heelal. De uitbarstingen moesten daarom afkomstig zijn van hoog energetische processen. |
||
In [[1996]] werd de |
In [[1996]] werd de Italiaans-Nederlandse satelliet [[BeppoSax]] gelanceerd. Met behulp daarvan kon een door de onderzoeksgroep van prof. dr. [[Jan van Paradijs]] waargenomen uitbarsting optisch worden geobserveerd. De uitbarsting staat bekend onder de naam [[GRB 970228]]. Deze waarnemingen resulteerden in een belangrijk artikel in het tijdschrift Nature op [[17 april]] [[1999]]. Van Paradijs en het BeppoSax-team kregen hiervoor de [[Bruno Rossi prijs]], een prijs die jaarlijks door de [[American Astronomical Society]] wordt toegekend. |
||
[[Categorie:Astrofysica]] |
[[Categorie:Astrofysica]] |
||
Versie van 19 mrt 2006 16:46
Een gammaflits of gammaburst is een heftige uitbarsting van hoog energetische gammastraling en duurt van enkele milliseconden tot enkele minuten. Tijdens de flits is de energie uitstoot honderden malen meer dan de straling die afkomstig is van een supernovauitbarsting.
Tot 2003 waren de flitsen een mysterie in de astronomie, maar sinds die tijd worden ze geassocieerd met hypernova-explosies.
De eerste flitsen werden eind jaren zestig waargenomen door militaire kunstmanen. Doel van die satellieten was het waarnemen van kernexplosies op aarde, waar gammastraling bij vrij kwam. Door die satellieten werd ontdekt dat er in het heelal ook zulke straling werd waargenomen, maar dan vele malen heviger. Gammastraling vanuit de ruimte kan alleen door satellieten worden waargenomen, daar deze straling door de atmosfeer wordt geabsorbeerd.
In de jaren zeventig werd geprobeerd met optische middelen de plekken te bestuderen waar de gammaflitsen vandaan leken te komen, maar er werd niets bijzonders waargenomen. Pas in de jaren negentig lukte het om met het Compton Gamma Ray Observatorium beter onderzoek te doen. Een van de instrumenten aan boord van de satelliet was het "Burst & Transient Source Experiment (BATSE)". Daarmee kon heel precies de locatie van de gammauitbarstingen worden bepaald. Per dag werden door Batse twee tot drie gammaflitsen gedetecteerd. Een verdere ontdekking was dat de flitsen willekeurig over de hemel waren verspreid. Dat laatste betekende dat ze niet uit ons melkwegstelsel kwamen maar van ver weg in het heelal. De uitbarstingen moesten daarom afkomstig zijn van hoog energetische processen.
In 1996 werd de Italiaans-Nederlandse satelliet BeppoSax gelanceerd. Met behulp daarvan kon een door de onderzoeksgroep van prof. dr. Jan van Paradijs waargenomen uitbarsting optisch worden geobserveerd. De uitbarsting staat bekend onder de naam GRB 970228. Deze waarnemingen resulteerden in een belangrijk artikel in het tijdschrift Nature op 17 april 1999. Van Paradijs en het BeppoSax-team kregen hiervoor de Bruno Rossi prijs, een prijs die jaarlijks door de American Astronomical Society wordt toegekend.
