Eri Yamamoto: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
wek -> werk |
||
| Regel 4: | Regel 4: | ||
Yamamoto kreeg al op haar derde klassiek pianoles, toen ze vijf was schreef ze haar eerste [[compositie (muziek)|composities]]. Later leerde ze ook [[altviool|viola]] en [[Zangkunst|zang]]. In Japan studeerde ze [[muziekdidactiek|muziekpedagogiek]] en compositie aan de universiteit in de [[Shiga (prefectuur)|prefectuur Shiga]]. In 1995 ging ze voor het eerst naar [[New York (stad)|New York]]. Onder de indruk van een concert van [[Tommy Flanagan (jazzpianist)|Tommy Flanagan]] ging ze zich met [[jazz]] bezighouden en ze vestigde zich kort daarop in Amerika, waar ze jazz studeerde aan de [[The New School|New School University]] (bij [[Reggie Workman]], [[Junior Mance]] en [[LeeAnn Ledgerwood]]). In 1997 ging ze optreden in ''Avenue B Social Club'' in [[East Village]], vanaf 1998 speelde ze regelmatig in jazzclub ''Arthur's Tavern'' in [[Greenwich Village]]. |
Yamamoto kreeg al op haar derde klassiek pianoles, toen ze vijf was schreef ze haar eerste [[compositie (muziek)|composities]]. Later leerde ze ook [[altviool|viola]] en [[Zangkunst|zang]]. In Japan studeerde ze [[muziekdidactiek|muziekpedagogiek]] en compositie aan de universiteit in de [[Shiga (prefectuur)|prefectuur Shiga]]. In 1995 ging ze voor het eerst naar [[New York (stad)|New York]]. Onder de indruk van een concert van [[Tommy Flanagan (jazzpianist)|Tommy Flanagan]] ging ze zich met [[jazz]] bezighouden en ze vestigde zich kort daarop in Amerika, waar ze jazz studeerde aan de [[The New School|New School University]] (bij [[Reggie Workman]], [[Junior Mance]] en [[LeeAnn Ledgerwood]]). In 1997 ging ze optreden in ''Avenue B Social Club'' in [[East Village]], vanaf 1998 speelde ze regelmatig in jazzclub ''Arthur's Tavern'' in [[Greenwich Village]]. |
||
Naast haar |
Naast haar werk in de ''jazzscene'' van New York toerde ze, onder andere in [[Canada]], [[Europa (werelddeel)|Europa]] en Japan. In 2001 nam ze met een trio met [[John Davis (musicus)|John Davis]] en [[Ikuo Takeuchi]] haar debuutalbum op, ''Up and Coming''. Ze werkte verder met [[William Parker]], [[Daniel Carter]], [[Hamid Drake]], [[Federico Ughi]], [[Whit Dickey]] (''Emergence'', 2009), [[Yves Leveille]] (''Pianos'', 2009) en [[Paul McCandless]]. Tegenwoordig (2017) leidt ze een trio met [[David Ambrosio]] en Takeuchi.<ref>[https://avantmusicnews.com/ ''Jazz in NYC This Week'', Avant Music News, 22 december 2017]. [https://web.archive.org/web/20230603085358/https://avantmusicnews.com/ Gearchiveerd] op 3 juni 2023.</ref> In de jazz speelde ze tussen 2001 en 2016 mee op 22 opnamesessies.<ref name="lord">Tom Lord ''The Jazz Discography'' (online)</ref> Thom Jurel loofde in [[AllMusic]] Eri Yamamoto's gevoel voor [[Swing (ritme)|swing]], haar in de [[Neo-bop|postbop]] verankerde harmonische middelen, haar [[lyriek]] in de stijl van een [[popmuziek|pop]]-[[songwriter]] en een klassiek gevoel voor discipline.<ref>[http://www.allmusic.com/album/mw0002315503 Recensie album Eri Yamamoto op website AllMusic]</ref> |
||
== Discografie (selectie) == |
== Discografie (selectie) == |
||
Huidige versie van 29 mei 2024 om 19:33
Eri Yamamoto (Japans: 山本 江利, Yamamoto Eri) (Osaka, circa 1970) is een Japanse, in Amerika werkende jazzpianiste.
Biografie
Yamamoto kreeg al op haar derde klassiek pianoles, toen ze vijf was schreef ze haar eerste composities. Later leerde ze ook viola en zang. In Japan studeerde ze muziekpedagogiek en compositie aan de universiteit in de prefectuur Shiga. In 1995 ging ze voor het eerst naar New York. Onder de indruk van een concert van Tommy Flanagan ging ze zich met jazz bezighouden en ze vestigde zich kort daarop in Amerika, waar ze jazz studeerde aan de New School University (bij Reggie Workman, Junior Mance en LeeAnn Ledgerwood). In 1997 ging ze optreden in Avenue B Social Club in East Village, vanaf 1998 speelde ze regelmatig in jazzclub Arthur's Tavern in Greenwich Village.
Naast haar werk in de jazzscene van New York toerde ze, onder andere in Canada, Europa en Japan. In 2001 nam ze met een trio met John Davis en Ikuo Takeuchi haar debuutalbum op, Up and Coming. Ze werkte verder met William Parker, Daniel Carter, Hamid Drake, Federico Ughi, Whit Dickey (Emergence, 2009), Yves Leveille (Pianos, 2009) en Paul McCandless. Tegenwoordig (2017) leidt ze een trio met David Ambrosio en Takeuchi.[1] In de jazz speelde ze tussen 2001 en 2016 mee op 22 opnamesessies.[2] Thom Jurel loofde in AllMusic Eri Yamamoto's gevoel voor swing, haar in de postbop verankerde harmonische middelen, haar lyriek in de stijl van een pop-songwriter en een klassiek gevoel voor discipline.[3]
Discografie (selectie)
- Cobalt Blue (Thirsty Ear, 2006), met David Ambrosio, Ikuo Takeuchi
- Duologue (AUM Fidelity, 2008), met Daniel Carter, William Parker, Hamid Drake, Federico Ughi
- Redwoods (AUM, 2008), met David Ambrosio, Ikuo Takeuchi
- In Each Day, Something Good (AUM, 2009), met David Ambrosio, Ikou Takeuchi
- Firefly (AUM; 2012), met David Ambrosio, Ikuo Takeuchi
- The Next Page (AUM; 2012) (idem)
- Live (2016) (idem)
- Piano Solo: Live in Benicàssim (2017)
Externe links
- Website Eri Yamamoto
- Riccardo di Filippo: ''Eri Yamamoto in de Enciclopedia del Jazz (italiaans)
- (en) Eri Yamamoto in de database van AllMusic
- (en) Eri Yamamoto op Discogs
- ↑ Jazz in NYC This Week, Avant Music News, 22 december 2017. Gearchiveerd op 3 juni 2023.
- ↑ Tom Lord The Jazz Discography (online)
- ↑ Recensie album Eri Yamamoto op website AllMusic
