Epos


De naam

De oorsprong van het Nederlandse woord 'epos' ligt in het Oud-Griekse woord 'ἔπος' (épos), dewelke zich vertaald kan laten worden als '(gesproken) woord', 'bewering', 'raad', 'wens', 'bevel', 'voorschrift', 'gerucht', 'epos', 'lied', 'epische versregel' of zelfs '(orakel)spreuk'. Het Griekse woord 'ἔπος' is verwant aan het onvolledige werkwoord 'εἶπον' (eîpon), wat men vertaalt met 'spreken' of 'zeggen'.

Epen in de klassieke oudheid

De Grieken

De Griekse epen zijn de oudste bewaarde Griekse teksten. Ze werden neergeschreven kort na de herontdekking van het schrift, rond het einde van de achtste eeuw v.Chr. De twee eerste staan op naam van de dichter Homerus. De verhalen werden echter alleen door hem in definitieve vorm gegoten, want de Ilias en Odyssee werden immers al eeuwenlang mondeling overgeleverd.

De Romeinen

Het epos werd in Rome geïntroduceerd in 270 V.C. door Livius Andronicus. De Romeinen begonnen met de Griekse verhalen te vertalen. In Livius' geval betrof het een vertaling van de Odyssee. Later gingen de Romeinen de concurrentie aan: ze bootsten de Grieken eerst na en probeerden ze vervolgens te overtreffen.

Kenmerken oude epen

Eeuwenlang werden de homerische kenmerken in ere gehouden. Alleen Ovidius' Metamorfosen beantwoorden niet aan die kenmerken.

Vormelijke kenmerken

  • Verhalend en lang
  • Geschreven in dactylische hexameter
  • Verheven stijl
  • Epische breedvoerigheid

Inhoudelijke kenmerken

  • Belangrijke historische en mythologische gebeurtenissen
  • De helden zijn koningen en legerleiders
  • De goden nemen deel aan de actie en hebben er invloed op

Bekende epen

De onderstaande epen zijn in chronologische volgorde weergegeven.

Oude epen (tot 500)

Middeleeuwse Epen (500-1500)

Recentere Epen (na 1500)