Erwin Olaf: verschil tussen versies

Erwin Olaf (Erwin Olaf Springveld) (Hilversum, 2 juli 1959) is een Nederlandse fotograaf.

Biografie

Olaf groeit op in Hilversum en volgt de School voor Journalistiek in Utrecht. Na zijn afstuderen, richt hij zich kort op de documentaire fotografie. Hij verkiest echter snel de kunstfotografie omdat hij hierin het beeld naar zijn hand kan zetten.

In de jaren tachtig is Olaf nog doelbewust uit op effect en het shockeren zoals in zijn series Squares (1984 – 1990) en Chessmen (1988). In deze series portretteert Olaf scenes van naakte bejaarden, mannen met erecties, kleine mensen en extreem dikke naakte vrouwen vaak gepaard gaande met bondage-kleding. Het subversieve neemt een prominente positie in dit vroege werk, waardoor hij in zijn vroege carrière vooral bekend wordt met zijn gewaagde transgressieve fotografie. In 1985 verschijnt zijn eerste fotoboek. In het boek Joy uit 1993 is veel van zijn vroege werk opgenomen.

Voor de serie Chessmen uit 1988 krijgt hij de prijs voor jonge Europese fotografen. In de jaren negentig maakt Olaf nog verschillende andere vrije series, waaronder Blacks (1990), Mind of their Own (1995), Mature (1998), Fashion Victims (2000), Royal Blood (2000). In 1991 verschijnt zijn eerste film Tadzio, die hij samen met de schilder F. Franciscus maakt. In 2001/2002 maakt hij de serie Paradise ‘the Club’ en in 2002/3 de serie Separation.

Vanaf Separation wordt Olaf genuanceerder. Thema's als kwetsbaarheid en eenzaamheid komen centraal te staan in zijn series Rain (2004), Hope (2005), Grief (2007), Fall (2008), Dusk (2009), Dawn (2010) en Hotel (2010).

De uitgever Aperture Foundation heeft een biografie uitgegeven. Tevens verschijnen de fotoboeken Rain, Hope en Grief in respectievelijk 2006 en 2007. De bijbehorende tentoonstelling is o.a. gezien geweest in het Haags Fotomuseum, Secca Museum (North Carolina), Forma Museum (Milaan), Institut Neerlandais (Parijs), Langhans Museum (Praag), Grand Manage (Moscow). Daarnaast heeft Olaf tentoonstellingen gehad in instellingen, zoals het Stedelijk Museum in Amsterdam, the Frankfurter Kunstverein, the MOCCA in Toronto, Galleria Arte Moderna in Bologna, het Nederlands Instituut voor Mediakunst in Amsterdam, the Sztuki Museum in Lodz, Poland, the Chelsea Art Museum in New York, the Australian Centre for Photography in Sydney, the George Eastman House in New York, the Maison Européenne de la Photographie in Paris, DA2 in Salamanca, Het Fotomuseum in Antwerpen the Museum of Modern Art in Moscow en Space E6 in Shenzhen, China.

Olaf kwam onder andere in juli 2005 in het nieuws toen hij een fotomontage publiceerde voorstellende prinses Diana, met een bloederige Mercedes-Benz-ster in haar bovenarm. De hoogste prijs die ooit voor een foto van Olaf op een veiling is betaald, bedraagt 27.168 euro. Het bedrag werd in New York in oktober 2009 geboden op de foto Hope 5 uit de serie Hope portraits (2005).^[1]

Naast fotografie maakt Olaf videoclips, korte documentaires en filmpjes voor kinderen. Zo heeft hij een aantal videoclips gemaakt voor Nederlandse artiesten waaronder Karin Bloemen en Paul de Leeuw. Sinds 2000 maakt hij tevens films die bestempeld kunnen worden als videokunst door hun vreemde thema's en het ontbreken van een plot.^[2]

Erwin Olaf heeft veel gefotografeerd in opdracht van grote multinationals, zoals Heineken, Microsoft en Nokia. Dit ondanks dat hij soms kritisch kan uithalen naar grote merken, zoals in de serie Fashion Victims uit 2000. Afgelopen jaren heeft hij meer voor de bladen gewerkt: onder andere New York Times, Sunday Times, Liberation, Citizen K. Hij maakte diverse internationale campagnes voor Diesel, Nokia, Microsoft, Lavazza, BMW en vele andere merken. Daarnaast krijgt hij geregeld opdrachten van magazines zoals The New York Times Magazine, Le Monde, The Sunday Times Magazine, Elle en Citizen K. Zowel zijn reclamefotografie als zijn autonome werk zijn veelvuldig bekroond.

De afgelopen jaren heeft Erwin verschillende prijzen ontvangen, waaronder voor zijn oeuvre bij de Amerikaanse Lucies Awards. Erwin Olaf wordt vertegenwoordigd door HastedHuntKreatler Gallery (New York), Hamiltons Gallery (Londen), Flatland Gallery (Utrecht, Parijs), Espacio Minimo (Madrid). Het werk van Olaf is opgenomen in verschillende collecties wereldwijd, o.a. Elton John Collection, Groninger Museum, Het Stedelijk Museum, Caldic Collection, Den Haag Gemeentemuseum, Martin Margulies Collection.

In 2010 is Olaf één van de zes zomergasten bij de VPRO. Olaf woont en werkt sinds de jaren tachtig in Amsterdam

Boekuitgaven

• Joy (1993)
• Silver
• Rain, Hope (2006)
• Grief (2007)
• Erwin Olaf (biografie), 2008 Aperture Foundation

Zie ook

• 06

Externe link

• Officiële website