Argentinië
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Argentinië (Spaans: Argentina), officieel de Argentijnse Republiek (Spaans: República Argentina), is een Spaanstalig land in het zuiden van Zuid-Amerika, tussen de Andes en de zuidelijke Atlantische Oceaan. Het grenst aan Uruguay, Brazilië, Paraguay, Bolivia en Chili. Het land heeft 42.192.494 inwoners (2012).
bibo heeft een totale oppervlakte van 2.766.890 km², het is daarmee het achtste land ter wereld naar oppervlakte en het grootste van de Spaanstalige landen. De naam van het land is afgeleid van het Latijnse woord argentum (zilver), een edelmetaal dat een belangrijke rol speelde in de opkomst van het Europese kolonialisme. Argentinië is onafhankelijk sinds 1816, daarvoor was het gedurende drie eeuwen een Spaanse kolonie.
Buenos Aires, de hoofdstad, is met ca. 3 miljoen inwoners ook de grootste stad van het land, en het metropoolgebied Gran Buenos Aires is de op een na grootste van Zuid-Amerika. Argentinië claimt ook de archipels de Falklandeilanden en Zuid-Georgië en de Zuidelijke Sandwicheilanden, die beide onder gezag staan van het Verenigd Koninkrijk, en een deel van Antarctica.
Geschiedenis
Zie Geschiedenis van Argentinië voor het hoofdartikel over dit onderwerp.In het begin van de 16e eeuw arriveerden de eerste Europeanen in de regio. Zij zochten in feite een doorgang van de Atlantische naar de Stille Oceaan. Onder hen vinden we onder andere Ferdinand Magellaan en Pedro de Mendoza. Deze laatste bouwde de nederzetting 'Nuestra Señora del Buen Aire', het huidige Buenos Aires rond 1536. Ook in het noord-westen van het land, waar men goede landbouwgronden vond, bouwden de Spanjaarden die vanuit het onderkoninkrijk Bolivia kwamen verschillende nederzettingen: Mendoza, Tucumán, Córdoba en Salta. Er werden paarden gefokt, vee werd gehouden voor de vleesproductie, suiker, tabak en groenten werden geteeld. Het gebied kende een grote bloei in de 17e en 18e eeuw omwille van de handel met het onderkoninkrijk Peru, terwijl Buenos Aires slechts een tweederangs haven was. Daar kwam slechts verandering in in 1776, toen Buenos Aires het bestuurscentrum werd van het nieuwe vicekoninkrijk 'Río de la Plata', een gebied dat het huidige Argentinië, Uruguay, Paraguay en een deel van Bolivia bestreek.
In 1816 werd Argentinië onafhankelijk van Spanje, na een korte strijd met de Spaanse bezetters, onder de leiding van José de San Martín. Deze laatste wordt door de Argentijnen nog steeds als een held beschouwd. In de eerste jaren van deze jonge natie ontstonden er diverse conflicten tussen de centralisten en de federalisten, tot in 1853, toen er een nieuwe grondwet werd aangenomen. In 1865 moest Argentinië, dat nauwelijks een leger had, het hoofd bieden aan de landhonger van Paraguay (zie: Oorlog van de Drievoudige Alliantie). In een bloederige oorlog, die tot 1870 duurde, wisten de Argentijnen met hun Braziliaanse en Uruguayaanse bondgenoten Paraguay te verslaan. Een groot deel van de gesneuvelde soldaten bestond echter uit voormalige zwarte slaven die verplicht werden ten strijde te trekken. Toen deze oorlog ten einde kwam was dan ook bijna de gehele zwarte populatie van Argentinië uitgeroeid. In de tweede helft van de 19e eeuw, kende Buenos Aires een grote bloeiperiode, mede door de komst van duizenden migranten. Nieuwe technologieën (invriezen van vlees, spoorwegen) stimuleerden de landbouw en veeteelt. Nieuwe gebieden zoals Patagonië werden veroverd. Immigranten uit Engeland en Wales begonnen schapenfokkerijen op grote estancias. Argentinië werd na de Verenigde Staten het tweede 'Beloofde Land' van Amerika. Tussen 1880 en 1920 was Argentinië een van de rijkste landen ter wereld. Na een korte opleving rond de Tweede Wereldoorlog zakte het land definitief terug.
Vervolgens werd Argentinië gekenmerkt door terugkerende politieke conflicten tussen conservatieven en liberalen en tussen burgers en militairen. Na de Tweede Wereldoorlog kwam het populistische peronisme, wat de verhouding op scherp zette. Tot 1983 werden steeds bloediger optredende militaire junta's afgewisseld met autoritaire democratische regeringen, wat leidde tot oplopende economische problemen, corruptie, algemene afkeer van de politiek en de nederlaag in de Falklandoorlog. De nederlaag tegen Groot-Brittannië betekende een gezichtsverlies dat de junta niet meer te boven kwam.
Hierna maakten vier vrije verkiezingen duidelijk dat de democratie in Argentinië voet aan de grond kreeg. Eind jaren '80 begon de regering een nieuwe economische politiek, die leidde tot hoge groeicijfers in de jaren '90. In 2001 stortte de economie echter volledig in[4]. De koppeling van de peso aan de dollar bleek niet houdbaar, waardoor de munt plotsklaps enorm in waarde daalde. Woedende Argentijnen verzamelden zich voor de banken, die echter door de regering gedwongen waren de spaarsaldi te bevriezen. Dit leidde tot sociale en politieke instabiliteit. In de jaren daarna, tijdens het bewind van president Néstor Kirchner (2003-2007) kwam aan deze economische crisis geleidelijk aan een eind. Kirchner werd in 2007 opgevolgd door zijn vrouw Cristina Fernández de Kirchner.
Geografie
Fysische geografie
Argentinië kan ruwweg in drieën gedeeld worden: de vruchtbare vlaktes van de pampa's in de noordelijke helft van het land, de bron van de Argentijnse agrarische rijkdom; het licht geaccidenteerde plateau van Patagonië in de zuidelijke helft tot aan Vuurland, en het rotsachtige Andesgebergte langs de westelijke grens met Chili, met de Aconcagua als hoogste punt (6960 m.).
Belangrijke rivieren zijn de Paraguay, de Bermejo, de Colorado, de Uruguay en de langste rivier, de Paraná. De laatste twee komen samen in de Río de la Plata voordat ze in de Atlantische Oceaan uitmonden.
Klimaat
Overwegend gematigd, droog in het westen, subtropisch in het noorden, koel en guur tot sub-Antarctisch in het zuiden. [5].
Steden
Zie ook de lijst van grote Argentijnse stedenDe tien grootste steden van Argentinië (inclusief partido's) waren volgens de volkstelling van 2001:[6]
| Plaats | Inwoners |
|---|---|
| Buenos Aires | 2.776.138 |
| Córdoba | 1.267.521 |
| La Matanza (GBA) | 1.253.921 |
| Rosario | 908.163 |
| Lomas de Zamora (GBA) | 591.345 |
| La Plata | 563.943 |
| Mar del Plata | 541.733 |
| Salta | 535.303 |
| San Miguel de Tucumán | 527.150 |
| Quilmes (GBA) | 518.788 |
| Almirante Brown (GBA) | 514.491 |
Natuur
Er zijn 29 nationale parken in Argentinië, waaronder de parken Los Glaciares, Tierra del Fuego, Nahuel Huapi, Iguazú, Ischigualasto en Talampaya.
Demografie
Aan het eind van de 19e en begin van de 20e eeuw kwamen veel immigranten uit diverse Europese landen. De Argentijnse bevolking vormt een mengeling van nationale en etnische groepen, waarbij de nakomelingen van Italiaanse en Spaanse immigranten overheersen. Hierdoor heeft Argentinië een westerse cultuur.
Daarnaast wonen vooral in de stedelijke gebieden zo'n half miljoen afstammelingen van immigranten uit Syrië, Libanon en andere landen in het Midden-Oosten. De oorspronkelijke bevolking, ongeveer 700.000 mensen, leeft vooral in het noorden, noordwesten en het zuiden. Massale immigratie uit China, Korea en Japan heeft er echter ook voor gezorgd dat Buenos Aires na Vancouver en São Paulo de grootste Aziatische bevolking van het Amerikaanse continent bezit.
Taal
De enige officiële taal is het Spaans, hoewel de immigranten ten dele hun eigen taal behouden hebben. De belangrijkste inheemse talen zijn het Guaraní, gesproken in het noordoosten, en het Quechua, gesproken in het noordwesten.
Religie
De meeste Argentijnen zijn rooms-katholiek. Meer dan 90 procent van de bevolking noemt zichzelf katholiek, hoewel slechts 20 procent van hen regelmatig naar de kerk gaat. Spaanse kolonisten hebben het katholicisme naar Zuid-Amerika gebracht, waar het lange tijd een factor van betekenis is geweest. Zo moesten presidentskandidaten tot voor kort katholiek zijn. In 1994 werd het artikel dat bepaalde dat de presidenten katholiek moesten zijn geschrapt.
Cultuur
De Argentijnse cultuur is sterk beïnvloed door de Europese cultuur. Buenos Aires, de culturele hoofdstad van Argentinië, wordt grotendeels gekenmerkt door de voorkeuren van mensen van Europese afkomst en van bewuste imitatie van Europese stijlen in de architectuur.[7] De andere grote invloed op de cultuur is die van de gaucho's en hun traditionele landelijke levensstijl van zelfredzaamheid. Tot slot zijn er de inheemse Amerikaanse tradities (zoals yerba mateinfusie) die zijn opgenomen in het algemene culturele milieu.
Literatuur
Argentinië heeft een rijke literaire geschiedenis en één van de meest actieve uitgeverijindustrieën in de regio. Argentijnse schrijvers nemen een prominente plaats in in de Latijns-Amerikaanse literatuur sinds de jaren 1850. De strijd tussen de Federalen en de Unionisten, zette de toon voor de Argentijnse literatuur van die tijd.[8]
De ideologische kloof tussen het gaucho epos Martín Fierro van Jose Hernández en Facundo van Domingo Faustino Sarmiento is een goed voorbeeld. Hernández, een federalistis, was tegen de centraliserende, modernisering en Europese tendensen. Sarmiento schreef ter ondersteuning van de immigratie als de enige manier om Argentinië te redden van het worden onderworpen aan de regels van een klein aantal dictatoriale caudillo families, met als argument dat dergelijke immigranten Argentinië meer modern en open zouden maken voor West-Europese invloeden en dus een meer welvarende samenleving.[9]
De Argentijnse literatuur van die periode was met name nationalistisch. Het werd gevolgd door de modernistische beweging, die in Frankrijk ontstond in de late 19e eeuw. Deze periode op zijn beurt werd gevolgd door de Avant-garde met Ricardo Güiraldes als een belangrijke referentie. Jorge Luis Borges is de meest geprezen schrijver van Argentinië, vond nieuwe manieren van kijken naar de moderne wereld in metaforen en filosofische debatten en zijn invloed heeft zich uitgebreid naar schrijvers over de hele wereld. Borges is het meest bekend om zijn werk in korte verhalen, zoals Ficciones en El Aleph.
De Argentijnse literatuur is de basis van het literaire werk dat wordt geproduceerd in Argentinië. Een aantal van de belangrijkste schrijvers, dichters en intellectuelen van het land is: Juan Bautista Alberdi, Roberto Arlt, Enrique Banchs, Adolfo Bioy Casares, Jorge Luis Borges, Silvina Bullrich, Eugenio Cambaceres, Julio Cortázar, Esteban Echeverría, Leopoldo Lugones, Eduardo Mallea, Ezequiel Martínez Estrada, Tomás Eloy Martínez, Victoria Ocampo, Manuel Puig, Ernesto Sabato, Osvaldo Soriano, Alfonsina Storni en María Elena Walsh.
De naam van het land zelf is overigens ook afkomstig van een Latinism die voor het eerst verscheen in een literaire bron, epische gedicht La Argentina van Martin del Barco Centenera uit 1602. Deze zompositie kent 10.000 verzen en beschrijft het landschap en de verovering van het grondgebied. Het woord werd opnieuw geïntroduceerd in Argentinië manuscrita, een proza kroniek van Ruy Díaz de Guzmán6.
De Argentijnse literatuur begon rond 1550 met het werk van Matías Rojas de Oquendo en Pedro González de Prado (uit Santiago del Estero, het eerst belangrijke stedelijke gebied in Argentinië) die proza en poëzie schreven. Zij werden mede geïnspireerd door de mondelinge inheemse poëzie -in het bijzonder aldus Carlos Abregu Virreyra, door de lules, juries, diaguitas en tonocotés. Een symbiose ontstaat tussen de inheemse en Spaanse tradities, het creëren van een aparte literatuur, geografisch beperkt (tot ver in de 18de eeuw) tot het Argentijnse noorden en de centrale regio's, met de provincie Córdoba als middelpunt. Dit mede als gevolg van de oprichting van de Nationale Universiteit van Córdoba. Twee namen uit deze periode springen naar voren Gaspar Juárez Baviano en Antonia de la Paz y Figueroa, ook wel bekend als "Beata Antula".
Met het komen van de economische voorspoed van de havens, verplaatste de culturele as zich geleidelijk naar het oosten. Tijdens de 17de eeuw was de Argentijnse barokke slecht in vergelijking met die van Europa en andere delen van de Nieuwe Wereld. De enige opmerkelijke dichter uit deze periode was Fray Jose Luis de Tejeda, die Coronas Liricas en El Peregrino de Babilonia schreef.
Beeldende kunst
Één van de meest invloedrijke Argentijnse figuren in de beeldende kunst was Xul Solar, wiens surrealistische gebruik maakte van zowel aquarel als onorthodoxe schildertechnieken. Hij vond ook twee denkbeeldige talen uit. De werken van Cándido López en Florencio Molina Campos (naïeve kunst), Ernesto de la Cárcova en Eduardo Sivori (realisme), Fernando Fader (impressionisme), Pío Collivadino en Cesáreo Bernaldo de Quirós (postimpressionisme), Emilio Pettoruti (kubisme), Antonio Berni (neo-figuratieve), Gyula Košice (constructivisme), Eduardo Mac Entyre (Generatieve kunst), Guillermo Kuitca (abstract) en Roberto Aizenberg (surrealisme) zijn een paar van de meest bekende Argentijnse schilders.
Andere zijn Benito Quinquela Martín, een typisch 'haven' schilder, voor wie de arbeidersklasse en de immigrantenwijk La Boca in het bijzonder, uitstekend geschikt was. Een soortgelijke omgeving inspireerde Adolfo Bellocq, waarvan de litho's invloedrijk zijn sinds de jaren 1920. Sfeervolle monumenten van de realistische beeldhouwers Erminio Blotta, Lola Mora en Rogelio Yrurtia werden deel van het nationale landschap. Tegenwoordig zijn Lucio Fontana en León Ferrari geprezen beeldhouwers en conceptuele kunstenaars. Ciruelo is een wereldberoemde fantasykunstenaar en beeldhouwer, en Marta Minujín is een innovatieve conceptuele kunstenaar. De "moderne schilders" van Argentinië zijn een moeilijk te definiëren groep. Zij ontwikkelden een meer constructivistische in plaats van een figuratieve stijl, maar deze is niet helemaal abstract. Kunstenaars van deze groep zijn onder andere Julio Barragán, Luis Seoane, Carlos Torrallardona, Luis Aquino, Atilio Malinverno en Alfredo Gramajo Gutierrez.
Juan Del Prete (later de bedenker van het Futukubisme, een mengsel van kubisme en futurisme) kwam uit de abstracte kunstbeweging in Argentinië, die in de jaren 1940 ontwikkeld vanuit de concrete kunst. Tomás Maldonado is één van de meest bekende abstracte kunstenaars.
De MADI-kunststroming begon in Argentinië in 1946. Één bron beweert dat MADI werd opgericht als protest tegen controle van de regering over de kunst Juan Perón.[10] terwijl een andere bron zegt dat MADI niet per se een antwoord op die onderdrukking.[11] The movement spread to Europe and later the United States. De beweging breidt zich later uit naar Europa en de Verenigde Staten. Hij wordt beschouwd als de enige artistieke beweging die is opgericht in Buenos Aires die een grote internationaal invloed heeft. De beweging werd opgericht door Gyula Kosice en Carmelo Arden Quin, en kent verder kunstenaars als Rhod Rothfuss, Martín Blaszko, Waldo Longo en Diyi Laañ.
Architectuur
Talrijke Argentijnse architecten hebben de stadsgezichten van hun land verrijkt en in de afgelopen decennia die over de hele wereld. Juan Antonio Buschiazzo heeft geholpen met het populair maken van de Beaux-Arts architectuur en Francisco Gianotti combineerde Art Nouveau met Italiaanse stijlen. Ieder type voegde meer flair toe aan de Argentijnse steden tijdens de vroege 20e eeuw. Francisco Salamone en Viktor Sulĉiĉ lieten een Art Deco erfenis na en Alejandro Bustillo creëerde een rijke kern van rationalistische architectuur. Clorindo Testa introduceerde lokaal het brutalisme en de futurisische creaties van Cesar Pelli en Patricio Pouchulus sierden overal ter wereld de steden. In het bijzonder de retro van Pelli in 1980 naar de glorie van de Art Deco van de jaren 1920, maakte hem tot één van de meest prestigieuze architecten van de wereld.
De eenvoud van de Rioplatense barok wordt duidelijk gewaardeerd in Buenos Aires in de werken van Italiaanse architecten als Andre Blanqui en Antonio Masella in de kerken van San Ignacio, Nuestra Señora del Pilar, de kathedraal van Buenos Aires en de Cabildo.
De Italiaanse en Franse invloeden stegen na de onafhankelijkheidoorlog in het begin van de 19e eeuw alhoewel de academische stijl stand hield tot de eerste decennia van de 20e eeuw. Pogingen tot vernieuwing vonden plaats tijdens de tweede helft van de 19de eeuw en het begin van de 20e toen de Europese tendensen doorgedrongen in het land. Deze zijn terug te vinden in tal van belangrijke gebouwen in Buenos Aires, zoals de Santa Felicitam Kerk van Ernesto Bunge, het centrale postkantoor en het Paleis van Justitie, door Norbert Maillart en het Nationaal Congres en het Colón Opera House van Vittorio Meano.
De architectuur van de tweede helft van de 20e eeuw bleef de aanpassingen van de Franse neoklassieke architectuur volgen, zoals het hoofdkwartier van de Nationale Bank van Argentinië en het NH Gran Hotel Provincial, gebouwd door Alejandro Bustillo en het Museo de Arte Hispano Fernández Blanco van door Martín Noel.
Na het begin van de jaren 1930 werd echter de invloed van de rationalistische architectuur en van Le Corbusier dominant bij de lokale architecten, onder wie Alberto Prebisch en Amancio Williams opvallen. Na 1950 begint de bouw van wolkenkrabbers zich te verspreiden in Buenos Aires, alhoewel een nieuwe generatie begon met het afwijzen van deze "brutaliteit" en probeerde een eigen architectonische identiteit te vinden.
Deze zoektocht naar identiteit wordt weerspiegeld in het hoofdkwartier van de Banco de Londres y América del Sur voltooid in 1967 door Clorindo Testa met Diego Peralta Ramos, Alfredo Agostini en Santiago Sánchez Elia. In de volgende decennia nam de nieuwe generaties architecten, zoals altijd, de Europese Avant-garde stijlen en nieuwe technieken over.
Sinds het eind van de 20e eeuw zijn Argentijnse architecten meer prominent geworden in het ontwerp van de belangrijke vastgoedprojecten in het land, zoals de Le Parc toren en Torre Aqualina van de hand van Mario Roberto Álvarez en de Torre Fortabat van Sánchez Elia, alsook over de hele wereld, met name het Norwest Center en de Petronas Twin Towers van Cesar Pelli.
Film en theater
De Argentijnse filmindustrie maakt ongeveer 80 speelfilms per jaar.[7][12] De wereldprimeur voor animatiefilms lag en werd uitgebracht in Argentinië, door cartoonist Quirino Cristiani in 1917 en 1918.[13]
Cultureel erfgoed
- Jezuïetenmissies van de Guaraní (gedeeltelijk in Brazilië)
- San Ignacio Mini, Santa Ana, Nuestra Señora de Loreto, Santa Maria Mayor, Sao Miguel das Missoes
- Cueva de las Manos
- Valdés-schiereiland
- Jezuïetenkwartier en Estancias van Córdoba
- Quebrada de Humahuaca
Economie
Argentinië profiteert van een ruime hoeveelheid natuurlijke hulpbronnen, een min of meer geletterde bevolking, een op de export gerichte landbouwsector en gevarieerde industrie. Vanaf het eind van de jaren 80 van de 20e eeuw liepen de internationale schulden echter hoog op. Als de overheid geld nodig had drukte ze gewoon nieuwe peso's bij, iets wat tegenwoordig nog af en toe wordt gedaan. Daardoor schoot de inflatie steil omhoog tot wel 200% en stortte de productie in wegens wanbeheer en corruptie. Ook de laatste 2 jaar zijn de prijzen van vrijwel alle producten tot 40% omhoog gegaan terwijl lonen op hetzelfde niveau zijn gebleven. Om de economische crisis te lijf te gaan besloot de regering de weg in te zetten naar vrijhandel, deregulering en privatisering. In 1991 vond een radicale monetaire hervorming plaats, die de peso verbond aan de Amerikaanse dollar en de geldgroei beperkte tot de groei van de nationale reserves.
Argentijnse economische crisis
Zie Argentijnse economische crisis voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Aanvankelijk waren de hervormingen een succes. De inflatie daalde en het bruto nationaal product steeg. Maar opeenvolgende economische crises in Mexico, Azië, Rusland en Brazilië leidden tot een nog grotere economische crisis vanaf 1999. De regering ging over tot belastingverhogingen en bezuinigingen ter beperking van het begrotingstekort, dat gestegen was tot 2,5% van het BNP in 1999. Binnenlandse en internationale investeerders bleven echter twijfelen of de regering de schulden af kon lossen en de vaste wisselkoers tussen peso en dollar kon handhaven.
In 2001 verslechterde de situatie nog meer door de groei van het aantal obligaties, massale geldopnames bij de banken en een verdere val van consumenten- en producentenvertrouwen. Pogingen van de regering een sluitende begroting te bereiken om zo het banksysteem te stabiliseren en economische groei te herstellen bleken onvoldoende resultaat op te leveren. De pas verkozen president Eduardo Duhalde wist van het Internationaal Monetair Fonds een lening van 20 miljard dollar te verkrijgen, maar verdere maatregelen leken uit te blijven. In januari 2002 werd de peso losgekoppeld van de dollar. Hierbij ontstond grote chaos door de verplichte omzetting van alle dollar tegoeden en contracten in peso's.
Politiek
Staatsstructuur
De Argentijnse grondwet van 1853 (herzien in 1994), legt een scheiding der machten op tussen de uitvoerende, wetgevende en rechtsprekende macht, zowel op landelijk als provinciaal niveau. De president en vicepresident worden direct verkozen voor vier jaar. Beiden mogen maar twee aaneengesloten termijnen dienen, maar na een tussenperiode van ten minste één termijn mogen ze zich kandidaat stellen voor een derde termijn. De president benoemt de ministers. De grondwet geeft hem aanzienlijke macht in zijn dubbelfunctie van staatshoofd en regeringsleider. Hij heeft onder andere de mogelijkheid in "dwingende en noodzakelijke" situaties presidentiële decreten uit te vaardigen en een veto op onderdelen uit te spreken. Het huidige staatshoofd annex regeringsleider is Cristina Fernández de Kirchner, de vrouw van Néstor Kirchner, het vorige staatshoofd. Cristina Kirchner werd op 10 december 2007 als presidente door haar echtgenoot beëdigd in het parlementsgebouw in Buenos Aires. [14]
Het Argentijnse parlement (Nationaal Congres/Congreso Nacional) bestaat uit de Senaat (Senado) met 72 zetels en een Kamer van Afgevaardigden (Cámara de Diputados) met 257 zetels. Sinds 2001 worden de senatoren direct verkozen, waarbij iedere provincie, inclusief de federale hoofdstad, vertegenwoordigd wordt door drie senatoren. Senatoren hebben een zittingstermijn van zes jaar, afgevaardigden van vier jaar. Iedere twee jaar worden er verkiezingen gehouden voor een derde van de senaats- en de helft van de afgevaardigdenzetels. Beide kamers worden verkozen via evenredige vertegenwoordiging.
Bestuurlijke indeling
Argentinië kan worden verdeeld in zes regio's:
Het land is verdeeld in 23 provincies (Spaans: provincias, enkelvoud: provincia) en een federaal district (Spaans: distrito federal), waarin de hoofdstad ligt. Deze provincies zijn onderverdeeld in departementen, behalve de provincie Buenos Aires die onderverdeeld is in partidos.
Verkeer
Buenos Aires heeft een internationale luchthaven. De nationale luchtvaartmaatschappij is Aerolíneas Argentinas, die samen met dochteronderneming Austral een redelijk uitgebreid binnenlands luchtvaartnet onderhoudt. Daarnaast voert LAN buitenlandse vluchten uit.
Het net van passagierstreinen beperkt zich tot een afstand van 400 km van Buenos Aires met enkele uitlopers naar verdere bestemmingen. Met een enkele uitzondering gaan alle verbindingen via de hoofdstad. Daarnaast zijn er enkele toeristische tracés. Het vrachttreinennet is uitgebreider.
Over het gehele land is er een goed functionerend netwerk van autobussen.
Externe links
- ↑ (en) Verenigde Naties 2013
- ↑ a b (en) Laatste census 27 oktober 2010 (via V.N.)
- ↑ Niet-officiële schatting CIA Factbook juli 2020, berekend door US Bureau of the Census (gearchiveerd)
- ↑ http://www.mondiaal.be/reportage/argentini%C3%AB-hoe-een-rijk-land-arm-wordt
- ↑ Weather Underground
- ↑ (de) Argentinien - Die größten Städte, City Population, census van 2001
- ↑ a b Michael Luongo. Frommer's Argentina. Wiley, 2007 ISBN 1118009789.
- ↑ Jason Wilson. Cultural Guide to the City of Buenos Aires. Oxford, England: Signal Books, 1999 ISBN 156656347X.
- ↑ Ricardo Levene. A history of Argentina. University of North Carolina Press, 1937.
- ↑ "LOGIC, INTUITION POWER MADI ART" Albuquerque Journal (New Mexico, USA). 1996-09-15. p. D3.
- ↑ Stewart, Jennifer. "Lively, playful geometric works of art for fun" St. Petersburg Times (Florida, USA). 2006-07-16. Retrieved from Newsbank's "America's Newspapers" through the Dallas Public Library on 2010-03-06.
- ↑ Cine Nacional. Cine Nacional (18 december 2006). Gearchiveerd op 16 december 2012.
- ↑ Giannalberto Bendazzi: Quirino Cristiani, The Untold Story of Argentina's Pioneer Animator. Awn.com.
- ↑ Kirchner eist winst op in Argentinië NRC-Handelsblad 29 oktober 2007
· 
· 
Argentinië · 
Bolivia · 
Brazilië · 
Chili · 
Colombia · 
Ecuador · 
Guyana · 
Paraguay · 
Peru · 
Suriname · 
Uruguay · 
Venezuela
| Frans overzees departement: |  Frans-Guyana |
| Overzees gebied van het Verenigd Koninkrijk: |  Falklandeilanden ·  Zuid-Georgia en de Zuidelijke Sandwicheilanden |
· · 
